Ziekenzaal voor Benjamin

.

Benjamin schuifelde voorzichtig naar binnen, en ging naast Amèlie zitten op bed. Hij keek naar haar en voelde zich vreselijk schuldig. 'Jouw schuld, jouw schuld, jouw schuld.' Klonk het in zijn hoofd, met de stem van Jayden erbij.

Mijn dromen werden steeds heftiger en steeds meer beelden zag ik van wat er was gebeurd. Ik zweette me kapot en begon zachtjes in mijn slaap te hijgen van de angst.

Benjamin keek haar aan, en begon een beetje in paniek te raken. Wat moest hij doen? 'Rustig.' Zei hij zachtjes en hij pakte haar hand vast, kneep er een beetje in.

Geschrokken opende ik mijn ogen en even staarde ik naar het plafond terwijl mijn ademhaling weer rustiger werd. Hierna keek ik opzij, maar niet Elliot had mijn hand vast. 'Wie... ben je,' vroeg ik toen ik me weer helemaal in mijn kussen liet zakken.

Benjamin schrok er een beetje van. Ze wist het niet meer? Maar... wist ze dan ook niet meer dat hij degene was die haar naam genoemd was, dat ze er door hem zo aan toe was. Hij slikte toen hij haar aankeek, hij kon het niet aan dat ze er zo verschrikkelijk aan toe was, maar hij moest wel. 'Ik ben een vriend van je, en ik kom kijken hoe het met je gaat.' Zei hij. Hij durfde zijn naam niet uit te spreken, nog niet. Een paar minuutjes vriendschap, dat wilde hij zo graag.

'Een vriend,' zei ik en ik sloot mijn ogen weer eventjes. Waarom voelde ik dan een raar gevoel? Alsof ik hem haatte. 'Hebben wij ruzie gehad?' vroeg ik twijfelend toen ik mijn ogen weer opende. 'En wat is je naam?'

Hij slikte. 'Benjamin.' Zei hij. Gespannen wachte hij op haar reactie. 'Weet je nog, bij de waterval? Dat ik je leerde hoe je sterk moest kijken?'

Ik schudde eerlijk mijn hoofd dat ik dat neit meer wist en sloot mijn ogen. 'Misschien... Nee, ik weet het echt niet meer,' mompelde ik en ik keek weer naar hem. 'Ben je echt een vriend?' vroeg ik nu twijfelend. 'Hadden we geen ruzie voor dit? Want... want ik voel me boos tegenover je,' zei ik eerlijk.

'Ja, we waren echt vrienden. En ik heb iets heel doms gedaan, misschien ben je daarom boos. Maar het spijt me echt heel erg daarvoor. Ik wil mijn excuses daarvoor aanbieden.' Zei Benjamin met een trillende stem. Ze moest eens weten. Maar hij had in ieder geval voor haar gewroken. Vares was dood.

'Oké,' zei ik met zwakke stem en ik legde mijn hand op het verband op mijn ribben. Dat wist ik intussen al. 'Wat heb je gedaan dan?' vroeg ik maar toen bedacht ik dat dat ik dat maar misschien beter achter me kon laten. 'Ik dwenk... dat je excuses wel genoeg zijn, dan kan ik ook niet boos zijn als ik het toch niet weet,' mompelde ik nu.

Benjamin knikte. 'Is goed. Ik vertel je het nog wel een keer, misschien. Als ik er klaar voor ben.' Hij peuterde zenuwachtig aan de deken op haar bed. 'Gaat het verder goed met je?' Vroeg hij, en hij perste een glimlach op zijn lippen.

'Gaat,' mompelde ik zachtjes. 'Ik heb een gebroken rib... Die botjes voor en onder je hart en mijn buik doet pijn, maar volgens Elliot is dat gewoon de stress.' Ik beet eventjes op mijn lip. 'En ik heb hoofdpijn en... en ik weet, weet bijna niets meer.'

Jayden bezocht Amèlie nu regelmatig en kwam aan met wat te eten. Ze liep zonder te kijken wie er waren naar binnen en zette de spullen neer. 'Hoi Am' zei ze vrolijk. Ze keek nu pas op en zag Benjamin zitten. Ze schrok een beetje maa rprobeerde het niet te laten merken. Ze zweeg nu en keek hem alleen maar even aan.

'Dat komt wel terug.' Verzekerde hij haar. Toen draaide hij zich om en keek recht in het gezicht van Jayden. Zijn hart sloeg een tel over en hij keek weg, slikte en ging door met friemelen. Waarom was Jayden nou hier, hij kon er even niet tegen dat zij er was, niet na wat ze had gedaan.

