Rpg van Inge en Claudia

Ik drukte in mijn slaap zijn hand tegen mijn mond aan en mijn gezicht begon angstig te kijken. 'Bang... bang voor hun... bang voor pijn..' fluisterde ik.

Jason legde de telefoon verbaasd weg en wreef zacht met zijn andere hand over haar wang. 'het komt goed. Je bent veilig. Ze gaan achter slot en grendel en zullen nooit meer iemand pijn doen.'

Ik opende geschrokken mijn ogen en keek hem angsitg aan. 'Wa... wat zei je?' vroe gik hem en ik keek hem smekend aan op een goed antwoord bijna.

'het komt goed. Je bent veilig. Ze gaan achter slot en grendel en zullen nooit meer iemand pijn doen.' Herhaalde hij en kuste haar op haar voorhoofd. 'Ik ga even mijn familie bellen.' zei hij en stond rustig op.

Ik liet zijn hand echter niet los en trok hem weer bij me. 'Bel hier dan... Straks komen er andere mensen die ons pijn willen doen! Overal zijn mensen die pijn doen... Overal...' Mijn onderlip begon te trillen en ik stond op het punt van huilen. Alweer.

Jason ging weer zitten en knikte. 'Oke dan.' zei hij en keek naar de mobiel. Hij toetste het nummer in en bleef even wachten. Toen hij over ging wou hij eigenlijk meteen ophangen, maar voor hij dat kon doen nam er iemand op.

die mag je zelf spelen xd. Want ik weet niet hoe ze zijn.

-

Ik keek naar hem en hield zijn rechterhand stevig in mijn beide handen. Ondertussen namen mjin gedachten me mee naar de zolder.

