Rpg van Inge en Claudia

Ethan lachte en pakte haar bij haar keel en trok haar omvereind. 'Huer kom je niet zomaar mee weg.' Ethan liet haar los en duwde haar op de grond.

'Oke...' Zei hij en keek naar haar voet. 'Je moet hem vastzetten met iets.' Om hun heen lag helemaal niks en dus trok het zijn shirt uit en gaf het haar. (hij had gewoon een hemd aan.)

Ik viel op de grond en hapte naar lucht waarna ik hem probeerde te vangen met mijn voeten om hem bij me te krijgen. Ik had mezelf niet kunnen opvangen en mijn schouder zou vast paars worden, maar ik voelde er nu helemaal neits van. Ik voelde alleen lust naar hem.

Verbaasd keek ik hem aan en ik pakte het shirt twijfelend vast. 'Wil jij het anders doen?' vroeg ik hem en k gaf hem het shirt terug en stak heel vorozichtig mijn voet naar hem uit. Het was een aardige jongen, gelukkig maar. Misschien zou hij het hier wat dragelijker maken. Ik wist dat het egoïstisch was, maar ik was blij niet meer alleen te zijn.

De Chat?

Ethan struikelde en viel langs haar op de grond. 'Je gaat eraan.' Hij drukte haar schouders tegen de grond en drukte zijn lippen op die van haar.

Jason pakte zijn shirt en bond het voorzichtig, maar strak om haar voet heen.

Ik liet hem me zoenen en zoende ook ruig terug. 'Trek je kleren eens uit,' zei ik hem en k keek hem eventjes speels aan. 'Anders bijt ik weer hoor.'

Amèlie.
Ik voelde de pijkn nu toch wel en haalde diep adem om rustig te blijven terwijl hij bezig was. 'Dankje,' mompelde ik toen hij klaar was en ik sloeg mijn ogen neer.

Ethan grijnsde en deed wat ze zei. 'Hoe kan ik nou bevelen van zo'n prachtige Damen negeren.' Ethan ging boven haar hangen en ging met zijn hand dit har haren.

'Sorry.' Zei Jason en keek even naar de rare knopen, maar het zat vast en daar ging het om.

Bijou.
Ik keek hem speels aan en toen naar mijn broek. 'Die moet dan ook uit of niet?' vroeg ik hem plagend.

Amèlie.
'Nee dankje, zonder jou groeide het vast niet goed,' zei ik hem en ik rilde een keertje. 'Wacht,' zei ik en ik kroop vorozichtig naar de andere hoek toe en haalde een dun, vies fleecedeken tevoorschijn.

Ethan knikte en ging langs haar zitten.

Jason volgde haar met zijn ogen en glimlachte half toen hij het dekentje zag.

Amèlie.
Ik ging weer naast hem zitten en tilde het deken op. 'Welke dag is het vandaag?' vroeg ik hem ne ik trok het deken over ons heen. 'Ik wil de dagen bij gaan houden,' mompelde ik zachtjes.

Bijou.
Ik liet hem mijn broek uit trekken en drukte mijn heupen omhoog, naar hem toe.

Ethan trok rustig haar broek uit en kuste haar op haar buik.

'Woensdag.' Zei hij en Legde het deel dat ze over hem neer had gelegd over haar. 'neem jij maar.' Zei hij rustig en stond op. Hij moest gewoon bezig zijn met iets. Stilzitten was niet zijn sterkste kant.

Ik drukte mijn achterhoofd tegen de grond en kneep mijn ogen samen. Ik kon niet wachten tot hij me echt zou pakken.

Ik keek naar hem op en slikte. 'Woensdag... de hoeveelste dan?' vroeg ik en ik dacht goed na. Ik keek rond en toen weer op naaqr hem. 'Daar, in dat donkere hoekje liggen nog sieraden. Daarmee kunnen we o pde muur bijhouden de hoeveelste het is.'

Ethan grijnsde en stak hem erin. BAM. Hij ging rustig op en neer en genoot ervan.