'Hopelijk,' zei ik en ik keek op naar Jayden. 'Is het lekker?' vroeg ik duidend op het eten? Alles hier was namelijk heel erg smerig. Hierna keek ik van Jayden naar Benjamin en was eventjes stil. Was er niet iets met hun? Jawel toch?

Jayden stamelde een beetje 'Ik ehm, volgens mij zit er wel weer fruit tussen' zei ze kort en ze keek even naar het eten. Ze wou hem even niet zien, dat kon ze gewoon niet. Vooral kon ze hem niet samen met Amèlie zien, wist ze het? Of was ze ook dat allemaal vergeten?

Benjamin keek haar schuin aan. Jayden... Hij voelde een steek door zijn hart gaan. 'Nou bedankt.' Zei hij kort en hij keek Jayden aan. Niet gekwetst, maar nog veel erger dan dat. Zijn blik was hol, hij had haar maar buiten zichzelf gesloten om minder pijn te hebben. Hij moest Jayden namelijk vergeten. Hij moest iedereen vergeten hier, hij kon hier niet langer zijn en elke dag Jayden, Amèlie, Elliot zien. Het maakt hem kapot, vooral Jayden. Eerst had hij zichzelf open gezet bij haar en daarna had ze alles kapot gemaakt. Zijn spijt voor Amèlie had plaats gemaakt voor een vreselijke angst om hier nog te zijn. Hij keek paniekerig om zich heen.

Ineens schoot het me te binnen. 'Of jullie zijn broer en zus, of een stelletje,' zei ik nu en mijn mondhoeken kropen omhoog. 'Watn jullie passen heel goed bij elkaar.' Ik hield mijn hoofd scheef en keek ze blij aan. Gelukkig wist ik weer iets uit mezelf!

Jayden verbaasde zich over de woorden van Amèlie. 'Ja.. nou uhm.. er zijn wat dingen voorgevallen waardoor dat niet meer waar is' mompelde ze zacht. Ja ze mistte hem, maar ze zou niet weer als een mak lammetje aan komen lopen. 'Wat leuk dat je dat vind Am' zei ze met een kleine glimlach en ze keek even opzij naar Benjamin en ving zijn blik.. dat was niet de Benjamin die ze kende die ze daar in zag. Snel wende ze haar blik af naar Amèlie en glimlachte geforceerd 'Hoe kom je daar zo ineens bij eigenlijk?' vroeg ze zich hardop af.

'Ja, we waren een stelletje.' Zei Benjamin plotseling, uit het niets. Geschrokken keek hij naar Jayden en hij stond op. Hij moest weg hier, hij kon Amèlie niet aanzien, terwijl ze daar lag, en Jayden zien deed nog meer pijn. Toen besefte hij dat hij nergens meer heenkon. Hij kon niet meer naar de verzetstrijders, hij had Vares vermoord.

'Waarom waren?' Mijn gezicht betrok weer en ik haalde heel zachtjes mijn schouders op naar Jayden wat me pijn deed. 'Ik... ik herinner me dat. Dat jullie... bij elkaar hoorden...' Ik sloeg mijn ogen neer en vroeg me af hoelang ik weg was geweest dat ze niet meer samen waren. 'Maar... Niet weggaan alsjeblieft,' zei ik nu toen ik merkte dat Benjamin opgestaan was. 'Alsjeblieft...' Mijn onderlip begon zachtjes te trillen.

'Dat kan ik hier beter niet zeggen...' zei Jayden met neergeslagen ogen. 'Ik denk dat het een goede herinnering is aan een goede tijd' mompelde ze, nog wel verstaanbaar maar niet te hard. Ze keek naar Benjamin die wegliep. Stiekem wou ze dat hij bleef, maar dat kon ze maar beter niet zeggen. Hun vriendschap was kapot en hun relatie ook. Liefde verpest vriendschappen altijd had ze gehoord en het was bewezen.

Benjamin zuchtte. Hij kon de wens van Amèlie niet negeren, niet na wat hij haar had aangedaan. Hij ging weer zitten maar keek Jayden niet aan. Een herinnering aan een goede tijd? Hoe kon die tijd met één woord en een vreselijke daad van Vares, die nu dood was, voorbij zijn? 'Nouja, Vares is nu ten minste dood...' Mompelde hij in zichzelf, maar wel hardop.

'Wat?' vroeg ik Benjamin en ik begon in mijn ogen te wrijven. 'Maar... alsjeblieft,' mompelde ik. 'De goede tijd is toch nog niet voorbij? Ik... ik lig hier wel, maar ik wil... dat alles wordt zoals hiervoor. Alsjeblieft... Misschien kan ik dan alles beter herinneren.'