Steiger

Jayden had Benjamin de hele weg meegetrokken en hem verzekerd dat het mooi was. Ze bleef aan de rand van het bos staan en knikte naar de steiger. 'Daar is het, is het niet prachtig' zei ze zacht. Het was nu nacht en de fonkelende sterren aan de hemel spiegelden in het water.

'Wauw.' Zei Benjamin en hij kek bewonderend naar het tafereel. 'En dit gaat zo ver..' Hij duurde in de verte. 'Nog een best goede ontsnap mogelijkheid.' Zei hij glimlachend.

Jayden lachte even 'Je neemt me dan wel mee he' vroeg ze liefjes. 'Kom, dan gaan we aan het einde van de steiger zitten' zei ze glimlachend en ze liet zijn hand los waarna ze naar de steiger rende, vrolijk.

Benjamin liep haar vrolijk achterna, en hij ging naast haar zitten. 'Natuurlijk neem ik je mee.' Zei hij dromerig. 'En dan rijden we het hele land door, als handelaren, wat mijn ouders ook waren. En dan zijn we vrij.'

Jayden legde haar hoofd tegen zijn schouder en glimlachte 'En dan komen we alles te weten over de hele wereld en over iedereen. Als een plaats ons niet bevalt kunnen we gaan en desnoods gaan we midden in een oerwoud wonen, tussen de apen, dat maakt me niks uit' zei ze terwijl ze haar ogen sloot en het helemaal voor zich zag. Ze legde haar hand op zijn been en opende haar ogen weer om naar het inktzwarte water te kijken.

Benjamin knikte en sloeg zijn arm om haar heen. 'Ja. Samen.' Hij kuste haar op haar voorhoofd. Het was een heerlijke nacht, aangenaam warm en een beetje vochtig.

Jayden glimlachte en kroop wat dichter tegen hem aan. Ze zuchte even. Vrij zijn. Die twee woorden met zo veel kracht. Die woorden gaven mensen hoop, maar of het zou gaan kunnen? Zij wist het niet. 'Ja.. vrij zijn' mompelde ze dromerig.

'Het gaat gebeuren, ooit. Ik zal er alles aan doen dat jij vrij kan zijn.' Beloofde Benjamin. Hij trok zijn schoenen uit en hij stroopte zijn broek op. Voorzichtig stak hij zijn been in het water. Het was heerlijk koel, maar niet te koud.

Jayden grijnsde en volgde zijn voorbeeld. Ze trok haar schoenen en sokken uit en liet haar benen daarna in het water zakken. Even trok ze ze er snel weer uit en voelde een rilling langs haar rug trekken. Toen liet ze haar benen er toch weer in zakken en was het best een aangename temperatuur.

Hij spetterde plagerig wat waterdruppels op haar jurkje. 'Helaas is het leven niet eeuwig.' Zuchtte hij toen. 'En ik wil niet weten wat er daarna komt. Waarschijnlijk niets. Helemaal niets.'

Jayden lachte even en probeerde het te ontwijken, wat niet lukte. 'Helaas niet, dus moet je er iets leuks van maken' zei ze met een glimlach. 'Kom op, niet zo zuchten, geniet van het leven zolang het kan' zei ze met een knipoog.

'Maar straks zijn we pas vrij als twee bejaarden.' Zei Benjamin grijnzend. 'Hoe komen we hier weg? Zwemmend?' Vroeg hij plagerig.

Jayden lachte 'En wat dan nog.. dan zijn we vrij als twee bejaarden, maar we zijn wel vrij' zei ze hoofdschuddend en ze gaf hem snel een kus. 'Wil jij zwemmen dan... jij kan zwemmen maar de laatste keer dat ik het probeerde ging niet heel erg goed hè' zei ze grijnzend.

Hij schudde zijn hoofd. 'Dan is ons leven al bijna voorbij. Ik ben echt niet van plan hier nog langer dan 10 jaar te zitten. Vijf jaar eigenlijk. Ik wil hier gewoon zo snel mogelijk weg, ik wil een vrij leven.' Hij glimlachte en aaide haar krullen. 'Desnoods ga je bij mij op mijn rug. Of we moeten een boot regelen.'

'We kunnen goed wegkomen, althans dat zou kunnen maar dan moeten we bijna onzichtbaar zijn de komende tijd en dan kunnen we na een tijdje wegglippen.. maar ik denk niet dat dat goed lukt.. we zijn al te bekend denk ik..' mompelde ze. 'Ik ga voor de boot' opperde ze gelijk maar, want zwemmen kon ze zoiezo niet. Ze bleef dicht bij hem zitten, nu zwijgend, maar genietend van de pracht die de nacht bood.

