De wijnkelder.

Benjamin zakte op de grond. Hij wilde zijn ogen sluiten en nooit meer opendoen. Waarom begreep ze hem niet? Ze was zijn beste vriendin, vriendinnetje zelfs. Ze geloofde hem ook niet toen hij zei dat hij het echt niet expres had gedaan. Waarom was hij zo dom geweest. Waarom had hij Amèlie zo pijn gedaan, hij wilde haar helemaal niet pijn doen, het maakte hem al kapot dat hij de aanrichter was. Zijn hart voelde kapotgezogen, leeg aan naar de uitval van Jayden. Was het verdient? Verdiende hij het dat al zijn dierbaren stilletjes uit zijn leven verdwenen? Eerst zijn ouders, toen zijn oom Clovis en nu Jayden. Hij ging liggen op de grond. De glassplinters prikten in zijn lijf en hoofd, maar het kon hem niet schelen. De lichamelijke pijn was veel minder erg dan de geestelijke.

De kokkin zag vanuit haar ooghoeken Jayden boos binnen lopen en weer naar buiten lopen. Ze had het gerinkel van kapotvallend glas gehoord en geschreeuw, veel boze woorden. Ze vroeg zich af wat er nu tussen Jayden en Benjamin was want volgens haar hadden ze wel iets met elkaar. Ze liep naar de kelder en daalde het trapje af. Ze sloeg haar hand voor haar mond 'O mijn jongen, wat heeft ze met je gedaan' zei ze geschrokken en bezorgd. Ze liep snel naar hem toe en knielde bij hem neer 'Ik dacht dat...' begon ze, maar ze zweeg 'Kom maar, ik help je wel' ratelde ze bezorgd. Ze trok hem een beetje omhoog en keek hem aan.

Hij schudde zijn hoofd. 'Nee, ze heeft dit niet gedaan. Het is wijn!' Zei hij overstuur. Hij stond niet op maar ging wel zitten, en beet op zijn lippen. Het glas deed pijn aan zijn rug, en er stak ook een stuk in zijn nek.

'Nee jongen ik kan heel goed zien als iemand pijn aan zijn hart heeft.. wat heeft ze gedaan' vroeg ze op een rustige toon en ze keek even of ze stukken glas kon verwijderen. 'Oke, dit kan even pijn doen' mompelde ze bezorgd en ze trok de paar stukken glas die zich in zijn huid hadden genesteld eruit en gooide ze ver weg, ze zou het later nog wel opruimen. Ze keek hem doorgrondend aan. 'Ko zo mee naar boven, dan krijg je wat extra kleren van me' zei ze met een knipoog 'En dan kun je alsnog de wonden die je hebt afspoelen' zei ze met een glimlach.

Benjamin knikte, en ging voor het eerst gewillig mee.

De kokkin hielp hem omhoog en nam hem mee naar de keuken. Ze zette hem even op een kruk 'Niet omvallen he' waarschuwde ze hem en ze verdween achter een deur waar ze een nieuwe stel kleren haalde die ze op het tafeltje naast Benjamin legde. 'Trek je shirt eens uit' zei ze rustig en ze liep naar de kraan om wat water en een doek te halen.

Benjamin deed wat hem bevolen werd maar keek verder leeg voor zich uit.

'Jongen toch, wat een meisje al niet met je kan doen' zei ze hoofdschuddend en ze maakte de wonden schoon. Ze vond het altijd leuk als Benjamin met een meisje was en zocht er ook altijd iets achter, kleine jongens worden groot vond ze. 'Hier trek dit maar aanzei ze en ze gaf hem een nieuw shirt. 'Hier heb je ook de broek, die vieze was ik wel voor je' zei ze met een glimlach. 'Je kunt in de kast omkleden' verzekerde ze hem en ze keek naar hem. Dit zag er niet heel goed uit.

'Houd je bek. Je hebt geen idee wie ze is en wat er is gebeurd.' Snauwde hij. 'Houd je erbuiten, ik kan dit wel alleen aan.'

De kokkin keek hem even geschrokken aan en mompelde wat in zichzelf 'Heb je gezien hoe je eruit ziet lieverd' zei ze hem hoofdschuddend. 'Ik weet wie ze is en ik weet niet zeker of het de gebeurtenis is die ik denk dat het is en ik weet ook niet wat jij er mee te maken hebt, maar goed.. Je moet goed voor jezelf zorgen, niet vergeten' zei ze hem. 'Kleed je nou maar weer aan, zometeen word je nog ziek'

Hij kleedde zich aan en stampte toen weg. Waar kon hij heen? Hij ging naar buiten en ging als automatisch naar het Grensgebied. Waar was Vares....