Bloesempad

Het is heel gellig. Ik heb Elliot altijd al aardig gevonden. We zijn nu aangekomen in het bloesempad. Ik vind dat een heel mooi deel van het bos. Ik weet veel over Elliot en du ook dat hij tegen de lord is. Bijna niemand weer heet van mij en dat wil ik zo houden. 'Mijnheer, vindt u dit pad niet adembenemend?' vraag ik netjes. Ik blijf maar kijken naar het pad, want de kleur van de bloesem is zo mooi.

Elliot liep rustig door en probeerde de schoonheid te zien, maar hij zag alleen blaadjes aan bomen. 'Ja, het is alsof u mijn gedachten kunt lezen.' Loog hij en glimlachte naar haar.

'Ik vind dit pad zo mooi. Het heeft veel kleuren die je doen opvrolijken. En elke keer is het pad weer anders gekleurd. Het wordt nooit saai om hier te wandelen. We lopen langs een bankje en gaan er samen op zitten. We hebben een mooi uitzocht op een open veld. Ik weet nou even niet wat ik moet zeggen en ik doe alsof ik mijn ogen uitkijk naar het weiland.

Elliot knikte rustig en ging wat onderuitgezakt zitten. 'Dat blijkt maar weer, want volgens mij kom je hier welvaker.' hij snapte gewoon niet wat mensen zo speciaal vonden aan kleuren. Was kleding dan niet genoeg?

'Ja, ik kom hier vaker. Excuseer me, mijnheer, maar heeft u het niet naar uw zin?' vraag ik, want aangezien zijn houding en zijn toon heeft hij het niet naar zijn zin. waarschijnlijk vindt hij de natuur saai. 'Zullen we weleer verder lopen?' ik sta op en strijk mijn jurk glad. Het is een rode jurk en als ik ergens ook maar een hekel aan heb dan zijn het jurken.

Elliot pakte voorzichtig haar hand en trok haar rustig terug. 'Jawel hoor, ik vermaak me prima. Doe maar rustig hoor.' Zei hij snel en ging wat rechter zitten.

'U moet weten dat ik het helemaal niet erg vind als u liever rustig verder loopt. Maar hoe was uw dag gisteren? Heeft u zich nog vermaakt?' vraag ik netjes. Ik schrok wel toen hij mij naar achteren trok maar dat liet ik niet merken. Er valt een bloesemblaadje op mijn schoot. Het is zacht roze en het voelt zo fijn aan. Ik stop hen onopmerkelijk in de zak van mijn jurk en kijk naar de vogel die in de bloesem boom tegenover mij zit.

'Mijn dagen zijn bijna altijd hetzelfde. Maar gister was opzich wel een positieve dag.' Zei hij rustig en keek naar het weiland. 'En uw dag?'

'Mijn dag was goed gisteren,' zeg ik beleefd. Het gesprek valt even stil. Het begint te schemeren. De lucht wordt mooi oranje omdat de zon ondergaat. 'Mijnheer, zullen we terug gaan naar het kasteel, voordat het donker wordt?' vraag ik. Ookal vind ik het niet eng, een vrouw hoort 's avonds niet in het bos te zijn. Over het weiland zie ik een konijntje rennen. Ik sta op en veeg de blaadjes van mijn jurk.

Elliot kwam rustig omhoog en knikte. 'Ik denk dat er niks anders opzit.' Elliot glimlachte naar haar en zei rustig. 'Hebt u het al koud, of vind u dit nog een aangename temperatuur?'

'Het is nog aangenaam, dank u,' zeg ik terwijl ik het best wel koud heb. We lopen rustig het bloesempad af en gaan dan richting het kasteel. In de schemering zie ik het kasteel liggen. Het is mooi als de zon achter het kasteel verdwijnt. Ik ril even van de kou, maar we zijn al bijna het kasteel binnen dus stel ik me niet aan. Mijn jurk sleept over de grond. Die moet vanavond goed gewassen worden. Ik knik naar een bediende in de tuin en we lopen door de poort van het kasteel, naar de binnenplaats.

Later.