Hij keek haar even vragend aan. 'Hoe bedoel je? Je vlucht toch in de nacht, niemand herkent je silhouet. Maar het probleem is dat er geen boot is, we moeten ver weg varen, zo ver weg dat we geen mensen uit het kasteel tegen kunnen komen aan de overkant, en geen verzetsstrijders. Daarom is dit stuk juist mooi, als je ergens anders weg wilt word je sowieso tegengehouden.' Hij tuurde over het water, naar de overkant, niet aan de kant met het bos, gewoon gebied van het kasteel, maar daarbuiten. 'Je zou helemaal naar die overkant moeten gaan, maar waar wel wat mensen leven. Ik kan niet jagen.' Grinnikte hij. 'Maar goed, we hebben geen boot.'

Jayden schudde haar hoofd even als een laat maar gebaar en keek hem aan 'Ja, een boot.. Waar willen we een boot vandaan halen' zei ze en ondanks dat ze eerder deze avond niet moe was begon ze nu toch moe te worden. Moe van alles wat er in dit hele kasteel gebeurde, waar ze niet onderuit kon komen samen met hem, maar ook moe van alle vriendschappelijke relaties die op springen hadden gestaan en natuurlijk Benjamin, waar ze dan toch zoveel van hield... alles, ze was gewoon van alles moe. Ze gaapte even en nestelde zich nog wat beter tegen hem aan, om zo zijn lichaamswarmte in haar rug te voelen.

'Ik ken ook niemand met een boot.' Mompelde hij. Hij trok zijn benen op uit het water en veegde de waterdruppels eraf met zijn hand, waarna hij zijn natte hand aan zijn broek afveegde. Toen pakte hij haar hand en kneep er even in. Wat was het toch raar dat het weer goed was, maar aan de andere kant ook logisch, hij kon niet boos op haar zijn als hij redenen had haar te vergeven. Die redenen waren er ook niet echt, maar ze geloofde hem, en dat was genoeg. Genoeg voor nu in ieder geval.

Jayden keek voor zich uit 'Hoelaat moet je morgen werken?' mompelde ze glimlachend. Ze liet haar hand in de zijne rusten en grijnsde. 'Ik hou van je' mompelde ze nog even.

'Maakt niet uit. Ik krijg toch al op mijn kop.' Zei Benjamin en hij grijnsde. 'Bovendien vind ik het hier veel leuker.' Hij gaf haar een kis op haar wang. 'Ik ook van jou.'

Jayden grijnsde en draaide haar hoofd naar hem om zodat ze hem een kus op zijn lippen kon geven. Ze trok haar benen nu uit het water en liet ze op de steiger wat drogen. 'En desnoods slapen we dan hier' zei ze toen plagend en ze tikte hem met haar natte vinger op zijn neus.

'Mij best.' Zei hij lachend en hij keek haar blij aan. Hij streek een lok uit haar en friemelde die achter haar oortje. Toen wreef hij haar blote benen droog en warm, terwijl zijn lange vingers over haar benen gleden blies hij ertegen zodat ze een warmte van binnenuit verspreidden.

Ze lachte even. 'Tja, mij ook best' antwoorde ze grijnzend. Jayden keek naar wat hij deed, maar kon er niet uitkomen hoe het precies zo ging. Tenslotte sloot ze ,genietend van de warmte en zijn handen op haar benen, haar ogen even.

Benjamin was klaar en keek om. Hij glimlachte toen hij zag dat ze haar ogen dicht had en hij ging weer naast haar zitten. Hij legde haar hoofd voorzichtig op zijn schouder. 'Houd je ogen gesloten en stel je eens voor...' Fluisterde hij in haar oor. 'Je bent buiten in een weide. Om je heen zie je allemaal bloemen, paarse bloemen en gele bloemen, madeliefjes en boterbloemetjes. Je gaat zitten in het gras, daar komt een kar en ik stap uit met allerlei lekkernijen. Het paard gaat even grazen en ik stal de etenswaren uit. Verse melk met een laag room erop, kaas, droge worst, fruit! Er is ook een riviertje, die zachtjes kabbelt. Erin zwemmen allemaal visjes. We gaan een visje vangen, hij groot en vet en hij spartelt nog. We braden de vis boven een vuur.' Langzaam beschreef hij zijn wonderland. 'En alles kan op zijn tijd, want ze zijn helemaal alleen. Op een gegeven moment stappen we weer in de kar en we vertrekken naar een nog onbekende bestemming.'