Slaapvertrek Elliot

Zijn woorden, het was alsof het een droom was, maar toen dacht ik weer aan zijn verhaal over Demian. Nee, hij was niet zo. Hij was een spion vanbinnenuit.

Elliot sloot zijn ogen even en zuchtte. 'Je gelooft me nog steeds niet of wel?' Vroeg hij en voelde iets in zijn hart kraken.

'Ik denk dat ik droom,' bekende ik na enkele seconden en ik pakte zijn hand en trok deze zachtjes naar me toe en bleef naar zijn vingers kijken. 'Ik.. Wil je niet pijn doen, maar ik weet nog niet of ik iets terugvoel. Ik kan het me niet voorstellen dat dit gaat werken en waarom mezelf pijn doen? Ik kan betergeen gevoel doorlaten dan de pijn van... Van je niet mogen zien, niet met je mogen praten en niet je... Je mogen aanraken.'

Elliot keek haar even half geschrokken half verbaasd aan. 'Ik ga je ook niet dwingen om van me te houden, om me te vertrouwen. Dat moet je zelf doen, maar ik wou het gewoon even kwijt.' Zei hij trillerig. Ook al bedoelde ze het misschien niet zo hard. Er brak toch echt iets in zijn hart. Hij wist niet eens dat dat in zijn hart zat. Dat het kon breken.

Twijfelend kwam ik omhopog en ik voelde me verdrietig worden door zijn pijnlinjke gezicht en keek met een onbewust pruillipje naar het deken. 'Ik ben graag bij je,' zei ik oprecht en ik peuterde aan het deken. En ik wilde ook zeker bij hem blijven.

Elliot trok zijn mondhoeken wat omhoog, maar de blik in zijn ogen bleef hetzelfde. 'Maar.' Zei hij. Hij wist zeker dat er nog een maar achter kwam. Dat wad altijd zo. Eerst iets positiefs en dan een zet rechtstreeks door het hart.

'Wat maar?' vroeg ik en ik keek nu op naar zijn gezicht. 'Wil je toch liever van iemand van adel houden?' Vreemd genoeg kwam dat als een slag tegen mijn buik aan. Mijn maag kroop lichterlijk samen, maar ik bleef hem aankijken.

'Nee, maar altijd als iemand zoiets zegt, dan komt er een maar achteraan.' Zei hij en keek naar het plafond. 'De adel hier is meestal arrogant. Allemaal voor zichzelf.'

Een opgeluchte zucht verliet mijn mond en ik keek naar het deken waar hij onder lag. 'Ik heb geen maar, ik ben gewoon graag bij je... En misschien wordt dat nog wel meer.'

Elliot glimlachte naar haar. 'Dat hoop ik.'Zei hij en kneep zacht in haar hand.

'Ik moet verder zingen,' zei ik nu, maar ik bleef zijn hand wel vasthouden. 'Dat... Dat is beter, anders moet ik hier sowieso weg.'

Elliot knikte en ging moeilijk op zijn zij liggen. 'Ja, ik wil biet dat je doorij je baan verliest.'

Eventjes keek ik hem in de ogen en toen knikte uik. 'Ik ook niet,' zei ik zachtjes en ik pakte de teksten weer. 'Kun je het volgende nummer voorzingen?' vroeg ik hem en ik gaf hem het blaadje.

'Ja, oke.' Zei hij en pakte het blaadje aan. Hij begon rustig te zingen, maar het klonk best wel schor.

Ik luisterde aandachtig naar wat hij zong en probeerde het laatste refrein al mee te zingen.

Elliot ging weer op zijn rug liggen en keek even naar het plafond. 'Lukt het zo denk je?'

'Als je een beetje mee wilt zingen,' zei ik en ik keek naar de tekst en probeerde het te doen zoals hij het deed.

'oke.' Zei hij en probeerde wat mee te zingen.

Ik deed har dmijn best, maar het nummer zat best moeilijk uin elkaar.

'Misschien moeten we toch maar naar het theater gaan, daar hebben we een piano.' Zei hij en keek naar de muziekbladen.

'Je moet blijven liggen,' zei ik hem en ik keek hem even in de ogen. 'Anders krijg je veel meer pijn.'

'Je kunt meer hier niet eeuwig houden, ik ben en blijf een hyperactief jochie.' Zei hij en glimlachte even. 'Pijn heb ik toch wel, dus het maakt niet uit.'

'Je blijft toch in bed liggen,' zei ik en ik keek naar de grnd. 'Omdat ik het zeg en... en je van me houdt.' Ik keek op zij en wist dat dat eigenlijk gemeen was maar ik wilde niet dat hij zichzelf pijn deed.

'Maar dit gaat stukken beter met een piano.' Zei hij, maar gaf het toch op. Ze zou toch geen ja zeggen.

'Morgen maar,' zei ik en ik keek naar de vloer onder me. 'Dan gaan we naar de piano.'