Slaapvertrek Elliot 2

Voor Amèlie en Anna

Anna liep door de gangen van het kasteel, er was haar gevraagd om naar Amèlie te kijken al had ze geen idee wie het was. Ze had een kaartje op haar arm getekend en had haar dienstmeidkleding aan, ze baalde dat ze haar rode cape en laarzen niet aanmocht maarja. Ze volgde de plattegrond en opende de deur die de plattegrond zei dat ze moest openen en ze liep naar binnen. Het was een ruime kamer en op een sprookjesbed lag een meisje te slapen als het goed was. Ze liep naar binnen en ging zo zacht mogelijk op het krukje naast haar bed zitten om de wacht te houden en iets te halen als ze wakker werd en ergens naar verlangde.

De zachte, onbekende voetstappen wekten me, maar het duurde even voordat ik mijn ogen open had. Toen me dat gelukt was, keek ik langzaam opzij. Meteen fronste ik lichtjes en ik deed hard mijn best haar te herinneren, maar ik kende haar volgens mij echt niet.

Anna zag de ogen van het meisje open gaan en knikte voorzichtig. Ze was nog nooit dienstmeisje geweest en hoopte maar dat ze alles goed deed, voor het verzet maar ook voor haar baas. 'Goedendag mevrouw, heeft u misschien iets nodig' zei ze zo vriendelijk mogelijk.

'Je naam...' fluisterde ik in een wanhopige poging haar te herkennen. Wat als ik haar toch kende en het kwam door het geheugenverlies van toen? Langzaam tilde ik toen mijn hand op en tikte ik tegen mijn keel aan. 'En dorst...' fluisterde ik. Door het praten merkte ik het pas. Mijn keel voelde heel droog aan en nu ik wilde slikken, voelde ik hoe ruwer het werd.

'Mijn naam? Maar mevrouw ik ben maar een nederige bediende u moet uw tijd niet verdoen aan namen, ik zal meteen water voor u halen' zei Anna vriendelijk en ze stond op, maakte een korte buiging en haalde water uit de keuken om zo snel mogelijk terug te keren met het water en Amèlie het te laten drinken.

Zodra ze terug kwam, vroeg ik het opnieuw. 'Naam..' Het kwam er half smekend uit en ik volgde haar met mijn ogen terwijl ik ondertussen probeerde overeind te komen zodat ik kon drinken. Natuurlijk ging dat zelf niet. De buikwond was veel te diep en ik had veel te veel kruiden binnen om zelf iets te kunnen.

Anna zweeg nog even. Ze hielp haaar met drinken en vroeg zich af of het niet heel erg ongepast was om haar naam te zeggen. Toch had ze er duidelijk om gevraagd. ' Anna, mevrouw, ik ben een paar dagen geleden hier aangekomen' zei ze zacht.

'nieuw,' zei ik opgelucht. Ik had haar dus helemaal niet gekend. Ik dronk een paar slokken van het water wat mijn keel heel erg verlichtte. Ze wist dus ook helemaal neits van wat er hier allemaal was gebeurd waarschijnlijk. 'Je hoeft niet bang voor me te zijn...' fluisterde ik nu zachtjes. 'Je moet je alleen echt heel goed gedragen wanneer er anderen zijn.'

Anna knikte ' Ik ben niet bang mevrouw, ik wil gewoon graag mijn baan houden en ik heb dit nog nooit gedaan en in de boeken stond dat het zo moest, ik had aan iemand gevraagd om het voor te lezen' antwoorde ze en ze sloeg haar hand voor haar mond. ' Sorry ik mag niet zoveel praten' mompelde zwe en ze liet haar hoofd zakken.

'Jawel... Ik wil dat je praat...' fluisterde ik met een gilmlachje. 'Vertel me alles wat je bezig houdt. Ik lig hier ook maar in bed niets te doen en praten kost me zelf zoveel.' Ik keek haar een beetje moederlijk aan nu. Het was inderdaad verschrikkelijk geweest om hier nieuw te komen, daar wist ik alles van, maar gelukkig moest ik altijd schoonmaken en niet echt bedienen en mensen verzorgen.

' Maar mevrouw...' begon ze en ze keek even naar de grond en daarna weer naar het meisje in bed. 'Nou, ik kom van het platteland en ik zocht werk, ik ben hier nu met mijn paard en twee honden. Ik baal ervan dat ik mijn oude kleren niet aan mag omdat die veel fijner zitten dan dit' zei ze met een kleine glimlach.

