Benjamin's hok

Benjamin zat nog steeds met zijn rug naar haar toe gekeerd. 'Hoe erg het ook is wat ik heb gedaan, je hebt je belofte verbroken.'

'Ja' mompelde ze zacht, als een zombie. Benjamin's shirt was nu aan de achterkant nat van haar zoute tranen die ze nu van haar gezicht veegde en ook van zijn shirt probeerde te vegen. 'Ik weet het, maar zou jij niet boos worden als ik zoiets had gedaan.. ik denk dat ook jij Amèlie had geloofd..' mompelde ze toch nog een beetje koppig en ze wenste daarna dat ze het niet had gezegd.

Hij draaide zich plotseling om. 'Wil je dat echt weten?' Vroeg hij. 'Ik weet niet wát Amèlie gezegd heeft, en waarom ze dat nu opeens vergeten lijkt te zijn, maar ik zou als ik zoiets vreselijks hoor vragen wat er is gebeurd. En ik zou je op je woord geloven wat je er over vertelt.' Er rolde een traan over zijn wang.

Jayden keek hem aan, maar keek toen snel weg 'En dan wil je dat ik gelukkig ben en als het maar goed met mij gaat... merk je niet nu hoe erg ik ben' zei ze hem met een groot schuldgevoel. Er zat een soort schuldmuur in haar waar hij steeds een steentje oplegde.

'Natuurlijk wil ik dat, je bent mijn alles. Maar ik kan het gewoon niet aan om bij je te blijven na wat je hebt gedaan. Jayden, waarom geloof je me niet.' Snikte hij en er rolden nog meer zoute tranen over zijn wangen.

'Ik zei het eerlijk, ik zei ongeveer, niet omdat ik je niet geloof maar omdat ik ook twijfel aan mezelf aan wat ik wel geloof en wat niet' zei ze hem. Jayden keek hem aan 'Niet huilen, alsjeblieft' zei ze en ze streek de tranen van zijn wangen.

'Waarom geloof je me niet.' Zei hij opnieuw. 'Wát geloof je niet.' Hij begreep haar niet, je geloofde zijn verhaal of je geloofde het niet. En als ze ongeveer zei geloofde ze het niet.

Jayden slikte 'Misschien is het omdat ik alles niet wil geloven, alles wat er met Am is gebeurd en ook wat je dan wel hebt gedaan...' mompelde ze terwijl ze recht in zijn ogen keek. Nog steeds gaf ze geen antwoord op zijn vraag.

Hij werd helemaal gek van haar. Wanhopig sprong hij op. 'Denk je dat ík het leuk vind? Dat ík hier voor gekozen heb?' Riep hij, met tranen in zijn ogen. 'Het is precies gebeurd hoe ik het beschreven heb, ik heb Amèlie's naam genoemd bij Amos, maar niet met opzet, niet om duidelijk te maken dat dat zijn geliefde is, alleen omdat ik duidelijk wilde maken dat Elliot moeilijk over te halen viel. Vares had het gesprek afgeluisterd en kwam opeens tevoorschijn, en stuurde me weg. Als je me niet gelooft zeg gewoon NEE oké? Ik weet dat het mijn schuld is, maar zeg gewoon of je het gelooft of niet.' Er zat puur wanhoop en verdriet in zijn stem. 'En ga daarna weg, waarom denk je dat je het nog goed kan maken tussen ons.'

Jayden schrok en hapte naar adem 'Man, mijn hart is al 15 keer verzakt nu' mompelde ze. Ze ging nu ook staan 'Ik geloof je oké, nu goed?' riep ze hem terug. 'Nou, dan ga ik wel, als je dat zonodig wilt' riep ze en ze duwde hem ruw aan de kant waarna ze de kamer uitrende, gewoon weg.

Benjamin beet op zijn lip. Nu had hij haar weer pijn gedaan. Hij liet zich lusteloos op zijn matras vallen en hij staarde naar het plafond. Zo bleef hij liggen, als een dooie. Hij had geen zin om na te denken want hij begreep het niet meer. Hij wist dat wat hij had gedaan vreselijk was, maar waarom deed ze zo ingewikkeld? Waarom zei ze eerst dat ze niet zonder hem kon en deed ze nu van wel? Waarom was haar hart verzakt, hij gaf toch alleen antwoord op haar vragen en hij stelde haar een duidelijke vraag: Waarom geloof je me niet. Waarom geloofde ze hem niet. Als het onvergeeflijk was wat hij had gedaan, waarom zocht ze hem dan op. Hij dacht na wat hij gedaan zou hebben, maar hij kwam niet verder dan dat wat hij tegen haar had gezegd. Hij zou dat echt gedaan hebben, hij kon zich niet voorstellen dat Jayden dat zou doen, hij zou het niet geloven. Hij zou... naar haar luisteren. En haar geloven. Dat deed hij altijd. Hij hield immers van haar.

Een paar gangen verder bleef ze staan en zakte ze op haar knieën. Waarom ging ze weg, ze wou toch niet weg? Ze had hem nu gezegd dat ze hem geloofde en ze kon écht niet zonder hem. Hoevaak had ze nu 's nacht niet liggen huilen daarom. Ze stond weer op en liep rustig terug en liep naar binnen. Ze zag hem liggen en liep snel naar het bed, waar ze op sprong en ze haar armen om hem heen sloeg 'Ik wil je echt niet kwijt' mompelde ze terwijl ze nu half op hem lag.

