Slaapvertrek Elliot

'Elliot...' Ik begon weer te snikken en keek naar zijn hand. Hij maakte me echt bang, maar gelukkig was hij al wat rustiger. 'Houd je nu niet meer van me?' vroeg ik gekwetst. 'Alleen omdat ik met hem ging praten over wat hij heeft gedaan? Ik... ik wilde dat hij wist dat hij me pijn heeft gedaan!'

'Hoe kan ik van je houden als je mijn vertrouwen misbruikt.' Zei hij en keek naar de grond.

Mijn hart leek wel te stoppen met kloppen toen hij dat zei. 'Ik... Ik houd wel van jou... En... EN...' Ik was eventjes stil en keek hem toen weer aan. 'Jij bent ook een leugenaar. Je hebt je eigen broer laten vermoorden en dan doen alsof je het heel moeilijk vindt!'

Elliot keek haar verbaasd aan eb stond op. 'Ik had er moeite mee. Het was gewoon nodig. Het was voor Jayden, Benjamin en voor die Smid die me bedreigde. Het was voor iedereen beter.'

Ik was eventjes stil en sloeg mijn ogen neer. 'Maar je hebt het al die tijd me niet verteld en je bent hier boos om. Je... je laat mijn wond open gaan door zo'n... zo'n bewaker en bind me dan vast!' Ik keek op en vocht tegen de tranen. 'Kunnen we het elkaar niet gewoon vergeven?'

Elliot zuchtte en knikte toen. 'Best vergeven.' Hij stond op en ging bij het raam zitten. 'Hoe wist je dat?'

'Kom hier,' zei ik zachtjes en ik kwam heel langzaam overeind om naar hem toe te gaan. 'Je... je gaat hem meer pijn doen als ik het vertel,' mompelde ik en ik beet hard op de binnenkant van mijn wang. 'Kom... knuffel me alsjeblieft,' fluisterde ik. 'Je bent koud en ik wil bij je zijn.'

'Hoe weet je het?' vroeg hij alweer en keek haar serieus aan.

Ik stapte moeizaam naar hem toe en sloeg mijn ogen neer. 'Benjamin...' mompelde ik en ik stak mijn armen naar hem uit. Ik mocht neit tegen hem liegen en al helemaal nu niet. 'Maar... ik vertel het niet verder,' beloofde ik hem. 'Maar ik zou wel graag willen dat je het goed uit legt.'

Elliot keek haar verbaasd aan en zuchtte. 'Voorspelbaar, aangezien hij de enige was die het wist.' Elliot ging langs haar zitten. 'Misschien een andere keer.'

Ik was langzaam naar hem toe gestapt en moest dus nu weer terug stappen. Ik hield mijn hand voor mijn buik. 'Je.. je...' Ik was stil en snelde toen zachtjes naar hem toe. et deed pijn, maar k moest. Snel zakte ik neer op zijn schoot. Een pijnlijke kreun ontsnapte even uit mijn mond, maar ik moest bij hem zijn. 'Ik... Ik snap dat je bang bent,' fluisterde ik nu en ik sloeg snel mijn armen rond zijn nek. 'Maar ik zal er altijd voor je zijn Elliot. Je mag niet denken dat ik verkeerd ben. Denk er dan aan dat ik het liefste met jou samen op de boerderij zou wonen, weg uit al deze machtgekte.'

Elliot sloeg zijn armen om haar heen en schudde zijn hoofd. ''Ik ben niet bang.' Hij genoot van haar warmte.

Ik was blij dat hij zijn armen om me heen sloeg en voelde gelukkig de vlinders weer door mijn maag vladderen. 'Echt niet...? Want... want dit was niet de normale jij. Je bent nog nooit boos op mij persoonlijk geweest Elliot. Je... bond me vast.' Ik keek kort naar mijn polsen waren een kleine striem in te zien was terwijl ik mijn hoofd op zijn schouder neer legde.

'Dat vastbinden was je eigen schuld. De wond wordt steeds erger.' Zei hij en zuchtte. 'Ik ben niet bang, echt niet.'

Ik beet hard op mijn lip. Hij zag het toch niet. 'Dan verdien jij een klap in je gezicht voor je broer,' zei ik en ik legde mijn gezicht in zijn nek. Ik had niets fout gedaan, maar daar wilde ik niet over in discussie. 'De wond wordt ook erger...' zei k toen zachtjes. 'Hij gaat steeds open...' Ik sloot mijn ogen. 'Elliot... wat je ook zegt, ik ben er v oor je altijd. Ik kan niet zonder je en wil niet dat je pijn lijdt.'

Elliot legde zijn hoofd tegen dat van haar. 'Je moet rusten. Niet naar Benjamin gaan maar hem hier laten komen. Jij blijft in dit bed liggen.'

'En dat mag van jou?' vroeg ik en ik keek heel kort op. 'Niet dat ik hem nu wil spreken maar...' Ik legde mijn hoofd weer neer en trok zijn hoofd er weer zachtjes op. 'Hoe kom je toch zo koud?' vroeg ik. Ik wreef zachtjes over zijn rug heen. hij moest opwarmen.

'Als ik weet dat je met hem spreek vind het ik nog steeds vervelend, maar wel minder erg dan dat je stiekem met iedereen afspreekt.' Zei hij en kuste haar op haar kruin. 'ik heb buiten gezeten.'

'Ik dacht dat je het neit goed zou vinden...' zei ik zachtjes en ik blies mijn warme adem nu zachtjes op hem. 'Wil je... je vader vragen ons de sleutel te geven en dan de deur zelf op slot doen en...' Ik begon te blozen. 'En wil je naast me slapen. Dan warm je op en ik denk dat we dat nodig hebben.'

'Oke, maar beloof me dan dat je tot dat je niet goed kan lopen zonder dat je wond open gaat, niet meer uit dit bed komt.'

Ik was eventjes stil en knikte toen. 'Oké... Maar jij moet er wel veel zijn en nooit meer boos op me worden,' zei ik en ik beet hard op mijn lip. 'Want... Ik was gewoon bang voor je. Serieus...'

'Dat doe nooit meer zoiets doms.' Zei hij rustig en stond op. Hij liep naar de deur en keek even rond. 'Vader? Bent u daar? Het is goed, mogen we eruit?'

Ik krabbelde met moeite overeind, haalde de deur van slot n keek kort naar Amèlie. 'Echt?' Ze knikte en ik drukte Elliot de sleutel in zjin hand. 'En lat haar nooit vallen hè?' zei ik hem en ik keek hem onderzoekend aan. 'Ze is het beste wat je is overkomen.'

Ik glmlachte en knikte naar zijn vader toen hij iets vroeg. Zjin volgende woorden lieten me blozen en ik keek snel naar de grond.

Elliot pakte de sleutel aan en knikte. 'Het spijt me vader. Ik had u nooit mogen beledigen.' Zei hij en keek naar de grond. 'Ik heb u nodig.'

ik glimlachte, omhelsde mijn zoon even en sloeg hem hierbij zacht op de schouder. 'Ik zie je morgen in de toren. Ik kom je even helpen en overleggen over dat plan,' zei ik en ik knikte naar Amèlie. 'Slaap lekker nog.' Hierna verliet ik de kamer.

Ik keek hem na en stak mijn hand zachtjes op. 'U ook.' Hij liep weg en ik probeerde zelf zachtjes te gaan liggen en ook meteen goed zodat ik niet verschoven hoefde te worden.