Rpg van Inge en Claudia

Ik knikte heel zachtjes en keek hem met een moeilijke glimlach aan. 'Je gaat het redden,' beloofde ik hem. Ik hing nog steeds niet meer dan een centimeter boven hem. 'Je bent alleen hard gevallen.'

'H-het spijt m…' Alles werd zwart. zijn hand viel weer naar beneden en zijn hoofd draaide weg. Leven vloeide uit hem weg.

Jason vond de sleutel en maakte een arm los en maakte zijn twee armen aan elkaar vast en toen pas maakte hij de tweede boeien los. 'Lopen.'

Ik begon weer hysterisch te huilen toen ik ghet doorhad en ik kuste hem nog een keer, maar hij reageerde helemaal niet meer. Ik draaide zijn hoofd weer goed en tranen van mij gleden langs zijn wangen. Heel voorzichtig sloot ik zijn ogen.

Jason kwam met Ethan buiten en zette hem tegen de muur. Snel liep Jason naar Amèlie en sloeg een arm om haar heen. In de verte hoorde hij sirenes aankomen en rustig wreef hij over haar rug. 'Het komt goed.'

Ethan kroop naar bijou en keek haar geschrokken aan. 'B-bijou?' vroeg hij en kuste haar op haar wang. 'Leeft ze nog?' vroeg Hij verward.

Ik kroop weg in Jasons armen en ik sloeg mijn armen rond zijn middel. 'nee... Nee hij is gestorven Jason... Hij... Hij komt niet meer terug!' Ik keek kort op naar hem en hield hem strakker vast. Het was ook zijn vriend.

De bekende stem maakte me wakker. Kort opende ik mijn ogen, maar toen kwam alles weer door en sloot ik ze snel. |Tranen gleden ook nu uit mijn ooghoeken, maar ik zei niets en luisterde alleen maar. Was mijn broertje gestorven?

Jason keek naar Dennis en zag de ambulance in de straat verschijnen. 'Hij is niet weg. Je kunt hem alleen niet meer zien, maar hij hoort je en waakt over je.'

Ethan bleef langs haar zitten en kerk naar de grond. 'Het spijt me. Echt heel erg.'

Ik keek hem aan en negeerde de ambulance. 'Nie... niet...' fluisterde ik heel zachtjes en ik legde mijn hoofd op zijn schouder neer. 'Jij... Ben je niet verdrietig?' vroeg ik nu heel zachtjes.

Ik opende mijn ogen weer en keek hem met rode ogen aan. 'Dennis...' fluisterde ik alleen maar.

Jason knikte. 'Ja, ik ben verdrietig.' Hij tilde Amèlie op en liep naar de straat. 'Maar alles komt goed.' de ambulance stopte en een dokter kwam op hem aflopen en pakte Amèlie over. Jason liep wel mee maar liet hun doen.

Ethan legde zijn hand op haar wang. 'Hij is niet meer.'

Bijou.
Ik kneep mijn ogen samen van het verdriet en tilde mijn hand op, pakte Ethans hand en kneep er al mijn woede en verdriet uit.

Amèlie.
Ik keek naar hem en wreef langs mijn ogen. 'Je moet ook mee... HJe zit onder de glaswonden!' zei ik hem en ook tegen de dokter die hem aankeek en meteen knikte. 'Kom de ambulance in jongeman,' zei hij Jason. Uit de tweede ambulance kwamen mensen die de tuin in liepen.

Jason stapte rustig in en keek naar de grond.

Ethan had nog steeds zijn armen geboeid en bleef alleen achter.

Mijn ogen vielen weer dicht toen ik werd meegenomen en zijn hand gleed uit de mijne. Ons leven samen zou vast voorbij zijn als we allebei de bak in moesten.

Ik keek naar Jason op en dacht aan Dennis. Ik zou niet zo moeten huilen, mar toch. Hij had wel mijn leven gered, maar het ook verpest. Hij had iets kunnen doen om ons te redden, eerder...

