Slaapkamer Armand en Amèlie

Ik was uit de koets meteen naar boven gebracht omdat ik dat wilde. Armand had me op het bed gezet en omdat ik het graag wilde, had hij me weer alleen achtergelaten. Zac htjes trok ik mijn benen op en ik keek de kamer rond. FLitsen schoten aan mijn ogen voorbij. Gevechten, maar leuke leken het wel. AL snel kwamen er kussen tevoorschijn en ik die in Armands armen sliep wanneer het onweerde. Toen ik naar het dak keek, zag ik een klein scheurtje in één van de houten balken en ik wist dat we er iets mee te maken hadden gehad. De herinneringen waren zo heftig dat ik me zachtjes uit het bed liet zakken en naast de kast ging zitten om deze in de pakken met mijn jurken. GElukkig hadden ze wel een kast waar mijn jurken konden hangen.

Toen Mabel had gehoord dat Armand weer terug was, had ze meteen tijd gemaakt en was ze naar zijn huis gerend. Na zo'n lange reis was hij vast moe, dus ging ze maar naar zijn kamer. Ze klopte zacht op de deur en opende die. 'Armand?' Zei ze blij en keek om de hoek. Rustig liep ze de kamer in en keek om zich heen. Ze schrok zich dood toen er opeens een onbekende in zijn kamer zat. 'Wie ben jij?'

Ik kek op naar het meisje met zwarte haren en wist meteen dat dit meisje Armands hoofd op hol had gebracht. 'Ik ben Amèlie,' zei ik zachtjes en ik staarde naar de jurk op mijn schoot. Het was een dure jurk die Elliot had meegegeven en kort voelde ik aan mijn ketting. Hij was altijd bij me, dicht bij mijn hart. 'Jij Mabel?' vroeg ik zachtjes en ik keek weer naar haar om.

Mabel glimlachte meteen en liep naar haar toe. Ze stak haar hand uit en knikte. 'Ja, ik ben Mabel. Armand heeft zoveel over je verteld. Je bent zijn zusje toch?' Vroeg ze voor de zekerheid en keek naar de jurk. 'Wauw, hoe kom je daar aan?'

Ik pakt ezachtjes haar hand vast en knikte zachtjes. 'Ja... Dit is mijn kamer nu ook,' zei ik zachtjes en ik draaide met moeite om zodat ik niet steeds om hoefde te kijken naar haar. 'Hij is.. Ik heb hem gekregen van... Mijn vriend,' zei ik langzam en ik kneep snel mijn ogen dicht. Ik wilde het niet zeggen, zijn naam al helemaal niet noemen. Hoelang zou k hem niet meer zien?

'Wauw, dat moet wel een hele rijke zijn.' Zei ze en keek haar verbaasd aan toen ze haar ogen dicht kneep. 'Wat is er? Heb je pijn?' Vroeg ze bezorgt en hurkte bij haar. 'Kan ik iets voor je doen?'

Ik knikte heel za chtjes en keek naar de jurk. 'Je... weet dat ik dienstmeisje was in een kasteel toch?' vroeg ik en ik haalde diep adem. 'Ik mis hem...' bekende ik eerlijk. Ik wist niet wat het was, maar ze was de vriendin van Armand en ik dacht dat ze wel aardig was.

'Ja, dat weet ik. Op kasteel Petram.' Zei ze en pakte haar hand vast. 'Je red het wel. Geloof me maar. Dat hebben wij ook gedaan.' Zei ze en kneep zacht in haar hand. 'Je zult hem missen, maar ik ga ervoor zorgen dat je geen tijd hebt om hem te missen.'

'Je wist dat Armand niet te lang weg kon blkijven. Het is een boerderij,' zeiik en ik kneep mijn ogen samen. 'Hij kan niet eens komen als aankomende koning.' Ik drtukte de jurk dichter tegen me aan en haalde diep adem. Alles deed pijn en ik voelde eventjes aan het verband rond mijn ribben. 'Kun je... Hij heeft kruiden meegeven,' zei ik en ik wees naar de tas.

