De moestuinen vlak voor de boerderij

.

Antonius was aan het werk. Hij stond voorovergebogen, en stopte één voor één nieuwe zaadjes in de aarde. Het was niet heel vervelend werk, een beetje wroeten en meestal vroeg hij Belinay met haar kleine vingertjes hiervoor, ze was ook een stuk kleiner, maar hij had haar niet gevonden en de rest was ook aan het werk, dus deed Antonius deze kleine taak maar zelf.

Ik slenterde langs en deed mijn best rechtop te blijven en niet om te vallen. De terugweg leek zo veel verder dan de heen weg. Gelukkig zag ik papa en ik liet me op de grond zakken net naast de moestuin. 'Papa,' zei ik en ik keek naar wat hij deed. Ik voelde me beroerd. Hadden ze echt niet aan me gedacht toen ik weg was?

Antonius draaide zich om, en zijn gezicht klaarde op toen hij Amèlie zag. 'Hallo lieverd. Lukt het lopen al goed?' Vroeg hij en hij keek een beetje bezorgd naar haar.

Ik schudde eerlijk mijn hoofd en bleef zitten. 'Papa...' zei ik nu en ik keek naar de grond. Mijn gezicht stopnd verdrietig. 'Hebben jullie wel aan me gedacht tioen ik weg was...?' Het kwam er heel langzaam uit en ik keek niet op. Het klonk zo vreemd.

Antonius fronste zijn wenkbrauwen. 'Hoe kom je daar nou bij?' Hij aaide haar over haar bol. 'Amèlie.. ik denk altijd aan je. Er is geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan je heb gedacht. Ik heb elke dag tegen mezelf moeten zeggen dat je daar veilig en gelukkig bent.' Hij slikte. 'Ik droomde zelfs over je, in de meest verschrikkelijke situaties. Je moeder moest me toen altijd geruststellen.' Hij keek haar in haar ogen, probeerde haar gevoel in te schatten. Hij kon het niet, niet meer en dat stak hem, recht in zijn hart.

Ik pakte zijn hand van mijn haar af en hield deze in mijn twee kleine, magere handen. 'Maar... Waarom zou Joseph dat hij dat niet eens wist dat ik bestond?' vroeg ik en ik voelde me echt in mijn hart gestoken ondanks al zijn lieve woorden. Ik keek op naar mijn vader en wreef toen de aarde van zijn hand af.

Hij bleef haar aankijken, met zijn grote blauwe en altijd droevig staande ogen. 'Omdat... ik Joseph wilde beschermen. Ik wist niet of ik je ooit terug zou zien en ik wilde niet dat hij ook het gemis zou voelen die wij allemaal, vooral je moeder, Armand en ik hebben.' Hij staarde haar aan, zijn blik was vol spijt, heel veel spijt. Spijt om alles, alle beslissingen die hij voor haar gemaakt had.

Ik keek hem eventjes aan en sloeg toen mijn ogen neer. Ik snapte de rede heel goed, maar ik wilde niet dat dat jongetje me zag als een vreemde. 'Maar...' Ik keek toch maar weer op naar hem en wreef snel langs mijn ogen. 'Hij is zo lief... Maar... Ik snap het wel...' Ik kneep mijn ogen samen en haalde diep adem. 'Dacht u... dat ik niet terug zou komen? En u liet me toch gaan?'

Antonius zuchtte. 'Amèlie...' Zei hij met schorre stem. 'Ik.. ik had geen keus. We hadden toen geen geld, we hebben het nu beter voor elkaar maar dat komt door het geld wat we regelmatig vanuit het kasteel ontvangen.' Zei hij beschaamd. 'Om niet te verhongeren... als jij naar het kasteel ging had je een beter leven.' Hij keek haar pijnlijk aan. 'Armand hadden we nodig en de anderen waren te klein. Het spijt me zo.... en iedereen weet dat er nooit bedienden úit het kasteel komen.'

Mijn hart stond eventjes stil. Zo had ik het nooit gezien. Hij had me gewoon opgeofferd zonder dat ik het door had. Ik was gewoon een soort object dat geld voor de familie verdiende. Waar niet aan gedacht werd. Ik legde mijn handen voor mijn gezicht en begon te snikken. 'U heeft me gedumpt!' zei ik beschuldigend en ik bleef snikken. Ik wist dat ik het niet zo tegen hem mocht zeggen, maar was het dan niet zo? Kon ik maar terug naar Elliot. Hij hield van me.

Antonius hart brak. 'Ja en nee. Als ik het niet had gedaan was je dood gegaan, in het kasteel zou je een beter leven hebben. Maar aan de andere kant wel heb je gelijk.' Snikte hij. 'Toen we voor het eerst geld kregen was ik blij verrast. Als wij geld kregen moest je het wel goed hebben, maar het lukte niet contact te krijgen met de anonieme stuurder. Het heeft wel het leven van Joseph gered. Je zag dat mannetje met de dag magerder worden, net als jij toen, en ik was toen bang, zo bang om weer iemand te verliezen.' Hij keek haar aan met zware oogleden, en krabde even in zijn blond-grijze haar. Hij was vroeg grijs geworden, maar had ook veel meegemaakt in zijn leven.

