Weg naar de boerderij

Armand slenterde langs de kant van de weg. De zon ging bijna onder, en het was een prachtig, geheimzinnig gezicht. Hij voelde een steek in zijn voet, en ging even op de grond zitten om te kijken wat het was. Een naald had de stof van zijn schoen doorboord, en hij haalde het ding eruit.

Ik zocht Armand en zag hem nu gelukkig eindelijk zitten. Ik rende zachtejs naar hem toe en liet me vrolijk naast hem vallen en kuste hem op zjin wang. 'Armand!' Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en keek hem blij aan. 'Vind je Elliot niet geweldig?'

Armand keek haar fronsend aan. 'Am..' Zuchtte hij. 'Je weet toch wat ik van hem vind.' De naald had een klein rood wondje achtergelaten, maar het was niets.

'Je moet gewoon je mening aanpassen, want hij houdt ontzettend veel van me.' IK trok zijn armen om me heen en keek hem vrolijk aan. 'En je kan me nu toch niet meer verdrietig krijgen met hem in de buurt hoor. Je moet zelf ook wel zien dat hij alles goed maakt.'

'Ik wil je ook helemaal niet verdrietig krijgen. Misschien is het wel beter dat hij er nu is, je bent een stuk vrolijker zo.' Hij zuchtte en stond op.

Ik stond op en pakte zijn hand vast. 'Maar Armand, ik wil eventjes serieuis met je praten,' zei ik nu maar nog steeds met een grote lach op mijn gezicht. Ik stak mijn hand uit en liet hem de ring zien.

Armands mond viel open van verbazing. 'Wa- wat? Je gaat met hem trouwen?' Vroeg hij vol ongeloof. Daarna, aarzelend, 'dus... je gaat snel weer terug naar het kasteel?'

'Zo snel mogelijk,' zei ik hem en ik keek naar de prachtige ring. 'En ik weet dat ik waarschijnlijk opgesloten ga zitten in dat kasteel, maar dat kan ik wel aan als ik maar bij Elliot kan zijn.' Ik keek hem blij aan. 'Het is een droom voor me.'

Armand glimlachte. 'Misschien moet ik wat minder aan mezelf denken. Zusje, gefeliciteerd.' Hij omhelsde haar. 'Maar ik hoop dat je nog wel eens langs kan komen hier.'

'Nou, hopelijk gaan jullie mee,' fluisterde ik zachtjes en ik zuchtte toen. 'Maar dat regelt papa...' Ik keek naar mijn ring en toen weer op naar hem.'Maar nu had ik toch een belangrijke vraag...'

'Vertel.' Zei Armand geduldig. 'Maar.. wat zei je nou? Mee? Naar het kasteel?'

'Als papa het goed vindt... Ik wil niet meer leven zonder jullie in de buurt...' Ik keek hem kort aan. 'Maar mijn vraag. Nou...' Ik bleef stilstaan en keek hem glimlachend aan.

Armand dacht even na en schudde toen zijn hoofd. 'Am.. dat zou geweldig zijn maar- nee. Ik kan niet mee, ik moet bij Mabel blijven.'

'Mabel gaat dan toch ook mee!' zei ik en ik voelde meteen mijn maag ineenkruipen. 'Je moet wel mee...; zei ik heel langzaam. Ik drukte mijn hand met ring tegen mijn borst.

Armand glimlachte. 'Als Mabel en ma willen, ga ik sowieso mee. Maar wat wilde je me nou vertellen?' Drong hij aan.

Ik zuchtte opgelucht en bleef vrolijk voor hem staan. 'Iets heel belangrijks... Voor de bruiloft want Armand... Wil jij alsjeblieft mijn getuige zijn?'

Armand glimlachte. 'Natuurlijk wil ik dat.' Hij legde zijn hand op de schouder van zijn zus. 'En we komen met z'n allen naar de bruiloft kijken.'

Ik kreeg een grote, blije lach op mijn lippen en sloeg mijn beide armen om hem heen en knuffelde hem. 'Mijn geluk kan echt niet meer op Armand,' zei ik hem.

Armand knuffelde haar terug. 'Dat weet ik, zusje.' Zei hij met een glimlach.

Ik schoot in de lach, maar bleef hem knuffelen en drukte mijn gezicht ver in zijn shirt. 'Dans met me!' zei ik ineens opgewekt en ik legde een hand op zijn schouder. 'Dat heb ik echt gemist. Ik weet dat we dansten ook al wilde je dat nooit.'

Armand grijnsde. 'Al goed, maar ik heb niet geoefend hoor, in de tijd dat jij weg was. Als ik op je tenen trap heb je pech.' Hij gaf haar een plagerige knipoog.

'Als je op mijn tenen trap vertel ik het aan Elliot hoor. Dan straft hij je wel,' zei ik plagend en met mijn andere hand pakte ik zijn hand vast. Ik dacht eventjes na, maar gelukkig was ik een vrouw en mocht ik hem volgen.

'Ohjee, durf ik het dan wel?' Zei hij met een grijns en hij pakte haar hand vast. Subtiel trok hij haar naar zich toe en hij liet haar eerst een langzaam rondje draaien.

Mijn mondhoeken kropen omhoog en ik draaide op mijn tenen een rondje. 'Het is rot om hier weer weg te moeten na die tijd die ik hier ben geweest. Alles kwam hier terug en ik weet niet hoe dat in het kasteel zou zijn. Ik ga overal met ELliot mee naartoe, dat wel, maar ik voel me hier denk ik meer thuis. Met jullie.' Ondertussen volgde ik hem met dansen.