Rpg van Inge en Claudia

Jason keek even naar haar en knikte. 'Sorry voor de sorry.'

Een klein glimlachje krulde nu rond mijn lippen en ik sloeg mijn ogen neer. 'VOnd je het vervelend dan?' vroeg ik he.

'Uhm...' Jason keek naar haar en schudde zijn hoofd. 'Nee, ik vond het niet vervelend, maar....Dennis....' Zei hij en keek van haar weg.

'Dennis...' fluisterde ik en mijn maag kroop voor de tweede keer samen.

'sorry.' Zei hij en keek naar het plafond.

Ik rolde langzaam op mijn zij met mijn rug naar hem toe en kroop toen in elkaar, met mijn knieën richting mijn neus. 'Zou hij... boos zijn?'

Jason bleef stil. Hij wist het niet, maar hij voelde zich nu een verrader tegenover zijn vriend. 'Weet ik niet.'

'Maar... Dankzij hem zaten we daar wel... Dus hij moet het wle goed vinden,' mompelde ik heel zachtjes, maar ik voelde me er wel rot door.

'Ja.' Zei hij zacht en sloot zijn ogen om tranen te voorkomen.

Ik keek weeer naar hem om en legde langzaammijn hoofd weer op zijn schouder neer en sloot mijn ogen. 'Hij... heeft het nu vast beter.'

Jason reageerde er al niet meer op. Hij sloot zich af van de wereld en raakte zichzelf kwijt in een diepe slaap.

Ik keek naar zijn gezicht, luisterde naar zijn hartslag en trok toen de deken over ons heen om zelf ook mijn ogen te sluiten en in dromeland te zakken.

De zon was al weer op toen Jason uit het bed werd getrokken en tegen de grond aan werd gedrukt. Kreunend probeerde hij los te komen maar inmiddels waren zijn handen al geboeid 'Wat is dit.' Riep hij wanhopig en probeerde los te komen.

Twee mannen trokken hem omhoog en een derde keek toe. 'Bent u Jason Brennan.' vroeg hij luid.

Een schok ging door mijn lichaam toen mijn warmtebron onder me uit werd getrokken. Ik kwam geschrokken overeind toen ik politiemannen zag en zuchtte toen opgeluicht. 'Oh Jason, je hebt de politie al gebeld!' zei ik blij, maar toen zag ik dat hij geboeid was. 'Wat doen jullie?!' vroeg ik.

Jason knikte geschrokken en keek naar de man die het woord nam. De man vervolgde. 'We arresteren je wegens marteling en doodslag.' Jason keek ze geschrokken aan. 'Nee, dat kan niet.' 'Neem hem mee.'

Wanhoop ontstond in mijn lichaam, evenals angst. Ik had toch gezegd dat de mensheid je altijd pijn wilde doen? Zelfs de politie! 'Nee... nee... wij werden juist gemarteld... kijk zijn wonden! Kijk dan!'

Jason trok zich los en rende naar Amèlie. 'Zorg dat ze hiervoor boeten. Help me.' Smeekte hij haar en werd meteen weer naar achter getrokken.

Ik pakte zijn handen strak vast en hield hem bij me waardoor mijn schouder pijn deed. 'Trek niet, moet mijn schouder weer uit de kom!' zei ik de politieman met tranen in mijn ogen. Ik trok Jason weer dichter bij me en keek naar de agenten. 'Wie heeft hij gemarteld dan? Zou ik hem ebschermen als hij mij had gemarteld!'

'Er is aangifte gedaan door twee mensen die hem aanklagen voor doodslag op ene Dennis en marteling van drie mensen.' Zei de man en ze lieten Jason los. 'Dat was ik niet.' Zei hij en keek hun bang aan. 'Er zijn bewijzen die leiden naar jou. En mevrouw we weten dat mensen liegen voor hun liefdes, maar dit is beter zo.' Bijou en Ethan hadden hele rare maar logische dingen aan de agenten verteld.

'Zou ik verliefd kunnen zijn op mijn ontvoerder dan? Op degene die mijn vriendje v ermoordde?' IK trok Jason nog dichter bij me en keek eventjes naar hem omhoog. 'Zij hebben on s ontvoerd! Ethan en Bijou! We wilden vandaag aangifte gaan doen. het is hun huis! Niet de zijne, dat kunt u toch zo nakijken! Dat het hun huis is!'

De agenten trokken Jason terug en de andere zorgde ervoor dat Amèlie hem nietmeer vast kon pakken. 'Neem hem mee.' 'Nee, je moet haar geloven. Alstublieft geloof haar.' smeekte hij.

'Ga dan na van wie het huis is!' riep ik angstig en toen begon ik te huilen. 'Is dat jullie baan? Mensen die al maanden pijn hebben moeten lijden, nog meer pijn bezorgen?' Ik sloeg mijn gipsen been en goede been over de bedrand heen en ging op mijn voet staan zonder het te voelen.

'Wij doen wat ons is opgedragen.' Zei de man en wuifde de andere mannen weg die Jason meesleepte die alleen maar schreeuwde dat hij ontschuldig was.

'Jullie zijn monsters zonder hart!' riep ik en ik strompelde ze huilend achterna terwijl ik nog weken eigenlijk niet op mijn voet zou mogen lopen wilde hij ooit nog goed komen. Voordat ik het wist had ik ook een broeder naast me staan.'U mag helemaal niet lopen!' zei hij en ondersteunde me meteen en hield me op dezelfde plek. 'Maar... Maar ze nemen hem mee! Hij is onschuldig!' zei ik hem terwijl ik maar door bleef huilen.

Jason werd letterlijk meegesleurd en in een srrestatiebusje geladen. 'U zit er helemaal langs.'