Het lavendel veld

Het was al laat in de avond en Benjamin had net Jayden gesproken. Hij zat nog te tobben, hoezo zei die smerige smid dat hij jaloers was? Het lavendelveld was een heerlijk plekje, de geur zorgden ervoor dat je in een soort dromeland terecht kwam en hij voelde zich een beetje licht in zijn hoofd.

Annabeth lag languit tussen de geurende struiken die ze net water had gegeven. Haar ogen waren gesloten en ze genoot van de rustgevende geur die haar neus kwam binnengedrongen. Sommige heksen beweerden dat deze plant geneeskrachtig was en vaak in verschillende brouwsels werd gebruikt maar dat kon ze niemand vertellen want als iemand wist dat ze soms praatte met mensen die zichzelf heksen noemden zou ze waarschijnlijk zelf op de brandstapel belanden.

Benjamin hoorde wat geritsel en het bewegen van planten. Nieuwsgierig liep hij er naartoe. Het was een meisje, ze lag in de lavendelstruiken en het leek net of ze sliep. 'Eh, hoi?' Probeerde Benjamin. Als ze wakker zou zijn zou ze hem horen.

Meestal schrok Annabeth als ze een vreemde stem hoorde maar nu had de geur haar een beetje rustiger gemaakt en opende ze haar ogen om de persoon aan te kijken. "Ow hallo" zei ze verbaasd niet geschrokken en stond op. "Niet vertellen dat ik hier lag te slapen alsjeblieft" vroeg ze stilletjes en bijna smekend want het werd niet van haar verwacht om te luieren.

Benjamin grijnsde. 'Wees niet bang. Ik verlink alleen de adel.' Het was eruit voor hij er erg in had. De lavendel maakte gem echt wazig. 'Aan de andere adel dan.' Voegde hij er snel aan toe. Hij kon zich wel slaan. Het maakte hem in ieder geval wel wakker. Maar hoe kon hij zo stom zijn? Was hij echt in de war?

Annabeth fronste even haar wenkbrauwen omdat ze niet goed snapte wat er gaande was maar bedankte hem toch haar niet te verlinken. "Wel jij houdt mijn geheim geheim en ik het jouwe" zei ze en probeerde te glimlachen. Aan andere adel kwam echt wel te laat om nog bij de zin te horen maar ze bemoeide zich niet graag met andermans zaken, dus zou ze dat ook niet doen met die van de jongen.

Benjamin keek haar fronsend aan. 'Nee, verlink me maar niet.' Zei hij. 'Dat zou ik niet doen als ik jou was.' Hij haatte eigenlijk zichzelf om die domme fout en dat reageerde hij altijd af op anderen.
Hij ging op een van de stoelen zitten en kauwde op het steeltje van een bloem. 'Maar wat doe je normaal gesproken dan hier?' Vroeg hij. Vervelend of niet, mensen te vriend houden werkte altijd beter. Dus een babbeltje maken was altijd wel prima.

"Wel mijn naam is Annabeth ik ben maar gewoon gepeupel en de arrogante edelen noemen me meestal het tuinierstertje of het bloemenmeisje, ik werk hier dus" legde ze rustig uit maar er lag wel een beetje opgewektheid in haar stem. "En met wie heb ik de eer"

'Benjamin.' Zei hij kortaf. Hij mocht het niet dat zij informatie over hem wist, nu al. 'Ik werk in de keuken.' Hij wist nu al dat met zo'n start het hem niet zou lukken erg aardig te blijven. Niet dat ze er veel aan kon doen, maarja.

"Ow daarom dat ik je waarschijnlijk nog nooit gezien heb" zei ze eerder tegen zichzelf dan tegen hem. "En jij wat doe je dan eigenlijk hier in de tuin als je in de keuken werkt" vroeg ze een beetje wantrouwig, de manier waarop hij praatte was niet bepaald vriendelijk dus zou zij dat ook niet zijn.

'Alsof jij alleen maar zit te werken.' Snauwde hij naar haar. Waar bemoeide dat mens zich eigenlijk mee? 'Deze plek is net zo min van jou als van mij.' Hij keek haar spottend aan.

De bruiloft was echt mooi geweest en nu was er een groot vbal, maar het leek me niet goed om daar heen te gaan. Ik liep dus nu door de tuinen en voelde aan mijn mooie jurk. Amèlie had er echt heel erg mooi uitgezien en ik hoopte dat als ik ooit de b ruid zou zijn, ik half zo'n mooie jurk zou mogen hebben. Benjamin had wel traar gedaan en het liefst zou ik met hem praten nu, maar ik had hem niet meer gezien.

Benjamin liep voorzichtig over het mos. Achter het lavendel veld hield hij halt en hij ging achter een grote struik zitten. Hij speelde met een mes wat hij uit de keuken gepikt had. Met het mes zette hij strepen over de gehele lengte van de binnenkant van zijn arm. Het werden mooie rode strepen. De pijn viel mee. Hij bestudeerde ze en de scherpte van zijn mes.

Ik liep langzaam door en zag toen ineens een gestalte. TOen ik dichterbij kwam zag ik al heel snel dat het Benjamin was en met een grote lach rendfe ik op hem af. 'Bennie!' riep ik, maar toen keek ik geschrokken op. 'Wat doe je?' vroeg ik verbijsterd. Mijn mond viel open en ik keek naar het rode bloed dat over zijn arm heen liep en toen naar het mes in zijn handen. Hij had het zelf gedaan!

Benjamin schrok toen hij Esmee zag. 'Nee, Esmee, ga weg, ik heb je niet voor niets weggestuurd.' Zei hij dringend en hij zette het mes tegen zijn slaap. Het was verstandig geweest het scherpste mes te pakken. 'Esmée, ga asjeblieft weg. Ik wil niet dat je diit ziet...' Mompelde hij met een schorre stem.