Een kerker

Met zijn armen aan de muur en zijn benen aan een gewicht zat Benjamin op zijn knieën in de kerker. Zijn lip was kapotgebeten en hij keek woedend om zich heen. Elliot... hij was niet dood. Hij kon het niet bevatten hoe het mis was gegaan.

Nadat heer Elliot zo boos op me was en ik was weggelopen, was ik toevallig toch langs de kerkers gekomen en ik had gevraagd of ik met Benjamin mocht praten. Ze hadden me gefouilleerd en iemand zou er bij zijn, maar ik mocht wel.
Beneden aangekomen, liep ik naar hem toe en keek ik hem even alleen maar aan. Hoe hij erbij hing probeerde ik te negeren. Het was zijn eigen schuld...

Met een woeste blik keek hij op. Toen hij Esmee zag betrok zijn gezicht. 'Esmee, nee, ga weg hier.' Siste hij.

'Ik snap het niet...' zei ik zachtjes en ik hurkte voor hem neer ondanks zijn woorden. 'Hoe... hoe kon je dat doen? Zijn verloofde die volgens mij een vriendin van haar was!' Ik schudde mijn hoofd omdat ik vol achter mijn woorden stond.

'Je begrijpt het niet, maar ik krijg gelijk, heb al gelijk. Iedereen is beter af zonder hem. Zodra het onderwerp over Elliot ging stonden zijn ogen kil. Hij hoestte. Het was een taaie hoest en er kwam wat slijm vermengd met bloed uit zijn mond druipen.

'Zonder hem misschien, maar je stak haar neer en niet hem. Zij is bijna dood en hij niet.' Ik viste een doekje tevoorschijn en veegde zin mond schoon. 'Bovendien, je vermoordt niet zomaar iemand en dat op de begrafenis van je geliefde. Benjamin, snap je niet wat je hebt gedaan?' Ik keek hem fronsend aan.

'Ik snap heel goed wat ik heb gedaan. Elliot is niet dood.' Gromde hij. Haar woorden kwamen totaal niet aan, en hij bleef die woeste blik houden.

Ik fronste en schudder mijn hoofd. 'Je snapt het niet!' Ik werd nu ook boos en probeerde zijn blik te vangen en keek ook boos. 'Elliot is niet dood nee, maar je hebt hem vast genoeg pijn gedaan. Dat wilde je toch? Hij heeft vast bijna net zoveel pijn als jij hebt om Jayden. Alleen jij hebt nog vrienden, of had. Ik weet niet wat mensen van je actie vinden, maar hij heeft vast alleen maar Amèlie. Dat hebben mensen op zo'n positie altijd. En blijkbaar haat je haar ook? Of mag je haar want dan is het verschrikkelijk wat je haar hebt aangedaan!' Hij moest begrijpen wat hij had gedaan.

Haar spraakwaterval was wazig voor hem. 'Het is niet mijn schuld dat Jayden dood is.' Lispelde hij. 'Echt niet!' Hij keek haar angstig aan en schudde haar door elkaar, voor zover hij dat kon.

Ik liet een zucht horen en wist dat mijn woorden nog steeds niet aan waren gekomen. 'Nee, dat niet, maar het is ook niet Elliots schuld dat jij zijn verloofde hebt neergestoken. En Amèlie kan daar helemaal niets aan doen. En... En ik weet dat je toch maar half luistert, maar je hebt haar misschien wel de kans op kinderen ontnomen. Je hebt een meisje dat jou niets heeft gedaan, misschien wel de kans op kinderen ontnomen.'

'Jayden zal ook nooit een kind van mij krijgen!' Schreeuwde hij plotseling. 'Terwijl ze misschien wel zwanger..' Een waterval van maagzuur en bloed kwam uit zijn mond.

Ik viel stil en staarde nu naar de grond. Ze was misschien zwanger geweest en ze waren niet getrouwd. TOch kon ik ze niet heel erg veroordelen. 'Vertel dat nooit meer aan iemand,' mompelde ik, ik depte zijn mond schoon en stond op. 'Ik moet nu gaan Benjamin,' zei ik en toen liep ik snel weg.

-

Later dus

Het was twee dagen later en ik hoopte dat hij nu rustig antwoord zou geven. Die jongen was in de war, hij moest hulp hebben en eigenlijk geen marteling al kon ik best voorstellen dat heer Elliot hem dood zou willen martelen. Hopelijk deed hij dat niet en was Benjamin er nog. Het ging hetzelfde als de vorige keer en een beetje twijfelend kwam ik de kerker binnen. 'Benjamin?' vroeg ik zachtjes.