Benjamin duwde haar verschrikt van zich af. 'Ik ook niet, maar Jayden...' Hij keek haar wanhopig aan. 'Ik dacht dat je me niet meer wilde, ik raak helemaal door de war. Waarom is je hart verzakt? Waarom geloof je me niet? Dat ''Ik geloof je oke, nu goed?'' komt bij mij niet over.' Hij snapte er helemaal niets meer van. Van haar, waarom ze terugkwam nadat ze hem steeds opnieuw pijn deed, waarom ze hem niet geloofde en ze opeens zei van wel.

Jayden wist het eigenlijk nu ook niet meer zo goed. 'I-ik, het spijt me' mompelde ze terwijl ze wegkroop en weer ging staan. 'Het spijt me echt, écht heel erg. Ik uhm wou je dit nog geven trouwens' zei ze droevig en ze liet een briefje op de grond dwarrelen. Nadat hij op de grond lag liep ze toch weer de kamer uit, richting haar kamer.

Lieve Benjamin,
Ik had nooit zo boos mogen worden over iets waarover je de waarheid tegen me sprak. Ik heb waarschijnlijk te vaak een belofte gebroken en elke keer neem ik me voor om te zorgen dat je een beter iemand krijgt dan mij want zoals je hebt gemerkt ben ik te koppig om dingen toe te geven en te koppig om je op je woord te geloven. Ik wil je niet verdrietig zien, je bent veel te sterk om om mij verdrietig te kunnen zijn. Het spijt me nogmaals en als je het echt wilt dan zal ik je ontwijken en negeren, maar in mijn hart zit je altijd

Benjamin zuchtte en propte het briefje maar in zijn zak. Toen liep hij Jayden achterna. 'Jayden, wacht!' Riep hij met schrille stem.

Jayden slikte en wou omdraaien, toch liep ze nog een paar meter nadat hij geroepen had en draaide zich daarna pas om, naar de grond kijkend. 'Is er iets?' vroeg ze op het punt om in huilen uit te barsten.

'Er bestaat geen beter iemand voor mij.' Zei hij en hij keek haar aan. 'Maar waarom doe je zo... raar? Ik begrijp je niet.'

"I-ik wil je gewoon niet kwijt, maar soms heb ik van die momenten dat ik je wel helemaal kapot kan maken alleen weet ik dat ik er later spijt van krijg... maar door de gebeurtenissen, i-ik kan het niet uitleggen' zei ze terwijl ze met rode wangen en ogen naar hem opkeek.

Hij beet even op zijn lip. 'Je weet dat je me helemaal kapot kan maken, maar je doet ook geen moeite om me weer heel te maken.' Zei hij toen, zachtjes.

'O-omdat i-ik niet weet hoe ik kan lijmen wat al die mensen je in je hele leven hebben aangedaan, de pijn die ik onderandere nu dus ook heb veroorzaakt. 'I-ik kan je leuke verhaaltjes vertellen over hoe het perfecte leven eruit ziet.. maar dat heeft voor niemand zin' mompelde ze zacht en ze keek naar zijn buik om niet naar de vloer of naar zijn ogen te hoeven kijken.

'Het gaat er niet om wat zij me aandoen, het gaat erom wat jij me aan doet en doet of het mijn fout is, dat is pas erg.' Zei hij met een trillende stem. 'Wil je me nou terug, of niet, waarom doe je zo, waarom spreek je jezelf zo tegen?' Zijn gevoel werd nog erger door die excuses waarmee zij aankwam.

'Ja, natuurlijk wil ik je terug, ik hou zielsveel van je en ik kan niet zonder je en ik verlang altijd naar het zien van je alleen al, de keren die je me gekust hebt krijg ik nooit en te nimmer uit mijn hoofd.' zei ze geschrokken en ze keek hem aan. 'Ik meen het als ik zeg dat ik van je hou' antwoorde ze sirieus. 'Ik spreek mezelf en iedereen en alles tegen... ik wist dat ik niet lang boos op je kon blijven, maar ik probeerde het vol te houden en ik wou niet als een mak lam aan komen lopen met de vraag of je het me wou vergeven en dat ik alles terug nam en het me enorm speet. Ja ik heb spijt en ik wens dat ik dat misschien wel had gedaan maar dat heb ik nou eenmaal niet' zei ze ietsje bozer dan gehoopt maar ze zuchte daarna 'Als je echt wil dat ik je lijm... kan dit misschien helpen' zei ze onschuldig en ze gaf hem zacht een kus.

Benjamin trok zijn hoofd terug. 'Nu nog niet..' Zei hij verontschuldigend. 'Je hebt geen idee, Jayden. Ik ben nu een beetje in de war wat je nou meent of niet, ik moet even uitzoeken welke dingen waar zijn en welke niet.' Zei hij moeilijk.

Jayden knikte 'Onze vriendschap kan nooit meer hetzelfde worden, niet waar?' vroeg ze beteuterd. Ze snapte het opzich wel dacht ze. 'I-ik snap het... ik denk dat je dat alleen moet doen en ik denk dat ik nu naar mijn kamer ga om nog wat dingen te doen' zei ze met een verdrietige blik en ze wou al omdraaien om weg te lopen. 'Ik hou écht van je Benjamin, sirieus' zei ze nog evenen toen draaide ze zich om om vervolgens naar haar kamer te lopen.

Benjamin slikte. 'Ik heb jou erbij nodig.. mompelde hij nog, maar ze was al weg. Langzaam liep hij haar een beetje achterna, gewoon de gangen door, en hij zou wel zien waar hij heen ging.