Bibliotheek

http://www.google.nl/search?hl=nl&gl=nl&biw=320&bih=359&site=images&tbm=isch&sa=1&q=prive+bibliotheek&oq=prive+bibliotheek&aq=f&aqi=&aql=&gs_l=mobile-gws-serp.3...8778.17389.0.17747.21.9.0.11.11.0.200.960.0j6j1.7.0...0.0.&mvs=0#i=0

Ik sluip in Petram's verboden privé collectie. Misschien kan ik hier meer informatie vinden. Ik loop naar zijn bureau en kijk in de laatjes. Ik vind verder niks. Als ik bij het onderste laatje ben zie ik dat hij op slot zit. Dat wordt niks.

Ik kwam binnen om schoon te maken, maar zag toen ineens vrouwe Thompson. 'Maar mevrouw! Daar mag niemand aankomen!' zei ik haar. Dit deed ze toch niet expres? Ze zou vast fout zitten.

Opeens was Amelie daar. Wat deed ze hier? Ik schrik en draai me om. 'Mag je hier niet zijn? Sorry, ik kom niet zo vaak in de bibliotheek. Alstublieft, zeg niks tegen Petram!' zeg ik smekend. Als hij dit weet ben ik dood. Ik doe snel de laatjes dicht.

Ze was te overdreven en ik fronste nu. 'Of wist u dit wel en zocht u hier naar dingen die u tegen die oude man kan gebruiken?' Iemand die echt fout zat, zou toch alleen maar geschrokken zijn of niet?

'Nee, nee, Petram is een goede man, maar ik wist niet dat je hier niet mocht komen. Ik wil hem niet te veel afleiden.' Ze begint aan mij te twijfelen. Dit is niet goed. 'Hoe ging je voorstelling eigenlijk?' vraag ik om op een ander onderwerp te komen. Ik glimlach.

'Ja, het ging... aardig.' Ik was niet tevreden, had een fout gemaakt en gehuild tijdens het zingen, maar door mijn emoties waren de gasten onder de indruk geweest en mocht ik blijven, maar ik moest hard mijn best blijven doen. 'Maar toch. Volgens mij is het duidelijk dat u hier neit mag komen, iedereen weet het.'

Hier kom ik niet onderuit. 'Waarom ben jij dan hier?' vraag ik verdedigend. Met smoesjes zou het mij niet lukken om haar te overtuigen. 'Kan ik net zo goed aan jou vragen.'

'Ik maak schoon vrouwe,' zei ik haar fel terug en ik liet haar mijn emmer zien en de doeken die eruit hingen. 'Omdat ik heb gezongen vertrouwd te lord me nu een beetje. Bovendien zou ik niet in de buurt komen van zijn bureau.'

Ik loop richting de deur. 'De lord heeft de volste vertrouwen in me. Meer dan in u. Wat zou hij zeggen als ik met het verhaal aan kom dat ik gerommel hoorde in de bibliotheek en dat ik opeens Amelie zag rommelen in zijn bureau terwijl ze moest schoonmaken,' zeg ik fel.

Mijn ogen werden groot. In deze wereld kon je niemand vertrouwen, dat was waar ook. 'Elliot... zal ervoor zorgen dat je spijt krijgt van die opmerking,' zei ik zachtjes en ik sloeg mijn ogen neer. 'En ik heb uw jurk... Maar ik neem niet aan dat u echt zo kinderachtig bent, zo vals.'

'Ik wil je alleen maar waarschuwen. Ik ken wat mensen die je niet wil kennen. Als je hier niks over vertelt zal je die mensen ook niet kennen. Als ik maar een kleine roddel hoor of iets in die richting, stuur ik ze op je af.' Ik wilde hier graag blijven en afgeslacht worden alleen omdat een bediende haar mond open trok.

'Je kent mensen?' vroeg ik nu en mijn ogen werden spleetjes. 'Je kent... Je bent een spion?!' Mijn ogen werden weer groot en ik zette een stap naar achter.

Dit ging de foute kant op. 'Ik zeg alleen dat ik mensen ken in de buurt die wel dingen voor mij willen doen, niet dat ik niet loyaal ben aan de lord!' maar volgens mij was ze niet meer te overtuigen. Ik liep naar de deur en deed hem op slot zodat ze niet zomaar door het kasteel zou gillen dat ik een spion was.

Geschrokken rende ik naar de deur en sloeg ik er hard op. 'Laat me eruit of ik vertel het iedereen!' riep ik hard en ik bleef op de deur slaan. Anders misschien ook wel, maar dat maakte niet uit./

'Maakt niet uit of ik de deur open maak of niet, je vertelt het toch iedereen.' Ik trek haar naar achteren, van de deur vandaan en zet haar op een stoel in de bibliotheek. 'Vertel me, wat wil je gaan doen als ik je uit deze kamer gaat.' ik zat zo dat als ze opstond dat ik haar zo weer vast kon grijpen.

Ze was verbluffend sterk en mijn mijn miniscule lichaampje kon ik haar nooit aan. 'Ik ga naar Elliot natuurlijk! Ik ben zijn dienstmeisje, weet je wel.' Ik keek haar nu boos aan en probeerde nog wat uit te stralen.

'En zeker meteen vertellen dat ik een spion ben en dat ik in Petram's bureau zat, blablabla,' zeg ik. Ik wil dat ze weet waar ik sta en waar zij hoort te staan. 'Dat gaat even niet gebeuren.' Ik ga zitten met m'n armen over elkaar heen ik zie haar boze blik. Iemand is niet vrolijk.

'Dat zul je nooit weten,' zei ik haar koppig en ik stond op en liep naar het raam. Misschien kon ik springen, maar ik had eigenlijk geen vet op mijn lichaam om me op te vangen. 'Misschien vertel ik het wel aan niemand.'

'Die kans lijkt me klein.' Ik volg haar bewegingen. Niet dat ze opeens een mes uit haar kleren haalt maar ze kan wel uit het raam springen of schreeuwen. 'Daarom blijf je hier, voor een tijdje dan.'

'Ik blijf hier geen seconde langer,' zei ik en ik ging op de raamrand zitten en liet me ineens zakken en pakte snel de standaard vast van dre klimop. Dit was hartstikke makkelijk!

Ik ren naar het raam en ga haar achterna. Ik pak de klimop vast en dan voel ik dat de klimop wegglijd onder mijn handen. We zitten nog op 4 meter hoogte. Ik pak snel een ander stuk klimop vast maar alweer gelid ik bijna weg. 'Help!' zeg ik zachtjes terwijl ik me ergens aan vast probeer te pakken.

Ik keek omhoog naar haar en zag haar hangen. Eventjes klom ik ge2woon verder naar beneden, maar zo'n persoon was ik niet. Ik zou haar niet dood laten vallen. Snel klom ik weer omhoog en stak ik mijn hand naar haar uit, mijn gezicht emotieloos.

Ik keek haar boos aan en kreeg grip. Ik klom snel het kleine stukje naar boven. Ik klom door het venster de kamer weer in en keek naar beneden waar amelie nog steeds zat. Ik pakte een boek en liet het naar beneden vallen, rakelings langs Amelie. 'Oh nee toch! Had ik je bijna geraakt.' zeg ik met een grijns en hield een nieuw boek in mijn handen.

Ik had haar leven gered en ze gooide gewoon boeken op me! Booskeek ik omhoog, maar hierna klom ik zo snel als me lukte naar beneden en bewoog ik heen en weer zodat ze me minder snel zou raken. De adel was echt ondankbaar.