Gang voor de ziekenzaal

Te lui om een plaatje te zoeken xd

Jayden liep uit de kamer van Amèlie, ze was woedend en wou meteen naar Benjamin gaan.

Elliot kwam aangelopen en keek Jayden verbaasd aan. 'Hoe gaat het met haar?' Vroeg hij, want hij nam aan dat ze net van Amèlie afkwam.

'Wat denk je' beet ze hem toe, alsof hij niet wist dat ze dood zou kunnen zijn. Alleen maar omdat hij zo nodig van haar hield, ze verdiende veel beter dan deze 'kwast' zoals Benjamin hem altijd noemde. Moest ze nu echt aan Benjamin denken... argh.

Elliot keek naar de grond en zuchtte. 'Het spijt me als je mij de schuld geeft. Dit wou ik ook niet.'

'Waarom zou je dat zeggen, misschien was het wel zo dat jij het hebt opgedragen, net zoals Demian mij had willen vermoorden' zei ze venijnig. 'Ik hou niet van die spelletjes... jullie zetten onnodig levens op het spel' zei ze boos.

Elliot pakte haar bij haar schouders en schudde zijn hoofd. 'Demian dwong iemand om van hem te houden. Ik zou haar nooit dwingen.' Zei hij rustig en doordringend.

'Nee, misschien dat niet, maar niets is leuker dan hopeloos verliefde mensen kapot maken, niet?' siste ze en ze sloeg zijn handen van haar schouders. 'Je zou haar niet dwingen, maar je kunt het makkelijk aan een ander gevraagd hebben het te doen.. Ze is een knap meisje tenslotte' beet ze hem toe.

Elliot schudde zijn hoofd. 'Denk je echt dat ik zo ben. Jayden ik hou van haar.'

'Nou ik weet niet meer wat ik van wie meoet denken, ik kan niemand meer vertrouwen. Iedereen maakt me kapot hierbinnen en dat Am zo hevig is misbruikt en dus half op sterven ligt maakt het er niet beter op. Het maakt alles veel erger, en dat komt omdat jij van haar houd, anders hadden ze haar niet gepakt!' zei ze boos.

Elliot voelde zijn hart letterlijk breken en keek naar de grond. 'I-ik wou niet...' Zei hij moeilijk en schudde zijn hoofd. 'Je weet niet wat je zegt.'

'Ik weet heel goed wat ik zeg en jij begrijpt ook wat ik zeg en het is waar wat ik zeg' ratelde ze. Het laatste waar ze nu aan kon denken waren andermans gevoelens. 'Ik zou uitkijken als ik jou was'.

'Nee Jayden.' Zei hij en keek haar even aan. 'Jij moet uitkijken dat je niet al je vrienden verliest.' Zei hij en liep voorbij haar naar Amèlie toe. Hier had hij geen zin in.

Jayden keek hem vuil na en liep toen boos weg, ze zou naar Benjamin gaan om hem eens te laten praten.

Later.

Zachtjes sloot Antonius de deur van de ziekenzaal. Het gesprek met zijn dochter was fijn, maar hij wist nog steeds niet wat er met haar was wn dat zat hem dwars.

Elliot kwam haastig terug en begroette Antonius die blijkbaar net vertrok. 'Het vervoer is geregeld.' Zei hij en glimlachte naar hem.

Antonius knikte. 'Bedankt. Maar kun je me vertellen wat er met mijn dochter is gebeurd.' Hij keek hem smekend aan. 'Ik moet het echt weten.'

Elliot keek naar de grond en knikte. 'U kunt maar beter even gaan zitten.' Zei hij en wees naar de stoel. Hoe moest hij dit goed brengen? Wie zegt dat die man die wel goed aankon? Nee, hij moest bij het begin beginnen.

Antonius ging zitten en hij keek Elliot serieus aan. Wat zou er komen? Was ze aangevallen, en waarom?

'Ik ga u nu het hele verhaal vertellen. En als het kan, onderbreek me dan niet.' Zei Elliot. Het was al moeilijk genoeg om het allemaal te vertellen. 'Amèlie had een eet probleem, waardoor ze al eerder in de ziekenboeg terecht kwam. Ze was extreem mager en weigerde te eten. Nu dwingen we haar op te eten, omdat het anders weer fout gaan.' Zo, dat was het makkelijke deel. Nu de rest nog. 'Toen ze een beetje beter was wou ze percee naar buiten. Gewoon om van de natuur te genieten. Ik stuurde een bewaker mee die uiteindelijk niet levend het bos uitkwam. Ze waren aangevallen door een man, die...' Elliot keek naar de grond en schudde zijn hoofd. 'H-hij heeft haar...' Elliot kreeg het gewoon niet uit zijn mond. 'Sorry.' mompelde hij en bleef naar de grond kijken.

Antonius had zijn nagels in de leuningen van de stoel geboord. 'Wat... wat deed de man?' Vroeg hij met trillende stem.

Elliot keek even spijtig naar Antonius en zei toen zacht en met veel pijn in zijn stem. 'Hij verkrachtte haar.' Elliot voelde zijn ogen nat worden en wendde meteen zijn blik af. 'Hij verkrachtte haar en sloeg hij tegen haar hoofd, ze weet nu niks meer. Helemaal niks en alles moet terugkomen met verhalen en beelden. Ze weet niet eens meer wie het heeft gedaan.' Er drupte een traan op de grond en snel wreef Elliot door zijn ogen. 'Hij schreef op haar buik met een mes. En legde haar naakt voor de deur neer.' Zo het was eruit. Nu wist hij het ook. Elliot ging tegen de muur staan en keek naar de grond. Het was zijn schuld. Allemaal zijn verdomde schuld.

'Antonius werd lijkbleek en hij verslapte in zijn stoel. 'Ik dacht dat ze veilig was.... ' zei hij met trillende stem. 'Ik had haar nooit mogen gaan, dit had nooit mogen gebeuren.' Hij begroef zijn gezicht in zijn handen en zijn schouders begonnen te schokken. 'Mijn kleine Amèlie. Wat heb ik aan aangedaan?'

Elliot keek even op en schudde zijn hoofd. 'Het is niet uw schuld.' Zei hij en keek snel weer naar de grond. 'Het is die van mij.' Zei hij zo zacht mogelijk. Hij wist dat dit niet veel goeds deed, maar het was waar. En de man verdiende de waarheid. Ook al mocht Elliot hem helemaal niet.

Hij schudde zijn hoofd. 'Nee, mijn zoon. Jij kon het ook niet tegenhouden.' Hij pakte Elliot bij zijn schouders. 'Ik moet het maar accepteren dat jij mijn schoonzoon wordt. Maar beloof me, als ik je de hand van mijn dochter geef, dat je haar met je leven zal beschermen.' Hij keek Elliot serieus aan, met zijn ogen die ingegraven waren met rimpels, gevormd door al het harde werken, al die jaren op de boerderij.