Slaapvertrek Elliot

Moeilijk kwam Elliot uit zijn bed. Na serieus al een uur tegen zichzelf zeggen dat hij eruit moest deed hij het nu eindelijk en zat nu rechtop aan rand van het bed. Al was hij klaarwakker, het liefst ging hij weer in zijn bed liggen. Wat maakte het eigenlijk nog uit. Zijn verwende broer kreeg de positie en Elliot zou zoals altijd het ondergewaardeerde broertje zijn.

Geruisloos kwam Benjamin het vertrek binnen. Hij duwde een kar met een luxe ontbijt naar binnen en hij keek Elliot emotieloos aan. 'Alstublieft, uw ontbijt.' Zei hij, op een spottende toon. 'Vers gemaakt in de keuken van Lord Petram.'

Elliot keek hem chagrijnig aan en liet zichzelf weer opzien rug vallen. 'Wie heeft jou dit vak geleerd? Want je bakt er helemaal niks van.' Zei hij ook spottend. Niemand pratte zo tegen hem en helemaal niet zo'n onderkruipsel.

'Ik heb niet voor dit vak geleerd.' Zei Benjamin rustig. 'Het is me gewoon opgedragen. Dus geniet van je ontbijt anders moet ik tot mijn grote spijt aan de heer vertellen dat je eetproblemen hebt.' Hij keek hem nog steeds neutraal aan.

Elliot kwam omhoog en keek hem nog steeds chagrijnig aan. 'Dreigen?' Vroeg hij verbaasd en sprong op. 'Heb je enig idee tegen wie je praat?'

'Ja meneer.' Zei Benjamin, en hij keek Elliot nu grijnzend aan. 'Ik heb het tegen u. En ik heb alleen het beste met u voor.' Hij maakte er ook nog een buiging bij, om er een schepje bovenop te doen. Hij wist wel degelijk tegen wie hij het had. Elliot, een smerige maar zielige kerel die alles deed voor macht.

Elliot keek hem nog even woedend aan en draaide zich toen om. 'Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat ik je nooit meer in dit kasteel hoef te zien of te horen.' Zei hij nu dreigend en keek naar het eten. Honger had hij totaal niet.

'En hoe wil meneer dat gaan doen?' Vroeg hij grijnzend. Het was heerlijk om hem boos te maken, omdat hij wist, macht of niet, in deze positie kon Elliot hem niets doen. Hij bleef beleefd.

Zijn lontje was serieus op en hij probeerde nog even rustig te blijven, maar dat was vrijwel onmogelijk. 'Ik laat je ontslaan, Je verbannen, of beter nog: je vermoorden.' Dat laatste woord toverde een gemene grijns op zijn gezicht. 'of ik doe het. Hier en nu.'

Benjamin keek hem nog steeds rustig aan. 'Meneer Varlow toch.' Zei hij afkeurend. 'Wat zegt u nu? Een onschuldige kokshulp vermoorden? Komt u graag in de kelders hier onder het fort?' Hij wist hoe hij Elliot moest bespelen, daar kwam hij vaak genoeg de eetkamer voor in. In die kamer werd, met wat hulp van de wijn, alles besproken in bijzijn van de bedienden. Hij wist dat Elliot macht wilde en zijn broer niet kan uitstaan.

Elliot greep hem bij zijn keel en drukte hem tegen de muur. 'Ontschuldug is wel het laatste woord dat bij me opkomt als ik jou zie.' snel pakte hij een mes uit zijn schoen en zette de punt tegen de buik van de bediende aan. 'Je kent je grenzen niet.'

'Rustig aan meneer. U wilt toch geen problemen krijgen?' Perste Benjamin uit zijn lippen. Die Elliot was gevaarlijker dan hij had gedacht. Hij hield zijn buik in en draaide de hand bij zijn keel weg.

'Maak je maar geen zorgen over mij.' Zei hij nog steeds woedend en drukte het puntje van het mes zoor zijn huid heen. 'Weet waar je grenzen liggen anders verlies je je tong, onderkruipsel.'

Langzaam pakte Benjamin het keukenmes dat in zijn riem gegespt zat. Hij wist dat hij problemen zou krijgen, maar die kreeghij sowieso en hij kon zich niet meer bedwingen. 'Leg dat mes terug.' Zei hij, nog steeds rustig. Elliot mocht niet weten hoe boos hij was. Hij legde het grote mes tegen de nek van Elliot. 'Één aanval en je gaat eraan.' Siste hij.

Elliot keek woedend naar het mes en haalde rustig zijn eigen mes uit zijn huid. 'Hier ga je spijt van krijgen, onderkruipsel.' Voorzichtig stapte hij achteruit en hield hem goed in de gaten. Dit mocht gewoon niet. Hij moest zijn plek kennen.

Benjamin grijnsde. 'Dat weet ik. Maarja, niets meer aan te doen hè?' Hij pakte het karretje en opende de deur weer ban Elliot zijn vertrek. Hij hief als een groet zijn mes nog een keer naar Elliot op, waar nu een klein beetje bloed op zat. Toen duwde hij het karretje door de deur en liep weer weg.
Hij voelde zich machtig. Hij had Varlow vernederd en dat deed hem goed. De wond viel wel te genezen.

Elliot keek hem woedend na en pakte snel een doek waarmee hij Hey bloed wegvoog.

Later

Elliot lag half dood op zijn bed. Hij was nog verzwakt door het bloedverlies en kon het zich niet herinneren hoe hij weer in zijn bed was beland. Om zijn middel zat een laag verband en om zijn been en nek ook. Wie die jongen ook was, waar hij ook woont. Hij zou boeten.

Benjamin grijnsde toen Elliot wakker wordt. 'En, ging het lekker daar?' Vroeg hij aan Elliot. 'Van de verpleegster moest ik hier blijven zitten, je 'redder' dus hallo, hier ben ik.' Hij keek grijnzend naar Elliot. Die zou het vast niet leuk vinden hem hier aan te treffen.

Elliot keek hem verbaasd aan, maar sloot zijn ogen rustig weer. 'Ga weg, ik heb je niet nodig nu.' mompelde hij en draaide met zijn rug naar hem toe. Hij moest echt opzouten. Hier had hij geen zin in.

'Wat moest die jongen van je?' Vroeg hij vermakelijk. 'Het zag er niet bepaald aardig uit. Had je z'n meissie aangevallen ofzo?'

'GA NU.' schreeuwde Elliot en legde zijn kussen over zijn hoofd. het ging hem niks aan. Hij moest zich er gewoon buiten houden. De jongen wist van hem, de aanvaller kende hem en waarschijnlijk wist iedereen al wat er was gebeurd.

'Waarom?' Zei Benjamin en hij trok een zielig gezichtje. 'Ik ben je redder in nood, ik heb het recht op informatie.' Hij boog zich even voorover, het been van Elliot stak uit en zijn initialen waren zichtbaar. Het zag er geweldig uit en hij hoopte dat Elliot het pas op zou vallen als het niet meer schoon te maken viel en de littekens voor altijd zichtbaar bleven.

Elliot kwam woedend overeind en gooide het kussen naar hem. Domme actie want meteen kroop hij weer in elkaar van de pijn.