Boomhutten

Jayden beet hard op haar lip. 'Nee, ze hebben je zo gemaakt bij de verzetstrijders en ik weet dat je het wel kunt en het spijt me' onverdragelijk, dat was het. Ze keek nu met nog steeds brandende wangen naar Benjamin. Ze zag dat zijn gezicht, rond zijn ogen, rood was. Had hij ghuild? 'I-ik moet zometeen naar de uitvaart.. kom je ook?' mompelde ze verlegen.

'Ik kan je niet vergeven.' Zei hij moeilijk. Nee, hij kon het niet. Hij wilde het zo graag maar hij kon het niet. 'Weetje nog, bij het pad bij het kasteel?' Vroeg hij. 'Je begreep me. Je zei dat je me vertrouwde, voor altijd. En... en dat je van me hield.' Hij slikte, waar was hij mee bezig? Ze had het inderdaad gezegd, maar om dat te herhalen had geen zin. Het was bedrog. 'Als jij mij niet kan geloven kan ik jou ook niet geloven.'

'Ja, dat weet ik nog... ik vergeet die dingen niet Benjamin' zei ze zacht. 'Ik vertrouw je ook, ik was ook eerlijk alleen was het verkeerd' mompelde ze.

'Je had geen reden mij te kwetsen. En ik kan niet nog een keer mezelf open geven. Ik heb het al een keer gedaan, en het maakt me alleen maar zwak. Je kwetst me dan toch weer opnieuw, en dat mag niet.' Hij slikte, het was moeilijk dit tegen haar te zeggen. 'Ik ben niet iemand die je kan kwetsen. Ik ben degene die koel blijft, die geen gevoel heeft, geen mededogen.'

Hij zou eens moeten weten hoe verward ze zich vaak voelde daardoor juist, maar ze zweeg. 'Nee, ik begrijp het... maar.. nee laat maar, ik zal vertrekken, want je zit niet op mijn gezelschap te wachten' zei ze kalm, maar toch liepen er een paar tranen over haar wangen die ze verwoed wegveegde en toen opstond. 'Het spijt me' verontschuldigde ze zich nog een keer en ze verliet de boomhutten. Ze moest maar eens naar die uitvaart gaan.

Benjamin zei niets terug. Het deed pijn, te veel. Hij zag Jayden weglopen en besloot ook maar te gaan.

Later


Hij was weer terug naar zijn nieuwe plek gevlucht. Hij kon het niet aan. Jayden, haar afscheidswoord. Hij ging weer tegen het hutje aan zitten. Scènes flitsten door zijn hoofd. Bij het pad.. had hij het haar moeten zeggen? Nee, beter van niet. Had ze tegen hem gelogen? Al die tijd? Dat kon toch niet. Maar waarom zei ze dit dan. Waarom was ze zo boos tegen hem geworden?

Jayden was klaar en mocht eindelijk weg. Ze zag Benjamin weglopen en wou hem achterna, maar toch ook niet. Ze wurmde zich tussen de mensen door met het excuus dat ze tijd alleen nodig had. Ze liep met haar jurk optillend achter hem aan. Ze zag waar hij naartoe ging en wachte even en klom toen omhoog. Ze wou bij hem zijn, maar wist ook wel dat hij haar niet meer wou zien, toch deed ze eigenwijs en klom omhoog en ging in de opening zitten. 'He' mompelde ze.

Hij keek haar, zoals gewoonlijk, niet aan. 'Heb je gelogen.' Begon hij meteen.

'Waarover' antwoordde ze luchtig en ze wou hem niet aankijken, maar deed het toch. Het was een gewoonte om hem aan te kijken.

'Dat je van me hield. En toen je over Demian sprak.' Zei hij met trillende stem. Hij keek haar aan. Het was niet meer zo erg, maar zijn ogen waren nog steeds rood en ze keken haar gekwetst aan.

'Nee en ja' zei ze zacht. Hij mocht niet zo kijken, daar kon ze niet tegen. 'Kijk me niet zo aan, ik kan er niet tegen om je zo te zien, ook al weet ik dat het mijn schuld is' mompelde ze.

