Grote zaal.

Elliot stond in het midden van een kring. Zes man stonden om hem heen en hij grijnsde. 'Wie durft er?' Drie kwamen er op hem af met hun bolle stokjes die als messen diende, maar niet meer dan een blauwe plek achterlieten. Elliot bukte en schopte tegen een van hun benen zodat die al viel. Toen hij overeind kwam raakte hij een op zijn borst met het hout en de ander pakte hij met een schijnbeweging vast bij zijn keel en hield het hout tegen zijn borst. 'Nu ben je mors dood.' Zei hij en lachte. Rustig liet hij hem weer los en gingen ze weer op hun plek staan. 'Kom maar op watjes.' Nu kwamen ze alle zes op hem afgerend. Elliot rende op een af en sprong hem omver. Snel "stak" hij hem neer en pakte zijn mes af. 'Jullie winnen nooit.'

Ik was op zoek naar Elliot. Twee uur mocht ik nu lopen per dag, maar niet langer dan één uur per keer. Ik kwam langs de grote zaal en hoorde daar ineens een bekende stem. Ik keek om het hoekje van de deur en zag toen mijn Elliot daar staan. Afwachtend bleef ik staan kijken hoe hij trainde. Het zag eruit alsof hij alleen de zes mannen aan het verslaan was. Gelukkig hadden ze geen echte wapens.

De vijf overgebleven mannen kwamen op hem af en Elliot rende er ook op af. Hij beukte de eerste tegen de tweede aan. De derde pakte hij bij zijn nek en hield hem als schild voor zich. Een van de overgebleven twee wist hij neer de steken en diegene die hij vast had "stak" hij neer en gooide hij tegen de overgebleven aan. 'Kom op jongens, maak het me niet zo makkelijk.'

hij was zo intens bezig dat ik gewoon in de deuropening ging staan. Ik kon hem zo beter zien en bovendien zag hij mij volgens mij toch niet omdat hij zo druk bezig was. Hij versloeg ze allemaal, maar de manier waarop vond ik niet geweldig. Het waren bewakers die het vast niet voor de lol deden.

De mannen gingen weer staan en kwamen nou sneller en serieuzer op hem aflopen. Hij kon er drie verstaan maar de vierde raakte hem. Elliot keek de man woedend aan en stond weer op. Hij stapte een stukje achteruit en de mannen die er niks mee te maken hadden liepen snel naar de kant. Elliot rende op de man af en gooide hem op de grond. Hij zette zijn voet op zijn keel. 'Durf je me nu nog eens neer te steken?' Vroeg ij en keek hem serieus aan. De man schudde heel moeilijk zijn hoofd en Elliot lachte. Hij hield het hout boven zijn hoofd en liet het vallen. Meteen werd zijn voorhoofd rood en Elliot grijnsde. 'Geluk voor jou dat je een vriend bent en geen verrader.'

'Elliot!' Mijn stem klonk luid en fel door de grote zaal heen enik zag iedereen naar ons omkijken. Hij werd geraakt en flipte meteen je kon het zien in zijn ogen. Pure woede en als blikken konden doden. Ik liep snel naar hun toe en keek naar de bewaker. 'Haal een koelzak voor jezelf. Zeg maar dat ik het heb gezegd,' zei ik hem. Toch bleef hij staan. Hij keek naar Elliot of het wel echt mocht.

Elliot keek naar Amèlie en zuchtte. 'Ga.' Zei hij tegen de bewaker en zuchtte. 'Wat doe je hier?' Vroeg hij en ging bij haar staan om haar te ondersteunen.

'Ik mag mijn bed uit en ik hoorde je.' Ik werd stil en ik keek om naar de bewakers en ging toen zachter door. 'Je had moeten zien hoe je net eruit zag. Je flipte helemaal Ellio, maar bij training verdien je klappen! Zij krijgen ook veel klappen van jou!'

Elliot keek haar aan en zuchtte. 'Je snapt er helemaal niks van Am. Zo werkt het hier. Constant aanvallen en als hun dat zo willen doen, dan doen ze dat.' Hij tilde haar op en zette haar op een stoel tegen de muur aan.

