Paard Stip naast de boerderij

We waren al bij mijn ouders geweest en ze wisten het nieuws. Gelukkig kon hij blijven slapen en nu gingen we nog een stukje rijden. Ik had het nog niet gedaan sinds ik hier was en ik vond het best wel eng om straks op eht grote beest te zitten, maar volgens Armand zat het in me en kon ik het wel. Ik had nog gewoon een boerenjurkje aan en stapte naar het paard toe en wreef het zachtjes over zijn hals.

Elliot liep rustig achter haar aan en keek verbaasd naar het paard. Een paard met stippen? Het leek wel geverfd. Hij bleef op een kleine afstand staan en keek onderzoekend naar het dier. Het was echt heel raar, net alsof het een ziekte had.

Ik keek om naar Elliot en wenkte hem zachtjes. 'Wil je me eventjes een steuntje geven?' vroeg ik hem want ik dacht niet dat iki er zelf op zou komen. 'Wat is er? Je kijkt zo... ja ik weet niet,' zei ik twijfelend.

Elliot knikte en kwam rustig wat dichterbij. 'Het is gewoon.....Uhm......Zulk soort paard heb ik nog nooit in mijn leven gezien. Het is gewoon een beetje.....raar.' Zei hij en maakte met zijn handen een kommetje, zodat ze erop kon gaan staan.

'Wat bedoel je?' vroeg ik en ik stapte op zaijn hand waarna ik vrij makkelijk op het paard kwam. Eventjes bleef ik doodstil zitten en haalde ik diep adem. 'Kom je erachter zitten of loop je mee?' vroeg ik hem. Ik wilde het best wel eerst alleen proberen, maar zei dat niet.

Elliot schudee zijn hoofd. 'Ik loop wel mee.' Zei hij. En glimlachte. 'Laat maar.'

Ik knikte blij, dacht na en spoorde toen het paard zachtjes aan waarna het meteen in stap schoot. Trots keek ik naar beneden naar Elliot. 'Ik kan dit!' riep ik verheugd uit. 'Kunnen we niet gewoon de paarden van de koets halen en samen wegrijden?!'

Elliot knikte en glimlachte naar haar. 'Ik ga er wel een halen.' Zei hij en liep rustig naar de koets.

Ik reed achter hem aan en schoot zachtjes in de lach. Ik bedoelde eigenlijk om terug te rijden naar het kasteel, maar eventjes zo samen rijden was ook goed. Nog steeds kon ik het me niet voorstellen dat we gingen trouwen.

Elliot bleef doorlopen en keek haar verbaasd aan. 'Wat is er?' hij haalde rustig een paard los en keek glimlachend naar de koetsier die in de koets had geslapen. Dat was normaal voor hem.

'Kunnen we niet ook zo terug naar het kasteel rijden?' vroeg ik hem enik bnleef met Stip staan. 'Morgen of overmorgen?'

Elliot keek haar verbaasd aan en klom op het paard. 'Dat zullen we dan wel zien.'

Hardbeet ik nu op mijn lip en ik sloeg mijn ogen gegeneerd neer. 'Je vindt het een raar idee hè?' vroeg ik teleurgesteld.

'Nou ik vind het geen raar idee.' Zei hij eerlijk. 'Alleen het is hoogstens ongebruikelijk.' Zei hij en keek haar spijtig aan. 'sorry.'

'je bedoelt dat het niet mag?' vroeg ik nu twijfelend en ik sloeg mijn ogen eventjes neer. 'Maar waarom lenen we dan geen kleren van mijn broer voor jou en draag ik gewoon mijn eigen kleren van de boerderij en doe ik mijn haren anders.' Een lach krulde om mijn lippen en ik keek hem smekend aan. 'En dan logeren we in ee herberg en genieten we nog heel eventjes van de vrijheid!'

'Amelie.' Zei hij en keek haar spijtig aan. 'Dat lijkt me geweldig, maar hè weet dat het niet kan.' Zei hij en keek naar de grond.

'Waarom niet? Niemand zal ons herkennen en zo leer je metyeen je bevolking kennen en wat hun bezig houd.' Ik bog voorover en pakte zijn bovenarm zachtjes vast en trok hem bij me. 'Het is goed voor je taak en bovendien heeft je vader toch nog de leiding.'

'Amelie, ik moet me aan de regels van mijn vader houden. Anders zorgt hij ervoor dat ik met een ander moet trouwen.' Zei Elliot spijtig en zuchtte. 'Het spint me echt.'

Ik klemde mijn lippen verdrietig op elkaar en schudde zachtjes mijn hoofd. 'Het is ten geode van je land,'; mompelde ik en ik liet hem los. 'Kun je op je paard stappen... Dan kunnen we rihjden.'

Ik zit al op het paard.



--

Elliot knikte en keek naar de grond. Hij voelde zichzelf echt zo'n zak die niks over had voor zijn verloofde, maar ze moest begrijpen wat voor consequenties het had als hij mee ging.

sorry xd
-

Ik spoorde Stip aan en het paard schoot harder weg adn verwacht, maar ik had me net optijd vast en keek kort om naar Elliot. 'Kom!' riep ik en ik kreeg weer een licht glimlachje om mijn lippen. Zou ik opgesloten zitten straks in een gouden kooi?

Elliot spoorde zijn paard rustig aan en reed achter haar aan.

'Moet je nui ook voorop in de oorlog?' Vroeg ik hem en ik keek om naar hem terwijl ik doorgalopeerde. Ilk hoopte van niet. Straks zouden ze hem vermoorden.

Elliot keek haar verbaasd aan n schudde zijn hoofd. 'Nee, leiders lopen nooitvoorop.' Stlde hij haar gerust en glimlachte. 'We kijken van een grote Fstand toe.'