Torenkamer 2

Petram zat aan de ronde tafel en had er al zijn papieren uitgestald. Zijn lijsten, zijn bewijzen. De namen van mensen die werden of worden opgehangen. Alles, maar ook had hij er gewone zaken tussen liggen. Zoals financiële zaken en al dat soort dingen. Hij werd gek van al het papier werk en gooide zijn mes in de muur. Hij had er nu toch niks aan.

Zachtjes klopte ik aan en hierna kwam ik binnen. Lord Petram zat hier vaak en zo ook nu. 'Lord,' zei ik en ik boog eventjes en liep toen richting de tafel, maar ging niet zitten voordat hij zei dat het mocht.

Petram keek rustig op en trok zijn mondhoeken even op, maar het was nog lang geen glimlach. 'Kom zitten, mijn vriend.' Zei hij en wees naar een stoel. 'Wat is er aan de hand?'

Ik nam plaats op de stoel en haalde een keertje diep adem. 'Het gaat om mijn zoon Elliot,' zei ik hem. 'Ik denk niet dat u het heel erg leuk gaat vinden wat ik te vertellen heb.' Kort keek ik naar al het papierwerk en toen weer op naar Lord Petram.

Petram keek hem even twijfelend aan en zuchtte. 'Spreek.' Zei hij op een lichte dwingende toon. Was de dood van zijn twee bijna kinderen dan niet erg genoeg.

'Het spijt me, het is allemaal de verkeerde tijd, maar u kunt het beter maar snel weten.' Twijfelend keek ik even naar beneden, maar toen ik op keek, sprak ik duidelijk. 'Elliot heeft een relatie met een dienstmeisje.'

Petram keek hem woedend aan en stond op. Hij liep naar het raam en keerde zijn vriend de rug toe. 'U wilt mij zeggen, dat weer een van uw zoons op een dienstmeid valt. Wilt u soms dat ook uw andere zoon sterft?' Vroeg hij nijdig. 'Wilt u de naam van dit koninkrijk om zeep helpen? Heb uw zonen eens in de hand.'

Ik wilde boos worden, maar dat mocht en kon niet. 'Het spijt me Petram, maar ik heb Elliot eigenlijk nooit in de gaten gehad. Het is mijn schuld, ik weet het en ik neem de hele schuld op me.' Diep haalde ik adem. 'Ze hebben al geprobeerd Elliot te pakken, alleen dan door zijn vriendin te grazen te nemen...' Kort keek ik op naar hem, maar hij stond met zijn rug naar me toe.

'Nee, u hebt uw zoon verwaarloosd en hij heeft zich afgezonderd.' Zei Petram en tikte met zijn hand op zijn been. 'Vertel alles.' Zei hij en draaide zich om.

'Wat wilt u weten Lord? Elliot en ik gaan nu meer om, ik geef hem les, iedere dag. En hij heeft het me eerlijk verteld over haar... En hoe slecht ze er nu aan toe is...' Ik keek hem aan en dacht aan het kleine ding in het ziekenhuisbed. 'Amèlie heet ze. Ze is heel mager en oen ze een boswandeling ging maken is ze verkracht, omdat iemand wist dat ze de vriendin van Elliot was.'

Petram knikte eerst tevreden, maar toen hij over haar begon liep hij meteen naar zijn bureau en spitte door de blaadjes. 'Die naam komt me bekend voor.'

Verbaasd keek ik toe wat hij deed, maar ik besloot niets te vragen na het vervelende nieuws wat ik hem had moeten vertellen.

Petram zag haar naam staan en pakte het blaadje. Hij keek er even naar en zei toen streng. 'Dood haar.'

'Pardon?' Ik ging staan en keek hem verbaasd aan. Ik zou haar niet zomaar doden, ook al was het niet de best matchende stel. Ze hoorden bij elkaar. Dat had ik zelf gezien toen ze daar in het ziekenbed had gelegen.

Petram reikte hem het papier uit. 'Ze is een verrader. Een van diegene die volgende week aan de strop hoort te hangen. Je hebt geen keuze.' Zei hij streng.

Met grote ogen keek ik naar het papier (Ironisch aangezien ze helemaal geen verrader is) en schudde heel zachtjes mijn hoofd. 'Dat kan niet,' mompelde ik. 'Wie heeft haar op de lijst gezet? Wat heeft ze gedaan dat ze erop staat?' Ik keek hem fronsend aan.

'Ik zet niet zomaar iemand op de lijst. Twijfel niet aan mijn oordeel en vermoord haar.' Zei hij weer en liep naar het raam. 'Je hebt geen keuze.'

Ik zuchtte heel zachtjes en pakte de lijst aan en keek ernaar. 'Heer... dit is helemaal niet uw handschrift,' mompelde ik en na er goed naar de hebben gekeken. Ik wilde niet tegen hem in, maar ik kon het me niet voorstellen. Dat meisje was te zwak om een spion te zijn.'

'Spreek me niet tegen.' Zei hij en keek hem woedend aan. 'Jij Gent zoveel macht omdat ik je vertrouw, maar ik kan je alles afnemen. Dan laat ik de kroon naar een andere familie gaan. Heb je dat begrepen.'

Heel langzaam knikte ik en ik stond op. 'Toch kan ik het niet doen mijnheer. Ze is al vertrokken. We zullen geen last meer van haar hebben.'

'Wat bedoelt u?' Vroeg hij en keek hem nog steeds woedend aan. 'Waar is ze heen? Wie gaf gaar toestemming?' Petram pakte zijn tweede mes en gooide het snel in de muur.

'Elliot wilde haar laten bijkomen. Z eheeft de laatste tijd veel meegemaakt. Ze is verkracht en weet bijna niets meer van haar leven van voor de verkrachting. Als ze dus een verrader is, weet ze dat niet meer. En ze is...' KOrt twijfelde ik. 'Ikw eet niet waar ze precies heen is gegaan. Ze is uitrusten van alles, dat weet ik wel.' Ik kon mijn zoon niet nu al verraden en vertellen waar ze heen was.

'Elliot wou dat?' Zei hij en balde zijn handen tot vuisten. 'Verdwijn uit mijn ogen.' Zei hij en moest zichzelf inhouden om niet te flippen. 'Nu.'

'Hij wist niet dat ze een verrader was heer,' zei ik hem en ik boog en liep achteruit maar de dewur en verliet toen de kamer. Ik moest Elliot waarschuwen.

Meeten in Elliots bedroom? Dan reageerik daar denk ik morgen