Ziekenzaal

Ik zal ooit misschien een keer een plaatje zoeken.

Ik was helemaal niet dood en ik had Elliot wel gekust! Mijn ogen had ik open, maar daar was alles mee gezegd. Iemand zou vloeibaar eten of iets voor me halen, maar ik verwachtte er niet zoveel van. Ik hoefde ook niet zo heel veel. Waar was Elliot nu?

Jayden was gevraagd om naar de ziekenzaal te komen omdat een dienstmeisje vloeibaar eten nodig had. Ze was veel te dun, hadden ze haar gezegd. Rustig liep ze met het dienblad en de bekers met eten de zaal in zonder te kijken naar wie er lag zette ze het neer 'Ik zou het snel opdrinken want het is echt heel smerig' verzekerde ze het meisje met een glimlach. Wacht, ze kende haar. Het was Amèlie, waarom zij? 'Am?' vroeg ze verbaasd.

Ik keek eventjes nadenkend naar Jayden, maar kreeg toen een lach op mijn gezicht, een kleintje dan wel, niet meerdan mijn mondhoeken omhoog. 'Je leeft,' mompelde k zachtjes. Ik wist mijn handen op te tillen en stak ze uit voor een knuffel van haar.

Jayden glimlachte half, ze kon niet meer naar haar kijken zonder aan Elliot te denken. Toch beantwoordde ze haar uitstekende handen met een knuffel. 'Je bent zo dun' zei ze zachtjes. 'Had ik dood moeten zijn dan?' vroeg ze even verbaasd, met een glimlach.

'Ik... weet het,maaR het gaat niet expres,' mompelde ik en ik hield haar zo goed als lukte vast. Ik dacht aan Demian en knikte toen heel zachtjes. 'Als... Hij wilde je uiteindelijk dood zei Elliot me. Niet nu, maa rover een tijd. Dat zei hij al voordat hij wist dat Demian jou had gekozen.'

Jayden liet haar rustig, maar geschrokken los 'Wat?' zei ze verbaasd. 'Had Elliot dat ook niet even tegen mij kunnen zeggen.. Dan.. waren bepaalde dingen anders geweest' zei ze geschrokken nog steeds. Dingen waren anders geweest, dan had ze niet op haar kamer om hem gehuild, dan had ze niet boos op Benjamin moeten worden en had ze niet zo sentimenteel met Elliot gepraat. Ja, Benjamin had gelijk gehad, alweer.

'Misschien... wilde hij je sparen,' mompelde ik nu en ik sloeg mijn ogen neer. Ik had haar beter niets kunnen zeggen besefte ik nu. Ik deed haar alleen maar meer pijn en dat deed mij weer pijn. Mijn maag knorde, maar ik reageerde er niet op. Eten kon zo wel, hopelijk dan.

'Hij wou me sparen... juist ja. Als hij me had willen sparen dan had hij het dus maar mooi wel verteld want dan had ik nu geen ruzie met Benjamin gehad en had ik geen spijt gehad van zijn dood' zei ze boos. Toen besefte ze dat zij er eigenlijk niks aan kon doen. 'Hier, drink wat van dit ranzige spul.. ze zeggen dat het goed voor je is' zei ze een beetje onbeholpen en ze pakte een beker met waterig spul waarvan ze niet eens wou weten wat het was.

Ik keek naar haar gezicht en dacht aan Elliot. Het was geen slecht persoon, het ocht geen slecht persoon zijn! Ik keek naar de beker en voelde me weer misselijk worden. 'Wat is het?' vroeg ik twijfelend en ik legde mijn hand waardoor je mijn botten duidelijk kon zien, voor mijn mond neer.

'Denk maar aan taart, of aan het lekkerste vlees dat je ooit gegeten hebt, ik heb geen idee wat het is, echt niet' zei ze met een kleine glimlach. Nog steeds zat ze in haar maag met wat ze haar net had verteld.

'Snel dan,' mompelde ik en ik pakte de beker zachtjes van haar aan en nam drie slokken. Daarna drukte ik het weg en rolde ik half om en verborg mijn gezicht in het kussen. Het was het smerigste wat ik ooit had gedronken.

Jayden glimlachte even 'Ik dacht al dat het niet te drinken was.. o wacht dit ziet er beter uit' zei ze terwijl ze een andere beker pakte, waar waarschijnlijk fruit in zat. 'Dit is fruit denk ik, probeer dit eens' zei ze terwijl ze de beker voor haar neus hiedl.

'Ik zit vol,' protesteerde ik en ik vroeg me af waar Elliot bleef. Mocht hij niet komen of was hij toch boos op me ondanks dat ik hem had laten weten dat ik van hem hield? Was hij bang me onder ogen te komen? Ik keek weer naar Jayden en keek haar smekend aan. 'Ik... drink het later wel...'

'Nee kom, nog een slokje, dan heb je tenminste een normale smaak in je mond' probeerde ze haar te stimuleren.

'Één slokje?' vroeg ik nu twijfelend en ik keek naar de beker. 'Hoe smaakt het dan? Proef eerst zelf maar...'

Jayden glimlachte 'Oke, oke ik proef wel voor' zei ze grijnzend en ze nam een slok. Ze proefde perzik en manderijn, framboos en aardbei. Niet een al te beste combinatie, maar wel te drinken. 'Nou, perzik, manderijn, framboos en aardbei ofzo' zei ze glimlachend.

Ik keek naar het goedje en pakte het toen maar aan en nam een slokje. Het smaakte beter, maar ik zat echt vol, ik hoefde helemaal neits meer te komende paar uren. 'Je moet zeker zo weer aan eht werk?' vroeg ik en ik hoopte eigenlijk op een nee.

Elliot had lang getwijfeld of hij wel naar haar toe moest gaan en uiteindelijk was hij toch gegaan. Rustig kwam hij binnen en liep naar haar toe. 'Hé.' Zei hij en glimlachte moeilijk naar haar. Hij was nog een beetje onzeker.

'Onee' mompelde ze toen ze de stem van Elliot hoorde. 'Nou ik heb nog wel wat werk, maar..' nu wou ze opzich wel weg. Ze zette de beker weg en kee niet naar Elliot.

Ik zag Elliot aankomen en kleurde een lichtrood. Snel keek ik nar Jayden. 'Ze kunnen toch wel begrjipen dat je tijd voor jezelf nodig hebt na Demian?' vroeg ik haar en ik pakte haar hand. 'Blijf alsjeblieft,' zei ik haar en ik keek weer kort naar Elliot.

Elliot bleef op een kleine afstand staan en liet hun nog even uitpraten of waar ze het dan ook over hadden.

'ZOlang je maar weet dat ik niet aardig tegen hem ga doen.' mompelde ze en ze bleef zitten.

Ik knikte heel zachtjes naar Jayden en keek toen naar Elliot. 'KOm maar...?' zei ik zachtjes en ik likte eventjes mijn droge lippen nat. Hij was de laatste die mijn lippen had aangeraakt met de zijne en ook de eerste als je de zoentjes van je ouders niet mee rekende.

Elliot liep naar haar toe en glimlachte licht naar haar. 'Hoe voel je je?' Vroeg hij en keek haar onderzoekend aan.