Met een doffe blik keek Benjamin haar aan. Hij had nog steeds overal pijn, natuurlijk, dat hoorde bij het proces en zijn wondden bloedden. 'Esmee.' Stamelde hij, met enige vertwijfelde hoop.

Hij zag er verschrikkelijk uit en ik zakte voorzichtig naast hem neer op de koude kerkergrond. 'Hoe gaat het?' Ik ging niet meteen tegen hem preken en nu ik hem zo zag, voelde ik het ook niet meer zo sterk om antwoorden overal op te hebben. 'Nouja, trek je het?'

'Het gaat.' Zei hij moeizaam en hij probeerde naar haar te glimlachen.

Ik knikte langzaam en viste weer een zakdoek tevoorschijn. Ik spuugde er een keertje op en begon zijn gezicht schoon te vegen. 'Hij heeft je flink te grazen gehad,' mompelde ik en ik keek kort naar zijn lichaam. 'Wat gaat er nu verder met je gebeuren Ben?'

ieeehhh 'Ben' wat een naam XD


---

Hij haalde zijn schouders op. 'Ik weet niet of het nog erger kan.' Zei hij zacht en hij knikte naar zijn buik.

'Ja maar ik bedoel... Blijf je nu jaren in de kerker of moet je weer werken of wat?' Ik keek naar zijn stukke shirt, op naar hem en trok het toen zachtjes weg. Geschrokken sloeg ik mijn handen voor mijn mond. Dat was vreselijk! Ik deed het halve shirt er snel weer voor zodat we het beide niet hoefden te zien. 'Hopelijk is hij met je klaar..'


-
Weet je wta ik bedacht? Dat Amelie zich zijn naam herinnert bij de verkrachting en dat ze wanneer dat gaat uitleg aan hem gaat vragen waarom hij haar altijd pijn moet doen.

O dat is wel leuk, dat kan er nu ook nog wel bij.

--

Benjamin draaide zijn gezicht weg hij hoefde de wond niet te zien. 'Ik weet eigenlijk wel zeker dat dit het niet is. Ik ken Elliot, dit is niet genoeg voor hem.' Hij draaide zijn hoofd en keek haar aan. In tegenstelling tot alle andere keren hoopte hij nu níet dat ze weg zou gaan.

Ik nam plaats naast hem nu en staarde naar de grond. 'En toch kan ik zijn woede wel begrijpen, ook ergens zijn martelen wel, al zou ik het zelf nooit zo doen.' Ik keek opzij naar Benjamin. Hij heeft zeker ook staan kijken hoe je gemarteld werd of durfde hij dat niet?' Mijn gedachten gingen weer uit naar het meisje. Ondanks zijn daad vond ik Benjamin nu bijna net zo zielig. De wonden...

Hij schudde zijn hoofd. 'Je kent het verhaal hier achter niet Esmee. Het is niet zo dat het een simpel ruzietje is. Er is te veel gebeurd. En wat bedoel je? Het martelen heeft hij zelf gedaan. Hij heeft er plezier in.' vertelde hij net onderbrekingen. De wond in zijn enkel begon weer te branden. Er had ook een hele pin in gezeten.

Ik keek verbaas en een beetje geschrokken op. 'Hij deed het zelf... Dat verklaart waarom het zo drastisch is gedaan.' Ik keek hem nu weer aan en beet op mijn lip. 'Als het alleen een ruzietje was geweest, dan was je echt gestoord.' Ik plukte zachtjes aan mijn haarpunten. 'Dus je hebt problemen met Amelie?'

'Nee, met de man die haar haar leven afnam, al weet ze dat zelf nog niet.' Zei hij langzaam en hij bestudeerde zijn voet. Het zag er best griezelig uit.

'Maar jij neemt haar resterende geluk af Benjamin,' mompelde ik zachtjes. 'Hij kan dan misschien ahar leven wegnemen, nu is ze nog heel gelukkig en dat ben je aan het kapot maken. En misschien is die Elliot niet zo slecht. Houd hij echt zou van haar dat helemaal niets het kapot kan maken en hij tegen haar blijft doen zoals hij nu doet. Dat is niet aan jou...' Ik keek hem kort aan. 'En jij hebt haar neergestoken, niet hem.' Ik beet hard op mijn lip. 'Ik heb nog geen echte liefde gekend, maar het lijkt me verschrikkelijk om angst te moeten hebben voor je geliefde, dat hem iets overkomt of zoals in jouw geval, je geliefde te moeten missen omdat ze is gestorven.'