Voor de kerkers.

Zo.

Elliot keek woedend om en schreeuwde naar de bewaker. 'Waar denk je wel niet waar je mee bezig bent?' Hij stak zijn armen uit en zei dwingend. 'Geef haar maar aan mij idioot en pak je mes.'

Ik voelde alleen maar hoe ik over werd gegeven. Deze armen voelden goed, beschermend. Ik verstopte mijn gezicht in zijn shirt terwijl ik met mijn handen mijn shirt vasthield. Dit deed verschrikkelijk veel pijn, bijna nog meer dan toen hij had gestoken. Ik wilde Elliot van alles zeggen, maar de pijn overwon.

De bewaker pakte zijn mes en keek Elliot zo neutraal mogelijk aan, maar angst was duidelijk van zijn gezicht af te leven. 'Steek je arm uit en maar er een groot kruis op. Als het er morgen niet zit als jij je bij mij komt melden, dan zal je straf groter zijn dan de pijn die jij aan kan.'

Heel kort keek ik op naar Elliot, toen huilend om naar de bewaker en toen verborg ik mijn gezicht wee in zijn shirt. 'Verdoving...' piepte ik. Met één hand pakte ik nu zijn shirt vast zodat hij me niet alleen zou laten. Ik hield van em en kon het niet aan dat hij boos op me was.

De bewaker zette het mes in zijn arm en Elliot liep weg met haar in zijn armen. Hij zei niks. Hij keek naar nog niet eens aan. Hij liep naar de ziekenzaal, daar zou ze vannacht liggen, haar wou hij nie tmeer zien. Niet vandaag in ieder geval.

Hij liep niet naar zijn kamer toe, niet naar onze kamer. 'El... El..' bracht ik met moeite uit. 'Jouw... kamer...' Ik pakte hem nu met mijn andere hand ook vast en ik drukte mijn gezicht in zijn shirt. 'Laat me niet... niet... niet... alleen.' Ik was zijn Amèlie. Waarom snapte hij dat niet? Waarom was hij zo boos nu ik alleen maar met Benjamin had gepraat? 'Ik... ik loop naar jou...' Ik werd onderbroken door een pijnscheut die door mijn lichaam schoot. k holde mijn rug geschrokken van de pijn en kreunde tijdens mijn pijnscheut. 'loop naar jou toe! Echt waar!' mijn stem schoot van hog naar laag en weer terug.

Elliot liep gewoon door en negeerde alles wat ze zei. Hij legde haar op een bed en pakte twee banden die ze altijd gebruikte als een patient onrustig was of wou onsnappen. Hij maakte haar armen vast en schudde zijn hoofd. 'Welterusten.' Hij liep naar een dokter en gaf aan dat ze daar lag. 'Ik vertrouwde je Amèlie, nooit gedacht dat je met een verrader zou gaan praten.'

Hij bond me vast en hoe strakker hij ze deed, oe meer mijn hart brak. Ik keek hem na, doodstil en begon toen jammerend te huilen. Onbedaarlijk. Nooit, nooit zou hij nog met me trouwen als hij me dit aandeed. Iedereen kon zien dathij me had vastgemaakt en wie trouwde er nou met iemand die hij had vastgebonden in het openbaar.

'Zorg dat ze niet loskomt. Het is voor haar eigen bestwil.' Zei hij tegen de zuster en liep toen weg. Maar niet naar zijn eigen kamer. nee, hij ging naar buiten. In de tuin ging hij zitten en voelde de tranen prikken in zijn ogen. Dit kon niet, ze was geen verrader, toch?

Ik bleef huilen en ging helemaal kapot...
Zijn vader kwam uit het niets of zo ineens. Hij liep verbaasd naar me toe en voelde aan mijn hoofd. Ik reageerde niet en huilde alleen maar. Hij maakte me los en vroeg: 'Waar is ELliot.' Bij die naam, kreunde ik en begon ik alleen maar meer te huilen. Hij keek naar mijn bebloede nachtjapon en schudde zijn hoofd. 'Heeft hij je dit aangedaan?' Wat mankeerde die jongen? Hield hij niet meer van haar? 'Wat is er gebeurd dan meisje?' Voordat ik het wist had hij me in zijn armen genomen om me heen en weer te wiegen zoals een vader dat hoorde te doen. Het maakte me iets rustiger, maar de tranen bleven doorstromen. 'Ik... ik bij Benjamin... Ging praten met hem... Om... Om mijnm gevoel... Zodat ik... ik... niet steeds blijf met vragen.... Waarom hij het deed en... enzo... En toen... Toen kwam Elliot. Hij werd zo boos...! Bewaker... Bewaker gooide me over zin schouder en toen had ik pijn! Hij tilde me maar nam me niet mee! Hij bond me vast! Bond me vast! Bond me vast!' Ik bleef het maar herhalen. Hoe had hij me vast kunnen maken? Zijn vader had zachtjes ge'hmm't en streelde door mijn haren. 'Amèlie, hij is bang. Begrijp je dat? Hij is bang voor verraders en omdat jij er met één sprak. 'Ik ben geen verrader!' Mijn stem sloeg over en ik voelde hem knikken. 'Dat weet k en hij ook wel, maar hij vergat het. Hij sloeg door.' Ik sloeg mijn handen voor mijn ogen en schudde mijn hoofd terwijl ik huilde en huilde. Ik voelde zijn armen onder me door schuiven en hoe hij me optilde en mee nam. 'Je gaat gewoon op je eigen kamer slapen hoor,' zei hij geruststellend. 'Elliots kamer?' 'Ja, de kamer van jullie,' zei hij en ik herkende al snel de gang bij zijn kamer. Ondertussen bleef ik maar huilen en graaide ik zachtjes in het niets.