Bankje

'Je mocht willen dat die slet op je was. Maar dat is niet zo, en ze heeft al lang een ander. Daarbij heb je haar niks te bieden.' Zei hij en grijnsde. Het was zo leuk om hem te pesten.

Benjamin schudde zijn hoofd. 'Je weet niet wat ik weet.' Zei hij, nu ook met een grijns. Jayden loog niet tegen hem. 'Jayden houdt van mij. Amèlie houdt niet van jou. Het enige waar ik aan twijfel ben jij. Of je de macht wel aan kan, of dat ik je meteen maar moet vermoorden.' Was het maar zo gemakkelijk, dacht hij. Maar als Demian en de Lord dood zijn zou hij verder zien wat hij met die gevaarlijke Elliot aan moest. Hij gunde het Amèlie niet als Jayden te worden. En hij wilde Elliot ook wel pijn doen.

'We zullen zien, we zullen zien.' Zei Elliot en keek van hem weg. Hij wist er helemaal niks van. Wie zou hem nou ooit boven die smid verkiezen? Als Elliot een vrouw was wist hij zijn antwoord al.

Benjamin grijnsde naar Elliot. 'Ja, stik maar in je hoop. Dat lijkt me best een goed plan. Maar ik weet meer dan jou, Varlow. En ik heb je gewaarschuwd.'

'We zullen zien.' Herhaalde Elliot en grijnsde naar hem. 'Karma kan niet ieder plezieren.'

Benjamin grijnsde ook. Karma, wat een onzin. Hij geloofde niet daarin. 'Alleen als je in die onzin gelooft kan het je tegenwerken.' Zei hij spottend. 'Maar succes met zien, Varlow.' Hij schopte nog een laatste keer tegen het bankje, om het bloed van Elliot nog even goed te laten doorstromen.

Elliot kreunde en keer, maar bleef stromen. 'We zullen zien.'

Benjamin draaide zich hoofdschuddend om en liep weg. Die gek met zijn Karma en 'we zullen zien'.

Later
-

Benjamin kwam een beetje in shock terug van Vares en Mavis, en ging op het bankje zitten. Somber keek hij voor zich uit. Vares was dood. En nu? Was nu alles opgelost? Nee. Hij voelde zich nog precies hetzelfde, maar nu kon hij niet boos meer zijn en het verdriet om Jayden te verliezen sloeg nu echt toe.

Elliot moest even weg van Amèlie en van zijn vader. Dit was teveel in een keer, maar hij wist niet of hij nu blij of verdrietig moest zijn. Toen hij Benjamin zag zitten keek hij hem verbaasd aan. 'Wat hebben ze jou aangedaan?' vroeg hij verbaasd en ging naast hem zitten.

Benjamin keek Elliot aan. Voor de eerste keer voelde hij geen haat, maar misschien kwam dat omdat de andere emoties te veel plek innamen. 'Jayden...' Mompelde hij en hij keek naar Elliot. 'En met jou?' Hij wist het antwoord waarschijnlijk al, maar vroeg het toch maar. Het moest er heel raar uit zien, twee jongens die elkaar normaal in de haren zouden vliegen zaten nu naast elkaar, somber op een bankje.

'Wat? Hebben jullie ruzie?' vroeg hij verbaasd en keek naar de grond. 'Je weet zelf wel wat er is gebeurd.' Zei hij en zuchtte. 'Ik kan er gewoon niet tegen dat ik de dader niet kan straffen.' natuurlijk vond hij het ergst dat dit Amèlie was overkomen, maar zijn hart ging hij niet bij hem uitstorten.

Benjamin slikte. Zou hij het hem vertellen? 'Ik.. ik weet wie de dader is.' Zei hij. 'Ik heb hem weg zien vluchten.' Het klonk best geloofwaardig, en Benjamin wist niets beters. 'En ja.. nee, een soort ruzie. Het komt erop neer dat ze me heel erg pijn heeft gedaan.'

Elliot keek hem verbaasd aan en ging voor hem staan. hij pakte zijn schouders en zei bijna wanhopig. 'Wie heeft haar dit aangedaan?' Toen Elliot besefte wat hij deed liet hij hem los en stapte naar achter. 'Komt vast wel weer goed.'

Benjamin keek Elliot aan, een beetje verbaasd. Nee, het zou niet goed komen. Maar hij kon niet vertellen waarover ze ruzie hadden gehad. 'De man die ik heb gezien is dood.' Vertelde Benjamin.

Elliot keel hem verbaasd aan en ging weer zitten. 'Benjamin, hoe kom je aan die informatie? En hoezo is hij dood? Ik eis dat je me het hele verhaal vertelt.'

Benjamin keek hem twijfelend aan. 'Goed dan. Ik moest de deur openen en zag haar. Ik zag ook een man, ik had hem vaker gezien, gewoon in het bos, een beetje aan de rand van het gebied hier, waar ik wel eens ben als ik pauze heb. Hij was degene die Amèlie naakt voor de deur legde. Ik ben naar die plek gegaan, ik was woedend op de man natuurlijk.' Hij stopte even, kijkend naar de reactie van Elliot. Het verhaal kwam vloeiend uit hem rollen, maar hij was na jaren niet anders gewend. 'Daar zag ik dezelfde man, maar er was ook een andere man bij. Het was..' Het leek of hij de juiste woorden zocht voor de dingen die hij had gezien. 'Vreselijk. Het ging er heel ruig aan toe. Op een gegeven moment had de man een zwaard door zijn hart gekregen, maar hij had nog wel de kans gezien bij de andere man zijn mes door zijn keel te drukken. Ze liggen daar als het goed is nog steeds dood op de grond. Als je het heel graag wil, wil ik je het best laten zien..' Zei Benjamin, op een twijfelachtige toon, alsof het er echt smerig uit ziet.

Elliot luisterde geïnteresseerd en knikte. 'Dat wil ik zien, ja.' Zei hij en keek hem even aan. Hij wist niet helemaal zeker of hij deze jongen wel kon vertrouwen.

Benjamin haalde zijn schouders op. 'Wat jij wil. Loop maar met me mee.' Hij stond op en wenkte Elliot.

Elliot knikte en stond op. Die jongen wist echt meer dan hij had gedacht. Dit kon toch gewoon geen toeval zijn? Ach, als hij wist wie het had gedaan, dan was hij er tevreden mee.

Benjamin liep samen met Elliot naar het grensgebied toe!