Elizabeth's vertrek

http://www.google.nl/search?hl=nl&gl=nl&biw=320&bih=356&tbm=isch&sa=1&q=luxe+slaapkamer&oq=lux&aq=0&aqi=s1g4&aql=&gs_l=mobile-gws-serp.1.0.41j0l4.9459.14762.0.15960.17.14.0.0.0.3.361.1828.0j9j1j1.12.0...0.0.&mvs=0#i=1

Met de jas van demain loop ik kamer binnen. Hij was niet terug gekomen dus zag ik het als dat ik de jas maar zou mee nemen. Ik leg hem op mijn stoel en pak het boek dat ik aan het lezen was. Als ik Demain nog een keer zie, zal ik wel zeggen dat ik zijn jas heb.

Demian kwam boos binnen en keek de kamer rond. 'Waar heb je mijn jas gelaten.' Zei hij en boos en keek haar streng aan. 'Ik heb namelijk wel iets beters te doen dan mijn spullen te zoeken in andersmans troep.'

'Oh, nu praat je wel tegen me, hè? Is die jas zo belangrijk voor je om helemaal hier heen te komen en tegen mij te praten. Ik dacht dat het een zonde was?' zeg ik boos. 'Tegen God zijn wil in. Oh nee, word je nu gestraft?' vraag ik hem uitdagend. Ik ben woedend. Ik sta op. De jas ligt op de stoel maar hij ligt zo dat Demain hem niet kan zien.

'Waag het niet zo tegen me te spreken. Je bent dan wel een zonde, toch moet ik mijn jas terug hebben. Dus waar is het.' Zei hij en liep de kamer rond. 'Als je hem niet geeft dan laat ik je ophangen.'

Ik loop naar de stoel. 'Bedoel je deze jas?' vraag ik. Ik houd het hoog boven de stoel. 'Trouwens, is tegen je broer praten een zonde?' vraag ik. Ik wist dat Elliot niet geloofde in God. Waarom zou hij dan wel tegen hem praten? Vragen schieten door mijn hoofd.

Demian keek haar verbaasd aan en schudde zijn hoofd. 'Waarom zou dat een zonde zijn? Elliot is gelovig, net zoals ik en mijn vader. Misschien wat minder, maar toch is hij gelovig.' Zei hij en trok zijn jas uit haar hand.

'Oke,' zeg ik dan. 'Dit was een zeer interessante conversatie, Demain. Ik snap nu helemaal waarom je niet tegen me praat. Hoe je tegen me sprak, net in de meditatie ruimte, zo praat je niet tegen mensen.' Nu was ik echt boos. Ik ben nooit echt boos geweest maar dit is een van de momenten dat ik boos word. Hij zegt dat mijn ware ik niet voldoet aan dé eisen.

Demian keek haar woedend aan en pakte haar met zijn losse hand bij haar keel vast. 'Jou positie hier is niet vastgesteld door ouders van adel. Niemand weet wie het zijn, dus denk maar niet dat ik er enige problemen mee krijg als ik je hier en nu afmaak. Je bent gewoon een vieze ketter.'

'Lord Petram heeft me opgevangen. En toen ik vertelde dat ik van adel was, geloofde hij mij. Jij mag alles denken wat je wilt, maar dat wil niet zeggen dat het zo is.' Ik probeer te ontsnappen aan de hand om mijn keel. 'En het zal zeker iemand boeien als ik dood ga. Moet jij maar eens opletten. Dan krijgt lord Petram veel problemen en ik kan het weten. En dat allemaal door jou.'

Demian duwde haar weg en grijnsde. 'Wacht maar onnozel kind, als Petram hoort dat je een ketter bent, dan sterf je.' Demian draaide zich om en liep MET ZIJN JAS naar de deur.

Ik val op de grond en wrijf over mijn hoof heen. Het bloedt omdat ik tegen de punt van de tafel ben gekomen. 'Petram zou mij nooit vermoorden!' zeg ik hem achterna. Ik roep een bediende.

Demian lachte en liep gewoon door. Een ketter verdiende het niet om te leven en Petram wist daar alles van.



~~~
Ghehe, ik ben Petram.

Die situatie met Demain is net gebeurt oké?
--------------------------------------

Ik leg de jurken op de stapel. Ik wacht op Amelie en kijk in de spiegel. Mijn nek is rood en ik heb een grote blauwe plek op mijn gezicht. Wat zullen de mensen wel denken.

Ik klopte beleefd aan en wachte op een reactie van vrouwe Thompson. Natuurlijk had Elliot me laten gaan.

Daar was Amelie. 'Kom binnen!' Ik loop naar de deur toe die langzaam open gaat. 'Amelie, kom binnen. Noem me Elizabeth, alstublieft geen vrouwe Thompson.' zeg ik snel.

Een beetje verbaasd bleef ik staan, maar ik had besloten dat ze aardig was en kniket daarom. Ik sloot de deur achter me en keek kort naar de jukrjen op de stoel. 'Oké... Elizabeth.' Het was lastig het te zeggen omdat ik het niet gewend was, maar het zou wel komen,.

'Ik heb wat jurken uit de kast gehaald. Kijk ze maar door en zeg maar of er leuke tussen zitten.' Ik ga op de bank zitten en pak mijn boek voor me zodat amelie rustig kan kijken.

Ik knikte dankbaar en bekeek de jurken. Ze waren allemaal prachtig, maa rik vond vooral de blauwe leuk. 'Mag ik deze passen?' vroeg ik Elizabeth nu.

Ik had alles verwacht, maar niet de blauwe. De blauwe jurk was van mijn vader geweest. Hij had het opgestuurd als een cadeau. Waarschijnlijk heb ik hem per ongeluk erbij gelegd. 'Eeeehm, ja..... pas maar.'

'Danku,' zei ik en ik ging achter haar scherm staan en kleedde me om. De jurk viel als gegoten en hij was maar ietsjes te groot, nihil. Ik kwam tevoorschijn en keek haar vragend aan. 'En wat vind u?' vroeg ik.

Ik keek naar Amelie. De jurk stond haar beeldig. Ik zuchtte even. 'Hij staat je beeldig. Echt prachtig. Check je ademhaling eens? Want dat is het belangrijkste.'

'Hoe doe ik dat?' vroeg ik twijfelend. Ik bedoel, ik ademde nu toch gewoon, wat bedoelde ze dan? De jurk voelde superzacht en fijn en ik wilde hem nooit meer uit doen eigenlijk.

'Diep inademen en lang uitademen. Beweeg mee met je buik zoat je weet of hij niet te strak zit.' Siekem wilde ik dat hij te strak was, dat ze hem niet aandoet naar haar optreden en dat hij gewoon veilig in mijn kast kon liggen.

Ik deed wat ze zei en kreeg een lach op mijn gezicht. 'Hij zit echt perfect!' zei ik en ik ademde nog een keertje heel diep in. 'Ja, deze is geweldig en hij is ook nog een prachtig!'