Steiger

Zachtjes kneep Benjamin in haar hand. Hij besefte maar half wat er was gebeurd. Herinneren, ja dat kon hij goed maar het geloven was een andere zaak. Hij voelde zich vreselijk gelukkig. Hier leefde hij dus voor. Was het toch niet allemaal voor niets geweest. Langzaam liepen ze richting het kasteel maar Benjamin kon de glimlach niet van zijn gezicht af krijgen.

Jayden trok hem mee, richting het kasteel. Ze wilde het liefst zijn hand niet meer loslaten. Gelukkig keek ze naar hem, en wendde daarna haar blik richting de hemel. Een vallende ster liet een wit, helder licht achter, en een warm gevoel kroop bij haar naar boven. Een wens… ‘Ik wens.. dat ik en Benjamin voor altijd van elkaar blijven houden. Alleen van elkaar.’ Fluisterde ze in zichzelf. ‘Altijd.’

Benjamin holde achter haar aan. ‘Ho, niet zo snel.’ Grinnikte hij. ‘Wat zeg je?’ Vroeg hij en hij keek in de richting waar zij naar keek. Hij zag de ster net verdwijnen en hij legde zijn handen op haar schouders. ‘Ik houd zo veel van je.’ Zuchtte hij.

Jayden draaide zich om en keek hem glimlachend aan. ‘Ik ook van jou. Zielsveel.’ Zei ze. ‘Het is raar, dit lijkt een soort afscheid, maar dat is het niet. We blijven altijd bij elkaar hé?’ Vroeg ze.

‘Natuurlijk.’ Bevestigde Benjamin. ‘Dat beloof ik je.’ Hij kuste haar op haar hand en liet haar los. ‘Tot snel hé? En onthoud: dit is geen afscheid. Alleen het begin van het afscheid van het leven dat we nu hier lijden.’ Stelde hij haar gerust. Toen verdween hij in de nacht.

Bij de steiger aangekomen kon hij zich niet meer groot houden. De tranen stroomden over zijn wangen. Hij had de afgelopen maanden als een zombie geleefd, iedereen van zich af geweerd. Dit was hun plekje, het plekje van hem en Jayden. Hier was het gebeurd, hij had hier zoveel herinneringen aan haar dat het hem overspoelde. Hij had zich hier zo gelukkig gevoeld, samen met Jayden, dromen over een mooie toekomst en de liefde bedreven.
Hij liet zich vallen. Zijn huid schuurde over het hout, hij voelde het niet. Met lange uithalen huilde hij. Jayden was degene die hem zijn gevoel had laten zien, maar nu ging hij stuk van dat gevoel. Alles had hem gesloopt. De dood van Jayden, de aanval op Elliot die mislukte, Amélie die nu gewond was, de martelingen, de andere spionnen moeten verraden omdat anders Esmée dood zou gaan. Hij kon het niet meer.
Hij zat in elkaar gedoken en staarde naar het water. Het water, waarin Jayden was verdwenen. 'Sorry Jayden.' Stamelde hij. 'Ik kan het niet. Ik kan het niet zonder jou.' Het water sloeg tegen de steiger aan, alsof het wilde zeggen: 'Nee, Benjamin, doe het niet, doe het niet!' Benjamin schudde zijn hoofd. 'Ik weet het, ik ben zwak, ik ben ongelofelijk zwak. Ik heb altijd proberen te laten zien aan jou dat ik het niet ben, je hebt me helpen geloven dat ik niet zwak ben, maar ik ben het wel. Ik ben een mislukkeling.' Zijn handen trilden terwijl hij het mes uit zijn laars haalde. Het was een prachtig mes, netjes geslepen. Hij had het uit de kamer van Elliot gestolen.
'Ik kan me niet eens tegen Elliot verzetten. Het is beter dat ik dood ben, geloof me. Ik had veel eerder dood moeten zijn, dan had jij nog geleefd, dan had Amélie niet zo veel hoeven lijden en dan had Esmée niet zo veel gevaar gelopen. Het spijt me.' Vervolgde hij. Hij zette het mes tegen zijn buik. 'Dag.' Mompelde hij. Hij stak het mes door zijn buik. Hij kokhalsde, maar zette door. Één keer was niet genoeg. Hij haalde het mes eruit en zijn lichaam viel voorover. Hij had het bijna in zee gegooid, maar misschien zou hij dan overleven. Dat nooit. Hij stak het nog een keer door zijn magere vel, een stuk boven de eerste plek. Het was een vreselijke, branderige pijn. Het bloed vloeide uit zijn buik, maar het was niet genoeg wist hij. Hij stak nu het mes door zijn pols heen. Het mes viel uit zijn handen, het bloed spoot letterlijk uit zijn pols. Hij schreeuwde en kreeg het zwart voor ogen, hij wist dat hij nu elk moment flauw kon vallen. Hij raapte het mes nog een keer op en stak het door zijn nek. Op hetzelfde moment viel hij om, zijn hoofd raakte de houten steiger en hij verloor het bewustzijn.

Na een paar uur vond een andere bediende hem. Om hem heen een plas bloed, het mes nog steeds door zijn nek. De bediende haalde zo snel mogelijk een edelman erbij, en er werd besloten om hem maar in zee te lozen. Eerst werd het dure mes uit zijn lichaam getrokken, daarna zijn lichaam in zee gerold.
Op de eens zo mooie plek lag nu een plas bloed. Benjamin was weg. Een paar dagen later spoelde de regen ook het bloed weg en niets herinnerde nog aan Benjamins dood.
De steiger werd nooit meer gebruikt door andere bedienden. Iedereen kende intussen het verhaal van Benjamin en Jayden. Het was een griezelige plaats geworden.
Karma haatte hem echt.