Jason glimlachte moeilijk naar haar en keek toen weer naar de grond om zijn gezicht te verbergen. hij wist niet wat hij moest voelen, maar een ding was zeker. Eindelijk waren ze die kamer uit.

Ethan zag hoe de ambulancen wegreden en ging opzoek naar de sleutel die nog in de kelder lag. Waarna hij ook naar het ziekenhuis reed in zijn eigen auto.

Ik kreeg verdoving want ze zeiden dat ik vast veel pijn moest hebben, maar eigenlijk voelde ik helemaal niets. Mijn voet was bijna verbrijzeld leek het wel zeiden ze me, maar de emoties weegden nu veel zwaarder.

Ik lag in de andere ambulance en staarde naar het dak, emotieloos.

Jason keek toe wat ze met Amèlie deden en hield echt alles goed in de gaten. Zolang het met haar maar goed kwam, dan was het goed.

Ethan reed rustig naar lhet ziekenhuis.

Af en toe wist ik zijn blik te vangen en ik stak mijn hand naar hem uit. gelukkig was hij er nog. Sinds hij er was, was het best snel gegaan eigenlijk. Ineens leken we vrij te zijn. 'Mijn ouders moeten gebeld worden...' mompelde ik ineens zachtjes. 'Maar dat wil ik helemaal zelf doen.'

Ik lag in de ambulance.

Hij gaf haar Dennis zijn telefoon en knikte. 'Ja, ze hebben je vast gemist.' Jason keek een beetje wazig voor zich uit en dacht na. Er was eigenlijk teveel gebeurd om te overzien. Echt veel te veel.

In de auto.

Ik knikte zachtjes en toetste het husinummer in maar na 6 keer overgaan, kreeg ik de voicemail en ik hoorde ze veel liever in het echt, dus ik hing maar weer op. Ik bel ze zo wel...' zuchtte ik.

Ambulance

Jason pakte de telefoon van haar over en deed die in zijn zak. 'Oke,' Zelf wou hij zijn ouders wel bellen, maar eigenlijk ook weer niet, want hij zou ze niet over dramatisch in het ziekenhuis hebben.

De ambulance stopte en ik pakte snel Jasons hand zodat hij wel met me mee zou moeten en keek toen een beetje angstig rond. ER zouden ineens zoveel mensen om me heen zijn. Zoveel en hoevele ervan zouden me pijn willen doen?

Ik werd ook uit de ambulance gehaald en emotieloos liet ik alles over me heen komen. Ik gaf nergens antwoor dop.

Jason liep met haar mee en keek niemand aan. Hij keek alleen naar de handen die iets met Amèlie deden. Diegene die haar iets aan zou doen zou hij serieus aanvallen.

Ik bleef Jason aankijken totdat ik onder narcose werd gebracht. Mijn greep om zijn hand verlichtte toen ook.

Jason moest haar los laten en mocht niet mee naar binnen. Zelf moest hij mee met een andere dokter die zijn lichaam nakeek en zeer veel hechtingen aanbracht, maar wat hij ook deed. Jason weigerde enige verdoving. Hij wou alles meekrijgen. Geen enkel moment wou hij missen. Hoeveel pijn het ook deed.

Ethan kwam aan in het ziekenhuis, maar moest wachten.

Ik was gelukkig al snel weer bij en wachtte op de uitslaapkamer op Jason.

Ik lag op een kamer voor mezelf in het donkmer omdat ik een hersenschudding had, maar ik mocht wel visite hebben, maar niet meer dan drie tegelijkertijd.

Jason zat echt onder het verband en wou het liefst alles eraf trekken. Rustig ging hij de kamer binnen en glimlachte hij naar haar.

Ethan mocht naar haar toe, maar moest wel uiterst rustig zijn. Hij ging langs haar bed zitten en wist niet wat hij moest zeggen.

Ik keek Jason aan en kreeg ook een klein lachje. 'Hoe voel je je?' Vroeg ik hem als eerste.

Ik keek hem minutenlang alleen maar aan. Toen zei ik heel zachtjes: 'Dennis is dood... Dennis is dood en wij gaan de bak in.'