Ziekenzaal voor Jayden

'Was ik vroeger anders?' vroeg ik hem en ik voelde me meteen schuldig over dat ik veranderd zou zijn. Maar tegelijkertijd was dat ook niet mijn schuld en ik sloeg mijn ogen verdrietig neer.

Joseph knuffelde Belinay en de tweeling had de grootste pret op het paard.

Armand schudde zijn hoofd 'Vroeger dacht ook jij aan de kleintjes en niet alleen aan je liefde' mompelde hij. Belinay hield Joseph goed bij zich terwijl ze wel de grote in de gaten hield.

'Vroeger was ik vast niet verliefd en.. En hoelang ben ik weggeweest. Jullie zijn vast gelulkig zonder me...' Ik wilde het niet, ze mochten niet gelukkig zonder me zijn, maar zo voelde het wel. 'Jullie... Zijn een geweldig gezin,' mompelde ik zachtjes. 'En ik wil er graag bij horen, maar.n.. Maar geef me de kans jullie te leren kennen en vervreem me niet eerst van jullie door zo over degene te praten die er iedere minuut van de dag voor me is.' Ik haalde diep adem en pakte zijn armen vast om me staande te houden.

Joseph drukte zijn hoofd tegen zijn zus. 'Waarom huilt ze de hele tijd, is ze een beetje stout?' Vroeg hij aan Belinay. 'Als Benno en Ovo huilen zijn ze stout geweest.

Armand had Amèlie al vast dus gelukkig kon ze niet omvallen. Hij zuchte 'Je zou eens moeten weten wat ma tegen adel heeft, maar daar hebben we het later wel over.' mompelde hij. 'Nee Joseph, Amèlie heeft niets fout gedaan en is ook niet stout geweest, maar je moet niks meer zeggen over Elliot oke?' vroeg hij sirieus aan Joseph. Belinay vroeg zich het zelfde af en ging bij Joseph staan.

Ik knikte heel zachtjes en leunde nu tegen Armand aan en keek om naar Joseph en Belinay. Vonden ze me echt stout dan? Wat deed ik verkeerd? Ik was alleen bezorgd om Elliot.

Joseph keek Armand verontwaardigd aan. 'Waarom niet?' Vroeg hij. 'En waarom huilen jullie, huilen is niet leuk!'

Armand grijnsde 'Nee broertje, ze heeft tranen van geluk dat ze weer bij ons is, he Am' zei hij blij 'En wij zijn ook heel blij toch?' vroeg hij aan Joseph. Hij keek Amèlie aan met een glimlach. Belinay glimlachte en sprong op en neer 'Kun je dan huilen van blijheid?' vroeg ze verbaasd maar het zou kunnen als Armand het zei. 'Oke.. Dan alsnog niet huilen want Mabel segt dat dat slecht is voor je huid' zei ze met een lieve glimlach.

Door Mabel kreeg ik een lach op mijn gezicht en ik legde mijn hoofd nu tegen Armands schouder aan. 'Jullie zijn geweldig,' mompelde k en ik keek nu op naar Armand. 'Wil je me alsjeblieft terugbrengen?' vroeg ik hem.

'Oooooooh. Nu snap ik het!' Zei Joseph blij en hij keek naar Amèlie. 'Maar als Mabel dat zegt is dat écht waar.' Zei hij overtuigend. Amèlie was toch wel lief, want ze was niet zo als Ovo en Benno, die altijd huilen als ze stout waren! Dat had mama Joseph verteld.

Ovo en Benno waren klaar met het paard. 'Armand of Amèlie, willen jullie helpen het paard terug te zetten?' Vroegen ze.

Armand grijnsde 'Ja, dat klopt.. Ik help wel jongens' zei hij rustig. Belinay, Joseph gaan jullie maar even Amèlie helpen' zei hij nog en hij liet voorzichtig de twee achter om Ovo en Benno naar de stal te leiden.

Mijn benen hielden me amper meer en ik wankelde naar het bankje en liet me er half opvallen. Ikhaalde diep adem en keek naar de twee kleintjes.

Ovo en Benno liepen met Armand en het paard naar de stallen terug.
'Weetje.' Zei Joseph. 'Ovo en Benno zijn wel heel stoer maar ze zijn ook vaak stout! Maar ze spelen wel altijd met mij als ze geen werk hoeven te doen!'