Ik kroop in elkaar en hield mijn buik vast en kneep mijn ogen samen. Ik kon er niet tegen om zijn verdrietige stem te horen terwijlik eigenlijk boos op hem moest zijn. Ik bleef zelfs door snikken, maar hoorde ook hoe hij gekwetst was en snikte. 'Heb ik... Joseph gered?' vroeg ik heel langzaam en kort keek ik nmaar hem op, tussen mjin wimpers door. Slecht had ik het in het kasteel over het algemeen niet gehad, maar het was gewoon het idee dat hij me zomaar weggaf. Maar was ik op de boerderij ook niet gestorven door ondervoeding? En dan waren niet alleen ik gestorven, maar ook Joseph en misschien Belinay ook wel. Ik drukte zachtjes tegen mijn ribben aan en voelde met de andere hand of ik de lijnen op mijn onderbuik kon voelen. 'Maar... Als ik jullie heb gered... Waarom voelt het dan neit zo,' zei ik heel langzaam.

Antonius knikte. 'Volgens mij is het Elliot geweest die geld stuurde. Dat is ook een van de redenen dat ik hem heb gezegd dat hij met je mag trouwen, zonder met je moeder te overleggen. Dat dat jongetje hier nog rondhuppelt heb ik aan jullie te danken.' Zei hij met een scheve glimlach.

Ik wreef langs mijn neus en keek op naar hem. 'En... En je denkt, als hij nog rondhuppeld, dan geef ik hem een mes zodat hij zichzelf kan bezeren!' Het was eruit voordat ik er erg in had en ik begon weer te snikken omdat ik zo brutaal was.

'Wat is er?' Vroeg Antonius verbaasd en hij wreef over haar rug. 'Hoe bedoel je, en mes om zich te bezeren?' Hij glimlachte. 'Maak je niet zo druk joh, dat jochie weet hoe hij met een mes om moet gaan.' Stelde hij haar gerust.

'Nee! Messen doen mensen enkel pijn! Er is niets goed aan een mes! Helemaal neits. Met een mes kun je neit goed omgaan,' zei ik en ik schudde mijn hoofd. Ikw as zo bezorgd om hem, maar het kwam vooral door wat er mij was aangedaan met het mes. Ik had het ondertussen wel gezien, maar had Elliot niet durven vertellen dat ik het wist.

Antonius schudde zijn hoofd. 'Amelie, het gaat er hier anders aan toe dan op het kasteel. Joseph heeft een mes nodig om zich te kunnen verdedigen tegen mensen maar vooral ook tegen dieren, om te kunnen overleven in nood. Het is een must.'

Ik keek hem met grote ogen aan en wreef langs mijn ogen. 'Niet,' fluisterde ik. 'Dan... danmoet je Joseph gewoon bij je houden. Zie je dat messen slehtz ijn. Anders... anders zou hij hem niet als verdediging gebruiken. hij hoort te spelen en gelukkig te zijn, niet met messen te spelen,' fluisterde ik en ik drukte zachtjes op mijn onderbuik. Ik voelde de randen van de wonden wel.

'Dat joch naast me plaatsen terwijl ik aan het werk ben? Nee, dat zou zijn laatste vrijheid wegnemen. Messen zijn niet slecht, behalve als ze door slechte mensen gebruikt worden.' Hij keek haar schuin aan. Het was voor hem logisch, maar voor haar duidelijk niet.

Een rilling trok door me heen en ik kneep mijn ogen kort samen. 'Maar papa,' zei ik heel langzaam. Ik haalde diep adem en kon het gewoon neit vertellen. Wat er was gebeurd met dat mes. Hoe het me voor eeuwig had verminkt.

'Amelie.' Hij draaide zich om naar haar. 'De man die jou..' Hij perste het woord moeizaam op zijn lippen '..verkracht heeft.., het was een slecht persoon. Joseph is dat niet en het leven hier is geen pretje. Het is gewoon van belang dat iedereen een mes bij zich heeft, en dat moet je gewoon accepteren. Dit is geen kasteel. Je doel is niet je taak volbrengen om de adel te verzorgen, je doel is om te overleven.'

Ik keek naar hem op en wilde gewoon niet geloven wat hij zij. 'Daarom... moeten jullie allemaal mee... Zodat ze kunnen spelen,' zei ik toen heel langzaam. Ik kneep mijn ogen samen en snufte een paar keer van het snikken. 'Echt waar.... Ik... dit is een vreselijke plek zoals ik het hier hoor...' Ik keek naar mijn handen en trok onbewust een klein pruillipje.

Antonius gezicht trok wit weg. 'Mijn kinderen sturen naar de plek waar jij verkracht bent? Dat... dat kan ik niet. Ik kan het mezelf al niet vergeven dat ik jou ernaar gestuurd heb.' Zijn gespierde, vieze armen sloten om haar schouders. 'Maar jij wil terug. Ik ben je echt kwijt.' Snikte hij.

Ik sloeg mijn armen zachtjes rond zijn middel en schudde heel zachtjes mijn hoofd. 'Nee papa. In een boerderij in de buurt of zo. Als jullie in een boerderij willen wonen. Ik... Ik wil bij Elliot wonen, maa rhij zal vast een huis voor jullie kopen. En... en ik wil dat jullie dicht bij me blijven!' zei ik en ik keek hem smekend aan. 'Misschien krijgen Armand en Mabel dan ook wel van hem een huisje samen, naast die van jullie of zo.' Ik wreef in mijn ogen en drukte toen mijn gezicht tegen zijn schouder aan.