Vertrek Amèlie

Ik zat op mijn bed en was voor het eerst sinds dagen weer aangekleed. Vandaag was het zover. Vanmiddag gingen we terug naar de boerderij en de zusters hadden verschillende kruiden ingepakt want de koetsreis zou vast heel heftig voor mijn ribben zijn en me heel erg veel pijn doen. Toch moest het maar. Ik was veiliger en misschien kon ik alles dan beter verwerken. Elliot zou ik wel echt vreselijk missen, maar ik moest wel. We zouden ooit trouwen had hij beloofd en dat was een troost. Dan zouden we altijd samen zijn en blijven. Eigenlijk moest ik inpakken, maar ik kon eigenlijk niet lopen en bleef twijfelend op het bed zitten.

Elliot liep door haar kamer en pakte een voor een een kleding uit haar kast om te vragen of ze het mee wou hebben. Hij had ook extra geld in haar koffer gedaan en een paar extra warme dekens. Dure jurken kon hij niet meegeven, omdat die dingen veel te veel ruimte in beslag namen en ze ging niet naar een paleis. Ze ging naar een boerderij. Wel had hij er wat eenvoudige jurkjes in gedaan. Zodat ze zeker genoeg had.

Ik keek naar Elliot en kreeg een glimlach op mijn lippen. Hij was echt een heer voor me, dat hij dit deed. Het was vast de aller eerste keer dat hij als man van adel iets inpakte. 'Ik... blijf niet al te lang weg, denk ik,' momeplde ik en ik sloeg mijn ogen neer. 'Totdat ik bijgekomen ben of je me op komt halen omdat ik helemaal veilig ben.' Ik keek naar de twee koffers die mee zouden gaan en haalde voorzichtig de dekens eruit. 'Die moeten bovenop. Die heb ik nodig.'

Elliot knikte en en keek even naar de koffers. 'Oke,' Hij haalde nog twee jurkjes uit de kast en keek haar vragend aan. 'Deze mee?' Moest ze ook nog een kussen hebben, of misschien wat extra te eten voor onderweg. Hij wist het echt niet, hij deed maar wat.

'Ik...' Zachtjes schudde ik mijn hoofd. 'nee, daar kan ik niet mee werken op de boerderij.' Ik hield de dekens op mijn schoot en wachtte af op waar hij verder mee zou komen. 'Ik denk dat we 's avonds ergens wat eten,' momelde ik nu.

Elliot hing de jurken weer terug en ging langs haar zitten. 'Volgens mij was dat alles.' Zei hij en sloeg zijn arm voorzichtig om haar heen. 'Heb je nog iets anders nodig?' Vroeg hij en keek haar afwachtend aan.

'Jou..' mompelde ik zachtjes. 'Kon jij maar mee in de koffer..' Ik zuchtte zachtjes en liet me heel zachtjes tegen zijn schouder aanzakken. 'ik ga je zo erg missen. Echt waar...'

'Ik ga jou ook heel erg missen.' Zei hij en wreef zacht over haar rug. 'Ik kan helaas niet mee. Het spijt me.' Ooh wat wou hij graag mee.

'Ik wil dat mijn ouders je helemaal gaan vertrouwen,' zuchtte ik zachtjes. Ik legde heel zachtjes mijn arm achter zijnr ug en verbeet de pijn die dat opleverde. 'Maar misschienw aarderen ze het wel dat je me met ze mee laat gaan. Dat je me in veiligheid wilt brengen... Ik weet het niet.'

'Het komt allemaal wel goed. Dat beloof ik je.' Zei hij en kuste haar op haar wang. 'Ik zal altijd aan je denken.' Beloofde hij. Hij kon ook niet anders. Ze was alles voor hem.

'Ik ook aan jou...' Ik sloot mijn ogen en hield me goed aan hem vast. 'Kus me... Voordat het tijden niet meer kan,' fluisterde ik en ik keek naar hem op.

Elliot glimlachte en drukte zacht zijn lippen op die van haar. Dat hij dit moest missen was nu al een kwelling.

'Zachtjes,' fluisterde ik nog en heel voorzichtig legde ik mijn handen op zijn schouders neer en hield hem zo vast, maar kon hem ook zo wegduwen als het me teveel werd.

Elliot kuste haar zacht en hield een hand op haar rug, maar die ander hield hij toch maar thuis.

Ik genoot er echt van en kwam iets dichterbij hem en sloot mijn ogen. Ik wilde niet zonder hem.

Elliot sloeg zijn andere arm ook om haar heen en kuste haar nu iets vuriger.

Ik stopte heel even en keek hem in de ogen. Zitten deed best pijn en ik liet me zachtjes achterover zakken en trok hem met me mee.

Elliot liet zich rustig meetrekken. Voorzichtig legde hij zijn hand op haar wang en drukte zijn lippen weer op die van haar.

Mijn buik bewoog mee met mijn diepe, maar snelle ademhaling. Zachtjes gleden mijn lippen met de zijne mee, maar tegelijkertijd was ik me er sterk van bewust dat Hij ook op me had gezeten. Maar toch, ik kon het aan en ik moest wel. Het was ons afscheid...

Hij zou haar zo missen, maar het moest. Ze wad nergens veilig en al helemaal niet o het kasteel.

Zachtjesliet ik zijn lippen los en keek ik hem in de ogen. 'Ik ga je zo missen..m'

'Ik ga je ook zo erg missen.' Zei hij en legde zijn voorhoofd tegen dat van haar.

Ik sloot mijn ogen en hield hem goed vast aan zijn schouders. 'Ik moet wel he...'

'ja,' Zei hij spijtig. 'Je moet.'

Ik zuchtte en tuitte mijn lippen weer voor een kus.