Belinay glimlachte 'Jaa, en dan komen ze soms zelfs met mij en de poppen spelen' zei ze met een glimlach. Armand hielp de twee het paard op stal te zetten en grijnsde even toen hij alles klaarmaakte en achterliet alsof er nooit iemand geweest was. Hij liep terug naar Amèlie met Ovo en Benno en stak zijn arm uit naar zijn zusje.

Ik glimlachte naar de twee en knikte zachtjes. 'Ja, ze zijn volgens mij een beetje druk, maar heel erg lief.' Ik keek op naar Armand en stak mijn armen uit naar zijn nek zodat ik mezelf ook aan hem vast kon houden.

Ovo en Benno renden achter Armand aan. 'Wat gaan we nu doeeeeen?' Vroegen ze aan Amèlie en Armand. Joseph knikte. 'Jaaa, wat gaan we nu doeeeeen?' Zei hij zijn broers na.

Armand keek grijnzend naar zijn kleinste broertje die de anderen na deed. 'Nou jongens ik denk dat we maar eens terug naar het kasteel moeten gaan.' besloot hij kort. Belinay keek een beetje raar naar Amèlie die niet de arm van Armand pakte maar haar armen om zijn nek sloeg om niet te vallen. Ze pakte toen zelf maar Armand's hand vast en Armand hield haar kleine handje vast en trok Amèlie via haar middel naast zich. 'Bel, klim jij maar op mijn rug met Joseph, Am kan nu echt nog niet lopen' Belionay knikte en klom op zijn rug en Armand tilde Am op.

Ik keek naar het geklim op zijn rug en toenm op naar Armand. 'Je bent super sterk,' stelde ik vast en toen keek ik naar de tweeling. 'Ik... ben hier heel moe van,' bekende ik nu. 'Willen jullie me hierna alsjeblieft eventjes rust geven?' Ik sloeg mijn ogen neer Het voelde alsof ik mijn familie wegjaagde ofz o, maar zo bedoelde ik het niet.

De tweeling knikte en ze probeerde Amèlie aan de andere kant te ondersteunen. 'Wij helpen wel met lopen.' Zeiden ze vastberaden. Joseph klom naast Belinay op Armands rug en hij legde zijn hoofdje in Armand zijn nek, terwijl hij zich vastklemde.

Armand slikte even 'tja Joseph zit altijd op mijn rug met alles wat ik doe nouja bijna alles en Dat kleine prinsesje weegt toch niks en jij weegt ook niet veel dus zo sterk ben ik niet hoor' wimpelde hij het complimentje af. Belinay giechelde toen ze een prinsesje werd genoemd en gaf armand een kusje op zijn haren. Armand keek naar de tweeling en knikte 'Zou dat gaan Am?' Vroeg hij even.

Ik beet hard op mijn lip en keek naar mijn voeten die ver weg leken. Ik had ze niet goed in bedwang leek het en ik keek op naar Armand. 'Ik ben te zwaar voor je hè?' vroeg ik twijfelend en ik voelde me ineens heel erg dik. Ik drukte mijn handen zachtjes op mijn buik en hield hem meteen in. Ondanks wat Elliot zei, als ze zoiets zeiden, dan moest ik wel dik zijn.

'Wij willen helpen!' Zei de tweeling beteuterd, en ze probeerden Amèlie te ondersteunen. 'Wat Amèlie kan niet goed lopen! Dus wij helpen.' Ze keken smekend naar Armand. 'Wij kunnen Amèlie wel dragen!' Joseph bekeek het tafereel nieuwsgierig.

'je bent niet te zwaar en zeker niet te dik, ik bedoelde of je het aankan om te lopen want dat kan goed voor je zijn en de tweeling word ook al sterk, want ze helpen met alles.' ging hij Amèlie tegen. Ja Armand was zeker wel sterk en hij kon het makkelijk houden, maar de tweeling werd ook sterk dus die konden dat ook makkelijk aan. Belinay keek met Joseph toe.

Ik schudde zachtjes mijn hoofd en slikte. 'IK... wil niet lopen. Elliot wordt waarschijnlijk al niet vrolijk als hij weet dat ik uit bed ben geweest...'