Jason dacht even na en zei toen twijfelend. 'De 21ste denk ik.' Zelf wist hij het eigenlijk niet helemaal. 'Wat ligt hier nog meer?'

Bijou.
Ik kreunde en genoot er met volle teugen van. Mijn armen hield ik boven mijn hoofd.

Amèlie.
'Oke,' zei ik en ik wachtte af. 'Niet zo heel veel. Een bord nog waarom eten heeft gezeten,' zei ik hem.

Ethan bleef doorgaan em voelde een fijne rilling over zijn rug gaan.

Jason zuchtte en trok zijn benen weer op. 'Wanneer kunnen we hieruit?'

Ik kreunde en keek hem opgewonden aan.

'Nooit,' zei ik kort en keek keek naar hem. \'Mag ik mijn sieraden alsjeblieft,' vroeg ik hem nog eens.

Ethan stopte even en pakte haar kin vast. 'Je bent gestoord.'

'Zitten we in deze kelder dag in dag uit?' Vroeg hij en knikte snel en haalde de sierraden. 'Hier.' Hij gaf ze aan haar en ging weer zitten.

'Net zoals jij mijn schat,' zei ik hem en ik hield mijn armen nog steeds boven me. 'Het is niet erg toch?' vroe gik en ik knipperde overdreven.

Amèlie.
Ik begon op de muur te tekenen en schreef de datum en dag op. 'Nee, af en toe moeten we werken, maar nu niet, want ze zijn bezig...'

Ethan haalde zijn schouders op en wreef over haar wangen. 'Ligt eraan waar die gestoordheid ons brengt.' Zei hij en kuste haar weer.

Jason keek naar wat ze deed en legde zijn hoofd weer op zijn knieën. 'Lekker.' mompelde hij spottend en probeerde alles even een plaats te geven. Al snel stond hij weer op en begon hij wat op en neer te lopen. Stil zitten kon hij echt voor geen meter.

Bijou.
Ik keek hem beledigd aan en drukte mijn heupen omhoog. 'Ga nou maar verder,' mompelde ik.

Amèlie.
Ik keek weer naar Jason en zuchtte heel zachtjes. 'Kom alsjeblieft zitten. Je maakt me zenuwachtig. Rust maar uit nu het kan.. Straks laten ze ons misschien wel de hele nacht werken.'

Ethan lachte en deed wat ze zei.

Jason zuchtte en keek naar de grond. 'Sorry, ik kan niet zo goed stil zitten.' Zei hij en ging toch weer zitten.

Ik liet gedwee alles doen en genoot volop.

Ik keek naar hem en haalde zachtjes mijn schouders op. 'Je moet het leren. Je krijgt hier niet genoeg eten om steeds heen en weer te lopen hoor.'

Ethan ging langs haar liggen en zuchtte. 'Nou goed dan?' vroeg kijk plagend en kuste haar op haar neus.

Jason vond opgesloten nog erger dan niet druk kunnen zijn. Dat was zijn ding. Druk en blij zijn, dat werd hier beide blijkbaar verboden.

Ik hijgde uit en hield min armen omhoog. 'Los,' fluisterde ik hees en ik rolde half op hem.

Ik luisterde naar het geluid en besloot dat ze klaar waren. 'Ze zullen ons zo wel lastig komen vallen...' mompelde ik zachtjes.

Ethan lachte en keek haar twijfelend aan. 'Ik weet niet, waar was die sleutel ook alweer?' vroeg hij en wreef haar haren door de war.

Jason keek afwachtend naar de deur.

'Nou, om je mee neer te steken als je niet oppast mannetje,' zei ik en ik kuste zijn lippen eventjes.

Ik haalde diep adem en begon een beetje heen en weer te wiebelen.

Ethan pakte haar polsen vast en haalde uit een gleuf van de handboeien de sleutel en maakte ze los. 'Zo beter princesje?'

Jason kon het niet laten en stond weer op en begon op en neer te lopen als een soort van zenuwtrekje.