Rpg van Inge en Claudia

'In je auto loser!' zei ik en ik gaf hem een duwtje tegen zijn arm. 'Ik kan allang rijden hoor. Dat je dat niet eens weet!'

Uit de doos kwamen allemaal cd's en dvd's en ik legde ze op aparte stapeltjes en keek naar de planken. Daar zou ik ze zo netjes neerzetten. 'Jason, gaat het wel?' vroeg ik hem bezorgd.

Ethan keek haar plagend aan en starre de auto. 'Ik weet wel meer niet.'

Jason knikte rn zette de laatste dozen ook aan de andere kant. Toen hij klaar was daarmee liep hij naar haar en begon hij ook dozen uit te pakken.

Ik pakte zijn hand vast en kneep er plagend in. 'Stomkop, je wist het wel,' zei ik en ik legde onze handen op de versnellingspook.

Glimlachend keek ik naar Jason op terwijl ik verder ging. 'Je bent wel sterk.'

Ethan grijnsde en reed de oprit af.

Weet ik veel hoe je auto rijdt......

Jason keek haar even verbaasd aan en glomlachte toen, voor zover dat ging. Ze had wel gelijk gehad over dat wennen. Nu ging het een beetje, maar nog steeds een grote marteling.

Ik keek naar buiten en voelde me intens gelukkig met hem.

Ik stond op en zette de cd's neer en daaronder de dvd's.

Ethan bestuurde de auto.

Jason opende een andere doos met allemaal vazen. 'Wat een troep.' Zei hij zonder na te denken.

'Ja,' mompelde ik en ik liep naar hem toe en ging naast hem zitten. 'Zeg dat wel...'

Ik keek om naar Ethan en streelde zijn hand.

Ethan glimlachte even naar haar en keek toen weer naar de weg.

Jason zuchtte en maakte nog een paar dozen open, opzoek naar iets bruikbaars. Ze moesten ooit ontsnappen.

'Denk je dat we hier uit kunnen komen?' beantwoorde ik zijn gedachten. Misschien kon ik mezelf heir wel uit... met Ethan... De rillingen kropen meteen over mijnr ug heen.

Ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder en keek genietend naar voren.

Jason knikte en haalde rustig een ijzeren tentstok uit een doos en schudde zijn hoofd. Er moest iets tussen liggen. Het enige nuttige dat hij vond was een oude gereedschapskist. Jason ging langs het zolderluik zitten en bekeek het even. De scharnieren zaten aande andere kant, dus hij kon alleen vanaf beneden worden opengemaakt, tenzij je de scharnieren kon breken.

Ethan glimlachte en reed gewoon verder.

Ik keek toe naar wat hij deed en kroop toen naar hem toe om hem te helpen. 'Lukt het?' vroeg ik en ik keek naar de scharnieren die er niet meer heel goed uitzagen. 'Dit kan toch niet vanaf hier of wel?'

Ik keek verrukt naar de weg.

Jason haalde zijn schouders op en haalde een dunne vijl uit de kist. Hij gokte waar de scharnieren ongeveer zaten en begon daar gleuf groter te maken.

Ethan parkeerde de auto en stapte uit.

Ik beslot maar verder te gaan zodat als het niet lukte, we tenminste geen straf zouden krijgen.

Ik stapte uit en rekte me eens grondig uit.

Jason veilde snel door tot hij de rand van het schanier zag. Toen hij het probeerde los te wrikken, brak doet puntje van de veil en viel het maar beneden. 'Shit.' mompelde hij en bekeek het scharnier nog eens goed. Het was niet oud, het was gewoon brons gespoten zodat hij oud leek.

Ethan glimlachte naar haar en liep naar de glas speciaal zaak. :p

Ik huppelde hem bijna achterna op mijnnaaldhakken en hioeld zijn hand in de mijne.

'Wat is er?' vroeg ik meteen zodra ik hem hoorde en ik hinkte weer naar hem toe en keek over zijn schouder.

Jason liet haar de vijl zien en wees naar het deel dat ontbrak en toen maar beneden. Jason ging staan en trapte een paar keer op het Luik, maar het werkte allemaal niet.

Ethan ging naar binnen en kuste haar op haar wang. 'Kies eens wat leuk uit.'

'Pas op dat je neit valt,' zei ik bezorgd en ik pakte zijn hand vast voor als het ding ineens door zou breken en hij naar beneden zou vallen. Niet dat ik hem waarschijnlijk zou houden, maar het ging om het idee.

'Nou, zoveel leuks valt er neit te kiezen aan glas toch?' vroeg ik lachend en ik keek rond.

Jason ging weer zitten en kerk naar het stomme luik. 'Ze merken dat we wouden ontsnappen als ze die vijl vinden.' Zei hij en ging op zijn rug liggen.

Ethan lachte en haalde zijn schouders op. 'Wie weet.'

Eventjes was ik stil en ik keek naar hem. 'Maar... Wie zegt dat het ze opvalt? Miosschien kunnen we het wel pakken voordat ze het zien,' zei ik en ik ging naast hem zitten op mijn knieën. 'Wees niet bang voro ze, alsjeblieft...' Hij was mijn enige beetje hoop.

Ik sloeg zijn armen rond me en liep zo onhandig door.

Jason schudde zijn hoofd. 'Het valt op als zo'n donkere vijl op zo'n lichte vloer ligt.' Zei hij en keek naar het plafond.

Ethan liep achter haar aan en was eigenlijk een beetje op zoek naar een medewerker.

Ik keek hem smekend aan en keek naar wat hij had gedaan. 'Maar...' Ik viel stil en trko mijn benen op. 'Ik regel het wel als je bang bent...' zei ik heel langzaam. Ik had de behoefte hem te beschermen, maar dat kwam vast omdat hijme nieuwe hoop gaf.

Ik keek nog eens op ons briefje hoe groot hij moest zijn en toen weer om naar ethan. 'Ze hebben wel verschillende kleuren, gek hè?'

Jason schudde zijn hoofd. 'Ik ben niet bang voor hun. Ik benn bang dat je door mijn fout ook in De problemen komt.' Zei hij en keek haar even aan.

Ethan knikte en zei. 'Zoek een leuke kleur uit, zou ik zeggen.'

Verbaasd keek ik een beetje op en toen glimalchte ik. 'dat maakt niet uit,' zei ik en ik keek hem vriendelijk aan en keek naar hem. Hij was echt lief. 'Je deed je best, ook voor mij.'

'Mag ik echt elke kleur kiezen?' vroeg ik hem, want dan wist ik het wel. \

Eten!

Jason schudde zijn hoofd. 'Het maakt wel uit. Ik heb dat ding daar laten vallen en dat is mijn schuld.'

'Ja, echt alles.' zei hij en keek haar benieuwd aan.

Ik boog me een beetje over hem heen en keek hem smekend aan. 'Alsjeblieft, neem het jezelf nou niet kwalijk! Je deed het om mij te redden!'

Ik keek naar kleuren en wees naar turkoois. 'Die is mooi,' zei ik hem.