'Ik mag een uur achter elkaar lopen El...' Ik zuchtte heel zachtjes, pakte zijn hand en stond weer op. 'Ik leen hem even,' zei ik en ik trok hem zachtjes mee. 'Loop even buiten met me,' zuchtte ik zachtjes. 'En ze vechten vast niet vrijwillig met je,' zei ik hem. 'Ik... Je maakte me echt weer even bang.'

'Rustig maar, we hebben veel dingen waar ze me wel raken.' zei hij en liep met haar mee.

Ik sloeg mijn arm zachtjes om zijn middel voor toch een klein beetje steun. Het deed dan niet veel pijn meer, ik voelde me wel een beetje zwak. 'El... Je bent geweldig, ik zag het. Je kon ze alle zes aan in je eentje, maar je deelt harde klappen uit en die krijg je toch wel terug. Dan moet je niet woest worden en nee, ik wil niet dat je pijn hebt, maar snap je me?'. Ik keek naar hem op.

'weetje dat dat een training voor hun was en niet voor mij?' Vroeg hij en keek haar serieus aan. 'Dat waren de bewakers die met jou door het dorp gaan trekken.'

Ik was even stil en legde toen mijn hoofd tegen zijn schouder. 'Verwond ze niet als ze met me mee moeten...' Ik legde mijn andere hand zachtjes op zijn warme buik neer en rook de heerlijke buitengeur zodra de dwur voor ons werd geopend. 'Je bent wel heel sterk en snel.'

'Dat krijg je me zoveel jaar opgekropte woede. Het moest een uitweg vinden.' Zei hij en keek naar de heldere lucht. 'Maar weet je al wat je precies wilt doen in het dorp?'

'Voedselpakketten iutdelen aan de gezinnen, de kinderen ter plekke wat te eten geven en ik wil graag met ze spelen. Ze plezier laten hebben.' Ik keek op naar Elliot en glimlachte. 'En ik hoop dat je tijd weet te vinden om mee te gaan. Jij bent bovendien de beste vechter, dus kan me het best beschermen.' Op die manier had ik de meeste kans.

'Dat zien we dan nog wel.'' Zei hij en glimlachte naar haar. 'Misschien wel een keer.'

De heldere lucht stak zich boven ons uit en ik keek er verlangend naar. 'Tijdens onze huwelijksreis zou je vader toch opletten en kleine beslissingen maken? Misschien kunnen we dan het land door trekken en mensen helpen. Je kent je volk niet en ik wil ze ook leren kennen. Bovendien is het de beste reclame voor je die er maar kan zijn. Je laat zien dat je een weldoener bent en zo is er veel minder kans op opstand.'

'Schat, we maken een reis naar een vere plek. Naar een prachtig huisje van onze familie.' Er was al lang een soort van opstand in de andere dorpen, dus daarheen gaan was onmogelijk.

'Daar kunnen we ook heen! Dan hebben we gewoon een lange huwelijkreis en eigenlijk is het ook werk. Je promoot jezelf en mij en als we beginnen in de vriendelijkste dorpjes, dan weten ze dat we goed doen.' Ik keek hem aan en glimlachte breed. Hier met hem lopen in de tuin maakte me gelukkig.

'Maar schat, het is onze huwelijksreis. Niet ons werkuitje.' Zei hij en keek naar de grond. We konden er niet heen. We zoudne beide sterven. de rebellen zijn overal.

'Je zou me er wel zielsgelukkig mee maken,' zei ik en ik tilde zacht zijn kin op. 'Schat, en ik wil ook best eerst naar dat huisje toe. Lekker samen zijn.' Ik begon nog meer te stralen. En dan zouden we een huwelijksnacht hebben.

'We hebben het er nog wel eens over.' Zei hij en kuste haar op jaar voorhoofd.

'Snel,' antwoorde ik. 'Want we gaan al bijna trouwen. Ik had inmiddels een jurk ontwerp uitgekozen. Hij werd helemaal voor me op maat gemaakt en met kleine aanpassingen mocht ik altijd komen.

'Ja natuurlijk.' Zei hij en glimlachte naar haar.