Een Gang

Elliot liep dood de gang richting de kerkers.

Esmée
Nog steeds kon ik amper bevatten wat hij had gedaan. Had hij zoveel verdriet gevoeld dat het was omgeslagen in woede of had Elliot haar vermoord? Dat kon toch niet en waarom zou hij dat niet vertelt hebben? En dan was nu zijn vrouw geraakt, Amèlie. Hoe gek het ook was, ik was zelf een vrouw en mijn eerste gedachte was geweest of Benjamin er nu voor had gezorgd dat ze nooit meer kinderen zou kunnen krijgen. Dat was onvergeeflijk en al helemaal omdat er een kroonprinsje zou moeten komen.
In gedachten verzonken, liep ik nu door de gangen, toch op zoek naar hem. Ik moest weten waarom.

Elliot was helemaal afgedwaald in gedachten. Allemaal manieren om hem te martelen. Om hem de pijn om zijn vriendin te laten vergeten door alleen maar meer pijn. Met die gedachten botste hij tegen iemand aan en viel achterover. 'Kijk toch uit je doppen.' Snauwde hij. Hij was nu echt niet in de stemming.

Geschrokken keek ik op en natuurlijk maakte ik meteen mijn excuses. 'Sorry, heer ik had u niet gezien!' Ik stak mijn handen naar hem uit om hem overeind te trekken. Natuurlijk reageerde hij boos. Hij maakte zich vast zorgen om zijn verloofde.

Elliot stond zelf op en keek haar onderzoekend aan. 'Wat doe je hier? Hoor je niet te werken. Wie ben je eigenlijk?' Vroeg hij en keek om zich heen. Nee, ze had niks bij zich en ze leek geen taak te hebben.

'Ik werk hier niet,' zei ik hem half glimlachend, half onderzoekend. '-k ben een dochter van een van uw hofboerderijen meneer.' Ik euterde aan mijn jurk en zocht woorden voor het gebeurde, maar hij wilde van mij vast geen steun.

'Wat doe je dan hier? Je hebt niks te zoeken in het kasteel.' Zei Elliot en keek haar streng aan. Hij had hier geen tijd voor.

'Sorry heer, ik kwam iemand opzoeken.' Ik sloeg mijn ogen neer. 'Het spijt me heel erg van uw verloofde. Hoe maakt ze het? Ze overleeft het toch wel?' Ik hield mijn hoofd een beetje scvhuin.

'Hou je mond over zaken die je niet aangaan.' Zei hij en vroeg toen streng. 'Wie kom je dan opzoeken?'

Ik viel even stil en sloeg toen mijn ogen neer. Ik kon niet liegen, maar wat zou hij van de waarheid vinde? 'Naar Benjamin, maar om om uitleg te vragen. Dit is... Kan niet.'

Elliot keek haar verbaasd aan en zei toen half woedend streng. 'Benjamin zal de komende tijd niet aanspreekbaar zijn.' Hij wees richting de uitgang en zei streng. 'Ga, je hebt hier niks te zoeken.'

Ik viel stil en knikte toen beleefd. 'Ja meneer...' Ik draaide om, verzette een paar stappen en vroeg toen zachtjes. 'Heer, ze zal toch niet onvruchtbaar zijn? Dat lijkt me het verschrikkelijkste dat kan gebeuren.' Ik beet hard op de binnenkant van mijn wang toen ik het vroeg, bang voo zijn reactie.

Elliot voelde de woede steeds erger worden en snauwde. 'Wegwezen.'

Ik liet mijn hoofd hangen als teken van onderdanigheid en nederigheid en liep toen snel door de gang heen. Ik had mijn mond natuuirlijk niet kunnen houden.