Benjamin bleef haar aankijken, maar je zag enige opluchting in zijn blik. 'Ik wilde je weghebben, omdat ik dacht dat ik zwak werd door jou. Maar ik ben het denk ik nou eenmaal. Je hebt mijn muur al doorbroken.' Fluisterde hij. 'Ik kan je niet zomaar uit mijn hart verbannen.'

Jayden bloosde, dat voelde ze en dat zag je. 'Waarom zou ik je zwak maken, je bent niet zwak dat denk je alleen te vaak.' zei ze met een kleine glimlach. 'Ik denk... als je me echt weg wilde hebben, dat ik dan nog terug gekomen was...' zei ze terwijl ze even naar de vloer keek. 'Het spijt me echt' zei ze eerlijk.

'Ik weet het.' Zuchtte Benjamin. Hij keek weer weg, en weer terug naar haar. Hij kon haar niet laten beloven dat ze hem altijd zou geloven, maar hij wilde dat dat wel kon. 'Je... je wist toch ook dat jij degene bent die ik liefheb. Waarom zou ik anders Demian willen vermoorden?'

Jayden glimlachte naar de vloer 'Ik wist het niet zeker... eerst dacht ik dat je het deed om te laten zien dat je beter te werk kon gaan dan Sindolf die Elliot alleen maar voor een hele tijd heeft verwond... Wat ik daarna een keer heb gedacht weet ik niet..' zei ze rustig, de kleine glimlach was niet van haar gezicht te krijgen en dus bleef ze maar even naar de grond kijken.

Benjamin kon zich niet meer bedwingen en pakte haar hoofd vast, drukte zijn lippen op die van haar. Toen liet hij haar weer los. 'Dit wilde ik al een hele tijd doen.' Fluisterde hij in haar oor.

Jayden schrok even van deze reactie die zo totaal niet bij hem paste, maar trok niet terug. Het was op een of andere manier zo vreemd en toch zo vertrouwd, zijn volle lippen smaakten heel stiekem naar meer. Ze beet zachtjes op haar lip bij het horen van die zin en glimlachte daarna. Ze wist niks te zeggen en keek hem alleen maar even aan terwijl haar gedachten en gevoelens op hol sloegen. Voorzichtig legde ze haar hand op zijn wang en drukte haar lippen weer op die van hem, om zeker te zijn dat het echt was en niet even een dagdroom. Toen ze terug trok glimlachte ze 'Insgelijks' zei ze met een nog grotere glimlach.

Benjamin glimlachte naar haar. De pijn die ze had veroorzaakt was er nog steeds, maar dit maakte een hoop goed. Hij kuste haar opnieuw en beleefde nu echt haar volle, zachte lippen.

Jayden kuste hem zachtjes, dit was zo ongelofelijk veel beter dan Demian, dacht ze in zichzelf wat haar al een stuk vrolijker maakte. Ze hield haar ogen gesloten en legde haar handen op zijn schouders.

Benjamin vroeg zich af wat hij allemaal had gemist in zijn leven. Waarom hij dit niet zou willen. Hij kuste haar terug, vurig, vol verlangen naar meer. Zijn armen sloten om haar heen en drukte haar tegen zich aan.

Jayden voelde een rilling door haar lichaam trekken en kuste hem vol passie. Ze voelde zijn lichaamswarmte nu ze zo dicht tegen hem aan zat en besloot dat ze nooit meer iemand anders wilde. Ze waagde het er op en opende voorzichtig haar mond een beetje zonder de kus te onderbreken. Haar armen sloten zich als van zelf verder om hem heen zodat ze nog dichter tegen hem aan zat en voelde nu dan ook het laatste beetje woede dat ze nog had, wegvloeien.

Benjamin voelde zich ontspannen, alsof alles niet was gebeurd. Hij vergat zijn haat en pijn, dacht alleen nog maar aan de kus. Hij ging mee en opende ook zijn mond.

Jayden tikte speels met haar tong tegen die van hem. Een van haar armen maakte ze los en legde haar hand weer tegen zijn wang. Dit maakte de wereld toch eens veel mooier.

Benjamin voelde zich warm, nee branden van binnen en hij voelde met zijn tong die van haar, speelde mee. Hij likte met zijn tong langs haar tanden, en hij genoot.