awh
~~~~~~~~~~~~~~

Zijn kleine zusje nam op en zei zacht. 'Met Emma.' Haar stem klonk zo lief. Met moeite zei Jason. 'Hé Emma, met Jason.' 'Jason, waar ben je? Ik mis je? Waarom ben je weg gegaan?' Ze riep allemaal vragen door de telefoon. 'Emma, vertel papa dat ik binnenkort naar huis kom.'

Ik keek nu weer naar Jasons gezicht en glimlachte zwakjes. 'laat ze komen Jason. Je kan echt neit alleen naar huis toe gaan hoor. Dat laat ik niet toe.'

Jason keek haar even aan en dacht na, maar hij wou niet dat zijn zusje hem zo zag, maar hij wou ook niet weigeren tegenover Amèlie. 'Oke.' fluisterde hij en zei toen. 'Is papa daar?' 'Ja.' Door de telefoon hoorde hij dat ze zijn vader riep en hij zei. ''Met wie spreek ik?' 'Jason. Ik lig in het ...(naam)... ziekenhuis.' 'Wat?' Zei hij ongelovig. 'Ja, ik dacht dat je het wel wou weten.' 'Wat is er gebeurd?' 'Ik vertel het je nog wel.' 'Ik kom eraan.' De telefoon was al opgehangen voordat Jason er ook maar iets aan toe kon voegen.

Ik keek Jason bezorgd aan en kneep heel zachtjes in zijn hand. 'Wat is er dat je zo doet? Of ben je ook gewoon verdrietig?' Ik keek naar zijn hand en bestudeerde de lijnen die erin liepen. 'En jij hebt er maar een paar dagen gezeten, maar in die dagen is er zoveel gebeurd...' Ik ke3ek weer op naar zijn gezicht en dacht aan de eerste ontmoeting. 'Beloof je me dat we elkaar niet vergeten?'

'Er is niks, ik ben gewoon... Er is niks.' Hij knikte en glimlachte half naar haar. 'Dat beloof ik.'

Ik knikte zachtjes, een beetje opgelucht en toen vloog de deur open. Voor ik het wist ag ik in de armen van mijn moeder terwijl ik mijn vader steeds hoorde zeggen: 'Zachtjes, rustig. Ze heeft vast heel veel pijn!' Ik sloeg mijn goede arm rond mijn moeder en voelde haar tranen langs me lopen. Mijn tranen waren echter op en er waren heftigere dingen gebeurd.

Jason stond op en ging aan de kant voor haar ouders. Hij ging in de hoek staan en keek toe wat ze allemaal deden.

'Wat is er met je gebeurd? waarom ben je weggelopen?' vroeg ze me en keek toen op naar Jason. 'Dag jongen. Heb jij haar terug gebracht?' Ze waren heel erg druk en bezorgden me hoofdpijn, maar ze waren er weer. 'Ik ben niet weggelopen,' zei ik en toen vielen ze stil. 'Waar was je dan?' vroeg mijn vadewr. Hij leek tien jaar ouder geworden in die paar maanden. 'Ontvoert...' mompelde ik.

'Nee, ik heb haar niet terug gebracht.' Zei hij rustig en keek naar de grond. 'Mag ik jullie vragen om wat rustiger te doen, ze heeft haar rust nodig.' Zei hij en keek ze heel even aan.

Jason leek precies te weten wat ik wilde en ik kreeg een glimlachje om mijn lippen. 'Ontvoert...' Mijn moeder liet zich op de stoel naast me zakken en mijn vader keek eventjes omnaar Jason ent oen weer naar mij. 'Heeft hij je ontvoert?' vroeg mijn vader bij mijn oor en meteen schudde ik mijn hoofd. 'Hij... zat de laatste paar dagen ook bij me opgesloten.' 'Dennis zei dat je... Weggelopen was.' Ik kroop meteen in elkaar bij het horen van zijn naam en kneep mijn ogen dicht.

Kom eens op de chat jonguuuh

Jason slikte moeilijk en zei. 'Dennis is niet meer hier.' Hij wou het niet zeggen. hij wou het niet toegeven, amar het was zo.'Misschien moeten we de ouders van Dennis nog bellen.' Zei Jason en haalde de mobiel uit zijn zak. 'Zal ik het doen?' Vroeg hij en keek ze even aan.

Even was ik stil en ik knikte naar hem. 'Als je dat kan...' zei ik zachtjes. 'Maar overval ze dan maar niet meteen over Bijou.' Mijn moeder streek ondertussen door mijn haren heen. 'Je moet me echt vertellen wat er is gebeurd...' ik knikte en wreef in mijn ogen. "ja,' zei ik moeizaam.

'Nee, dat mag ze zelf aan hun opbiechten.' Zei hij en liep de gang op. Hij belde de ouders van Dennis en zei op een zo vriendelijk en rustig mogelijke manier dat het licht in hun zoon was gedoofd.

Ik vertelde mijn ouders wat er allemaal was gebeur din het kort en ze bleven doodstil bij me zitten.

Jason probeerde haar familie stuun te geven, maar dat gaat nogal moeilijk over de telefoon.

Toen ik eindelijk klaar was zat mijn moeder te huilen en mijn vader streelde teder mijn haren. Ik kwam met moeite en nog een beetje versuft van de narcose overeind en kroop tegen zijn borst aan. Zachtejs sloeg ghij zijn armen rond mijn middel. 'En mijn voet hebben ze geprobeerd weer te maken, maar daar mag ik heel lang niet op lopen...' Ik keek op naar mijn vader en toen naar de deur. 'En doe voorzichtig met Jason alstublieft... Hij heeft het ook hdeel zwaar gehad. Dennis was zijn vriend...'

Jason wist niet meer wat hij voor hun kon betekenen en wenste veel sterkte. Snel hing hij op en bleef hij nog even tegen de muur aan staan. Dennis kwam echt nooit meer terug.

Vader knikte heel langzaam en ik bleef met mijn hoofd tegen zijn schouder liggen en sloot mijn ogen nu. Ik wilde dat Jason terug zou komen. Hij leek zo sterk, maar kon hij dit allemaal wel verwerken als hij zo sterk bleef doen?'