Elliot zat op het bankje met nog rode ogen van de begrafenis. Hij wist niet dat dit moment ooit zou komen, maar hij miste zijn broer echt en het speet hem dat hij hem dit had aangedaan.

Benjamin slenterde een beetje door het bos. Hij was blij dat het zo gegaan was met Jayden, maar hij was nog wel boos. Op Elliot voornamelijk. Toen hij Elliot zag wilde hij het liefst meteen op hem af stappen, maar er was iets met hem. Hij had gehuild. Toen dacht hij weer terug aan de speech van Elliot op de begrafenis. Maar Benjamin had geen medelijden. Hij liep naar Elliot toe. 'Zo, nu al spijt van je daden?' Vroeg hij bits.

Elliot keek hem niet aan. Niet om schaamte en niet om haar. 'Rot op.' Zei hij en sloot zijn ogen even. 'Je verdoet je tijd hier.' Voegde hij eraan toe en wreef door zijn ogen.

'Ik verdoe sowieso al mijn tijd, dus dan maakt het niet uit waar. Je bent een sukkel, weet je dat. Je bent een ongelofelijk zwak mietje. Omdat je liegt, omdat je denkt dat moord een oplossing is. Voor mij was het zo. Maar dat je gaat liegen dat jij er niet achter staat, en er ook nog over gaat huilen getuigd dat je nog duizend maal laffer bent dan ik.' Benjamin zijn stem zat vol haat. Haat voor deze jongen.

Elliot wou rustig blijven, maar dit was de druppel. Hij sprong op en duwde Benjamin omver. Hoeveel pijn dit hem ook deed, Benjamin kwam hier niet ongestraft mee weg. Hij sloot zijn handen om zijn keel, maar liet toen los toen hij dacht aan Amèlie en ging van hem af. Rustig ging hij weer zitten en keek naar de grond. 'Rot toch op.'

Benjamin grijnsde en stond weer op. 'Het kan me niet schelen wat er nu met me gaat gebeuren. Ik weet dat je hierna weer huilend naar Amèlie gaat en haar alles vertellen. Maar het kan me niet meer schelen. Je gaat eraan, Varlow.' Siste hij. 'Eerst je broer, waar jij me bij geholpen hebt. Nu ben jij aan de beurt. Ik ben niet zoals jij zo gewelddadig ingesteld, maar je hebt me ertoe gedwongen.'

Elliot keek hem even aan en zuchtte. 'Wat heb ik dat gedaan dat je zo woedend maakt?' Vroeg hij en keek weer naar de grond. 'Rot toch gewoon op.'

'Wat denk je?' Vroeg Benjamin uitdagend. 'Wat kan jij in héémelsnaam gedaan hebben?'

'Ik heb mijn broer net begraven.' Zei hij in een mengeling van haat en verdriet. 'Heb je enig idee hoe het is om familie te verliezen?' Schreeuwde hij.

'Nee.' Zei Benjamin rustig. 'Mijn broers en zussen, vader en moeder heb ik nooit gekend. Ze zijn overleden aan de pest, nog voordat ik geboren was. Mijn moeder is net na mijn geboorte gestorven. Natuurlijk zou ik ze gekend willen hebben.' Hij slikte even, over zijn jeugd sprak hij niet heel graag maar het moest nu wel. 'Maar jij hebt je eigen broer laten vermoorden. Toen we erover spraken wilde je hem maar al te graag kwijt. Ik heb je toen over mijn plan vertelt, die ik kón uitvoeren en je stemde meteen in.' Zei hij spottend.

Elliot stond op en liep de andere kant op. Hier had hij geen zin in. Hij zocht het maar uit met zijn stoerdoenerij. Elliot wou nu alleen zijn. Letterlijk verdrinken in zijn eigen problemen.

Benjamin grijnsde. 'Maar ik ben eigenlijk hier om je een waarschuwing te geven. Nog één ding en ik zorg ervoor dat je kapot gaat.' Hij keek naar Elliot. Haat. Die haat zou nooit verdwijnen.

Elliot bleef staan en draaide zich om. 'Wat bedoel je?' vroeg hij en keek hem fronsend aan.