Ziekenzaal

Elliot knikte en zuchtte. 'Ik kan alleen niet zo goed zingen als jij.' Zei hij en koos Hey nummer dat nog een beetje mogelijk was met zijn stem. Rustig begon hij te zingen en keek naar de grond.

Het liedje bracht herinneringen terug in flitssen alsof ik ze opnieuw beleefde. 'Hele dagen zongen,' fluisterde ik. 'Het... Was lastig.'

Elliot knikte en glimlachte naar haar. 'Je hebt ze echt goed onthouden.'

Ik glimlachte en opende mijn ogen voor de zoveelste keer weer. 'Ken je meer liedjes?' Vroeg ik.

'Ja, ik ken ze net als jij allemaal.' Zei hij en bedacht zich dat hij vooral de piano partijen kende.

'Maar ik ken ze niet meer,' zei ik hem. 'maar ik herkende de andere wek.'

'Maar als je ze hoort, dan kun je je ze herinneren. Je kon je ook herinneren dat wel veel hadden gezongen, dus je hebt er dingen aan vast gekoppeld.'

'Ja... Daarom,' fluisterde ik€ 'wil je ze voor me zingen.... Want je hielp me toch? Of hielp je niet qua zang?'

'Ik zal het proberen.' Zei hij en begon een ander simpel lied te zingen.

;dus je zong met me mee,' zei ik, hij had me die bevestiging net gegeven. Ik sloot mijn ogen en luisterde naar zijn gezang.

toen Elliot zo goed als klaar was, en omdat hij de tekst niet meer wist, stopte hij en knikte.

Ik was half in slaap gevallen en opende versuft mijn ogen. 'Waar ben ik?' vroeg ik zachtjes.

Elliot keek haar verbaasd aan en legde zijn hand op haar wang. 'Je bent nog in de ziekenzaal.'

'Ohja,' mompelde ik en ik legde mijn hand zachtjes op zijn hand. 'Dat is waar...' Ik likte langs mijn droge lippen. 'Wat... deden we?'

'Ik zong voor je, maar ga maar weer slapen. Je verdient je rust. Ik wil je niet wakker houden.'

'Ik wil niet slapen,' mompelde ik zachtjes. 'Ik wil naar buiten... Adem halen.'

'Je mag nog niet naar buiten. Je moet nog rusten.'

'Maar... ik wil dat wel...' zei ik en ik kreeg een pruillipje om mijn lippen. 'Kun je me niet... dragen?'

'Ik mag je niet ontvoeren uit je bed. Het spijt me Am, maar dat kan ik niet.' zei hij en keek haar spijtig aan. Hoe graag hij ook wou, het ging gewoon niet.

'Maar je ontvoert me niet, want je brengt me terug,'z ei ik hem smekend. Twijfelde hij neit al een klein beetje?'

'Am, hoe graag ik ook zou willen. Ik kan en mag je niet zomaar meenemen.' Zei hij en kerk haar nog steeds spijtig aan. 'sorry.'

'Jawel, je bent van adel,' zei ik nu smekend en ik dee dmijn best overeind te komen.

Elliot duwde haar zacht terug in bed en schudde zijn hoofd. 'Ook als het mocht, dan weet ik niet of ik je kan tillen.' Zei hij en legde zijn hand op zijn wond.

Vond hij me te dik of wat hij gewoon een beetje zwak? Zijn wond kon ik me niet herinneren namelijk en ik keek teleurgesteld volor me uit.

Elliot zuchtte. 'Het spijt me. Maar het is nog steeds niet genezen. Niet volledig in ieder geval.'