'Ben je een broekmeisje?' vroeg ik en mijn ogen lichtten een beetje op. Ik had nog nooit een broek gedragen, maar het leek me best wel eens fijn om te dragen, maar de kans dat ik ooit een broek kon dragen als prinses was erg klein. 'Zijn je ouders boer?' vroeg ik met schorre stem. Ik tilde mijn hand langzaam op en streek met heel veel moeite een pluk haar van mijn voorhoofd af. Ik had het zo warm onder dit dikke deken. 'Deken een stukje omlaag,' fluisterde ik met een met pijn gevulde stem.

'Ja ik draag alleen maar broeken, ze zijn heerlijk om mee door het bos te lopen en mee paard te rijden' zei ze blij. 'Oh natuurlijk mevrouw' zei ze verontschuldigend en ze deed de deken iets omlaag, Ze sloeg door, ze kon het niet maken haar hele verleden aan iemand op te dringen.

Ik glimlachte en sloot mijn ogen. Ik was zo moe, maar ik wilde nu niet slapen. 'Ben jij mijn vaste dienstmeisje nu?' vroeg ik en een brok kwam op in mijn keel. Jayden... Jayden zou dat worden. Ik slikte een keertje en voelde hoe ruw mijn keel was, waarschijnlijk van het slapen met open mond. 'Kun je... water,' fluisterde ik zachtjes.

'Ik denk het wel' zei Anna rustig. Ze pakte het water weer en schonk het in om haar vervolgens te helpen met drinken. ' Is er iets mevrouw? Heb ik iets verkeerd gedaan?' Vroeg ze voorzichtig. Ze zou wel willen helpen als ze wist wat er was..

Ik nam een paar kleine slokjes en keek toen om naar Anna. 'Nee, ik heb pijn, meer niet,' zei ik zachtjes. 'Hebben ze je vertelt wat er is gebeurd?' Mijn keel voelde al een stukje beter, maar ik bracht zelf mijn lippen toch nog naar het glas. Het ruwe randje was er nog steeds en water was goed voor je. Het werkte niet op de medicijnen.

Anna knikte 'Ik weet van niks, ik ben gisteravond pas aangekomen, ik heb geen idee van wat er aan de hand is.' Zei ze eerlijk, en het kon altijd van pas komen voor het verzet.

Ik knikte heel zachtjes en sloot toen mijn ogen weer omdat ik zo moe was. 'Ik ben blij dat je er bent...' Mompelde ik. Ze wist van niets, kon me niet veroordelen. Ik voelde het zachte kussen ewer in mijn rug en ging met mijn handen naar €ijn buik. Mijn enigste angst nu was om nooit een kind te kunnen krijgen. Straks moest Elliot een tweede vrouw kiezen voor kinderen. Dat was een vreselijke gedachte. 'Ze wilden mijn verloofde neersteken,' mompelde ik.

Anna slaakte een geschrokken zucht van verbazing en sloeg haar hand voor haar mond. ' Dat mag nooit gebeuren, liefde is iets moois op welke rang het ook afspeelt' zei ze vanachter haar hand. ' En ik ben blij dat ik u mag helpen mevrouw' zei ze toen ze haar hand iets liet zakken.

Ik glimlachte zwakjes en niet echt gemeend. 'Ik sprong voor hem, daarom leeft hij nog en lig ik hier. Hij is boos, maar ik lig hier liever dan te moeten rouwen om hem.' Ik glimlachte nu wel gemeend. 'Ik ben ook blij dat je erbent.'

'Ik wil zeggen dat ik u en uw verloofde altijd zal willen helpen, welke problemen er ook zijn want ik hoor dat jullie heel veel voor elkaar over hebben' zei Anna met een glimlach. 'Maar gaat u maar weer lekker slapen, we hebben denk ik wel even genoeg gepraat en anders word het nog teveel voor u' zei ze liefjes. 'Ik zal hier zitten voor het geval u me nodig heeft'

Ik wees zwakjes naar de boekenkast. 'Kijk maar... Er liggen plaatjesboeken tussen..' Ik zelf had nooit zoiets gemogen, maar ik wilde het voor haar beter maken. Al kon ik maar een iemand helpen, het was dan toch iemand. Ik sloot mijn ogen en voelde de slaap me al proberen te overmeesteren.

Anna slikte en schudde haar hoofd, dit kon ze niet doen, dit was prive maar echt dan ok heel erg prive. Ze ging wat ongemakkelijk zitten en wachte totdat ze zou slapen.

De slaap pakte me en ik sliep meteen diep en droomloos.