'Is hij kroonprins?' Vroeg Mabel verbaasd en knikte. Snel liep ze naar de tas en zocht naar de kruiden. 'Interessant.' Zei ze toen ze de kruiden zag en liep weer terug. 'Weet je wat dit is?' Vroeg ze geïnteresseerd en gaf het aan Amèlie. 'Het komt echt allemaal goed, dat beloof ik je.'

'Ik moet het innemen en dan gaat de pijn weg, maar verder weet ik het niet,' zei ik en ik pakte de kruiden aan. Ik had geen zin om te zeuren o ve rmijn pijntjes, maa rik was bang dat ze me anders perongeluk pijn zou doen. Toch zei ik niet wat ik had.

'Zal ik wat water voor je gaan halen?' Vroeg ze en hurkte weer bij haar. 'Of iets anders? Zeg het maar.' Ze wou niet dat ze pijn leed. Ze was familie van Armand, dus ook van haar. Ze wou wel naar Armand, maar eerst wou ze Amèlie helpen.

'Nee, het lukt zo wel,' zei ik en ik keek op naar haar en stopte een kruid in mijn mond en begon erop te kauwen. 'Je bent echt zo aardig als hij zei,' zei ik en ik probeerde de jurk weer in de kast te hangen, maar ik kon er niet zittend bij.

Mabel glimlachte en pakte de jurk aan. Ze hing hem op en ging langs haar zitten. 'Nu ben ik nieuwsgierig. Wat heeft hij allemaal over me verteld?' Vroeg ze en keek snel even achter zich om de deur te zien. Niet dat Armandie dadelijk ineens in de deuropening stond.

'Alleen maar positief hoor,' zei i haar en ik patke de volgende jurk die ik vast hield. 'Al wilde hij het eerst eigenlijk geheim houden, maar de tweeling en Joseph wisten er alles al van, dus hij moest wel.' Ik glimlachte en sloeg mijn ogen neer. 'Alleen Elliot kon niets goed doen voor hun...'

Mabel bloosde een beetje en knikte. 'Die kleintjes kunnen ook niks geheim houden.' Ze keek even naar haar op en schudde haar hoofd. 'Vast niet, waarschijnlijk heb je ze verkeerd begrepen. Hij is vast een goede jongen.' Zei ze. Ja, ze vond adel niks. Maar dat hoefde Amèlie niet te weten. Ze had al pijn en Mabel wou haar graag laten weten dat ze haar kon vertrouwen.

'Ik weet bijna zeker dat k ze niet verkeerd heb begrepen,' mompelde ik en ik keek naar mijn buik en haalde diep adem. 'Maar toch ben ik meegekomen,' mompelde ik zachtjes. 'Want ik wil bij nmijn familie zijn... Helaas kon Elliot niet mee.'

'Alles komt goed. Dat beloof ik je.' Zei ze en pakte haar hand weer. 'We gaan gewoon heel veel plezier maken. Dan ga je je vast beter voelen.' Ze ging met haar andere hand over de rug van haar hand en glimlachte naar haar.

'Als ik een beetje kon lopen ja,' mopperde ik zachtjes op mezelf en ik keek naar haar op. 'Sorry, ik ben in een niet zo goede bui,' gaf ik eerlijk toe.

'Het geeft niet. Dat was ik ook niet toen Armand net weg was. Het is heel normaal.' Ze bleef de rug van haar hand aaien en zei toen. 'Misschien kun je maar beter even gaan liggen. Het was een lange reis.'

Heel langzaam knikte ik en ik zocht naar een slaapjurkje. 'Kun je me helpen?' vroeg ik een beetje twijfelend toen ik het jrukje had gevonden. Ik moest op het bed gaan zittenen omkleden. Dat was beide lastig.

'Ja natuurlijk.' Zei ze en stond op. Ze stak beide armen naar haar uit om haar op te trekken.

Ik liet haar me optrekken en zakte zachtjes op het bed neer. 'Dankjewel,'z ei ik en ik probeerde mezelf uit te kleden.

Mabel hielp een beetje, maar liet haar het voornamelijk zelf doen. Niemand wou compleet van iemand anders afhankelijk zijn.