Weg naar de boerderij

Armand knikte. 'Ik vind het echt rot dat je nu al weg moet.' Zei hij met een brok in zijn keel. 'Maar het is voor mij het allerbelangrijkste dat jij gelukkig bent en het is helaas geen optie om je prins hier te laten blijven hè.' Zei hij zacht terwijl hij zijn handen op haar schouders legde en hij een paar passen naar links zetten.

'Nee.. Nee dat kan niet,' mompeld eik en ik draaide weer een rondje en pakte hem toen weer vast. 'Hij wordt koning en ik... word koningin. Ik weet niet wat ik daarvan moet vinden Armand. Het ging mij nooit om geld of macht weet je en daarom vind ik het lastig om nu ineens koningin te worden.' Ik stopte met dansen en keek hem recht in de ogen. 'Ik wil jullie bij me houden...'

Armand keek haar ook aan en er rolde een dikke traan over zijn wang. 'Ik wil jou ook niet opnieuw kwijt Amèlie, maar ik vrees dat je moet. Als wij dicht bij kunnen wonen, graag, ik hoop dat de rest ook in zal stemmen, al zal iedereen moeite hebben deze plek te verlaten.'

Ik sloeg mijn beide armen om zijn nek en drukte me dicht tegen hem aan. Hem zien huilen maakte me zelf ook hard aan het huilen. 'Armand, niet doen,' snikte ik en ik kneep mijn ogen samen. 'Ik hoop dat ze instemmen,d at ze stemmen of zo. Ik wil jullie niet kwijtraken en mam en pap voelde zich ook schuldig dat ze me zolang niet hadden gezien.'

'Sorry.' Zei hij met een halve lach en hij veegde de traan snel weg. 'Ik zal er alles aan doen om dicht bij het kasteel te kunnen wonen, met Mabel, beloofd.' Hij legde zijn hand op haar hoofd en streek door haar haren.

Ik kreeg een lachje op mijn lippen, maar bleef hem strak knuffelen terwijl ik door snikte. 'Ja... Met Mabel.' Ik keek om naar hem. 'Je moet met haar trouwen. Je kleine zusje trouwt eerder dan jou.' Ik wreef mijn tranen weg en haalde diep adem.

'Hm, dat is best belachelijk eigenlijk, maar ik vrees dat jij ook volwassener bent geworden dan ik.' Zei hij en hij lachte even. 'Maar wees niet bang, ik ben te trots om me als jonger broertje te gedragen hoor.'

Ik schoot in de lach dankzij hem en was het verdriet alweer vergeten. Ik wreef mijn laatste tranen weg en legde mijn wang op zijn schouder neer. 'Ik heb misschien wel al meer meegemaakt in het kasteel. Het harde werk, maar dat doe je hier op de boerderij natuurlijk ook...' Ik haalde mijn schouder op. 'We zijn gewoon even oud.'

'Dat denk je maar.' Zei Armand lachend en hij porde in haar buik. 'Ík ben nog precies hetzelfde als vroeger hoor!' Hij zette gauw een paar stappen achteruit.

'Je zei net dat ik ouder was!' riep ik verontwaardigd en ik begon hem te kietelen waarna ik hem achterna rende omdat hij wegrende :$.

'Ja, precies!' Hij draaide zich om en ging iets langzamer rennen, met zijn gezicht naar Amèlie toe. 'Jij bent oud en ik ben nog steeds een kleuter.' Zei hij grijzend.

Ik lachte, keek naar het gras achter hem en sprong toen letterlijk op hem. 'Ik ben af en toe nog een kleuter hoor,' lachte ik.

'Fijn, dan kunnen we samen spelen.' Zei hij lachend en hij rende met haar weg.

Ik lachtte en liet hem zijn gang maar gaan. Ik hield zijn nek vast en genoot van de wind in mijn haren.

Hij hobbelde richting de boerderij, waar hij haar van zich af wierp. Hij grijnsde. 'Pak me dan, als je kan!' Speels rende hij een stuk naar achteren. Alle vermoeidheid leek van zijn gezicht af gegleden.

Ikr ende mijn grote broer achterna en tilde mijn rok hoog op. Het scheelde me echt helemaal niets of mensen iets zagen. Ik was op mijn eigen boerderij met alleen familie, Elliot en Mabel.